Geert Meijering - Een bijdrage leveren aan het goede in de samenleving

Een interessante bijkomstigheid van het afnemen van interviews voor Dromen van Kampen is dat ik een kijkje in de diverse 'keukens' mag nemen. De verscheidenheid is groot. Van winkel tot huiskamer. Van museum tot terras. Vandaag neem ik plaats in de centrale hal van het gemeentehuis. Ik wacht dit keer niet op mijn beurt bij loket burgerzaken, maar op de 32-jarige wethouder Geert Meijering. Net als de meeste inwoners van onze gemeente heeft hij ook dromen. Ik ben benieuwd welke dat zijn.

Abraham Kuyper

Voordat ik die vraag kan stellen, vertelt de geboren en getogen Kampenaar me eerst hoe hij op jonge leeftijd de Kamper politiek is ingerold: "Van jongs af ben ik gefascineerd door de politiek. Niet afkomstig uit een familie met actieve politici, werden wij wel geacht een mening over iets te hebben. Mijn familie is kerkelijk actief. Wij zijn gelovig in de gemeenschap waarin we leven. Dus hebben we ook een mening over wat zich buiten de muren van de kerk afspeelt. We zijn maatschappelijk betrokken. Wat gaat goed of minder goed? En wat kan ik als individu daar aan bijdragen?  Na mijn studie Geschiedenis in Utrecht volgde ik een Masteropleiding gericht op politieke en socialistische filosofie vanuit de christelijke traditie. Een voorbeeld van me is politicus, predikant en journalist Abraham Kuyper (1837 - 1920). Ik bewonder de man die vanuit de kerkelijke traditie en filosofie maatschappelijke veranderingen teweeg bracht."

Utrecht
Tijdens zijn studieperiode was Geert landelijk vice-voorzitter van het CDJA (Christen Democratisch Jongeren Appèl). Na zijn studie werkte hij als adviseur voor een adviesbureau in Den Haag. Ondanks deze baan bleef Geert - samen met zijn vrouw - toch in Utrecht wonen. "Mijn vrouw ontmoette ik in mijn studententijd. Ik was zowel zanger als voorzitter bij een studentenkoor, waar Lysbert op een dag binnenkwam als sopraan. Het koor 'Dekoor Close Harmony' won in 2007 het bekende televisieprogramma Korenslag. En timmert trouwens nog steeds aan de weg! Het trad kort geleden zelfs in Sziget op." Begin 2014 werd Geert gebeld door fractievoorzitter van het CDA Kampen, Hilde Palland: "Zij gaf aan dat de fractie op zoek was naar een nieuwe wethouder en vroeg of ik interesse had. Ik was en nét getrouwd en ook recent de trotse bezitter van een eigen woning geworden. Daarnaast beschikte ik over weinig bestuurlijke ervaring en was nog maar net 30 jaar! Allemaal afwegingen waar ik in vertrouwen met iemand over sprak, waarna ik tot de conclusie kwam dat heel veel mensen ervan dromen om wethouder te worden. Zij worden het echter nooit. Ik besloot het gesprek met Hilde te voeren. 'Nee zeggen' kon altijd nog. Het werd dus 'ja'!"

En dan ben je ineens wethouder

"Ik legde de eed af en werd benoemd door de gemeenteraad. Van de één op de andere dag was ik wethouder. Ik moest aan de bak! Dit alles speelde begin 2014. Inmiddels dus tweeënhalf jaar geleden. In het begin werd ik overspoeld met allerlei informatie. Het was wennen! Ik had nog nooit in een ambtelijke organisatie gewerkt. Gelukkig had en heb ik nog steeds superloyale medewerkers om me heen. Zij hielpen me enorm op weg. Ook de cultuur is totaal anders dan het adviesbureau waarvoor ik werkte. Daar is één baas. De lijnen zijn erg kort. Bij de gemeente zijn verschillende afdelingen met eigen inzichten en verantwoordelijkheden. Veel afstemming is nodig ter voorbereiding op besluitvorming." Ik ben benieuwd welke ervaringen Geert in de afgelopen jaren opgedaan heeft. Welke situaties hebben, zowel positief als minder positief, bijvoorbeeld indruk op hem gemaakt? "Een situatie die me best geraakt heeft, is het abrupte vertrek van collega-wethouder Sybren Gerlofsma. Als collega's waren we een halfjaar op weg, toen de Socialistische Partij de stekker uit de coalitie trok. Niet alleen vond ik het vervelend om afscheid te nemen, voor hem was dit natuurlijk een persoonlijk drama. Hij had zijn baan opgezegd om wethouder te worden. Voor mij gold deze ervaring als een harde kennismaking met het politieke bedrijf. Een inhoudelijk punt waar ik daarentegen erg blij mee ben, is de bouw van de parkeergarage bij de Buitenhaven. Er zijn hier heel scherpe debatten over gevoerd. En nu wordt er gebouwd. Al die jaren zijn kleine stapjes gezet die uiteindelijk zullen leiden naar een tastbaar product. Kenmerkend voor de lokale politiek. Mooi vind ik dat!"

Ambities?
"Mijn droom is - ongeacht politieke ambities - om het verschil te kunnen maken in de samenleving. Waarbij tevens mijn grootste uitdaging is om balans te vinden tussen mijn baan en mijn gezin. Het wethouderschap vergt - ook privé - veel tijd. Ondanks persoonlijke ambities is mijn gezin de basis. Niet alleen als vader en echtgenoot, maar ook als wethouder vind ik het fenomeen 'gezin' erg belangrijk. Vanuit die rol (onder andere wethouder Jeugdzaken) zie ik helaas dat er veel kinderen zijn met problemen thuis en hulp nodig hebben. Een goede basis is essentieel voor opgroeiende kinderen. Liefde en geborgenheid. Veiligheid. Daar gaat het om. Ongeacht of dit geboden wordt door een hetero- of homostel. De cijfers liegen er niet om als het gaat om gezinnen dat uit elkaar valt. In een enkel geval is het beter voor de kinderen. Maar kinderen zijn juist in zo'n situatie uitermate kwetsbaar! Kunnen de gang van zaken nog niet in het juiste perspectief plaatsen."

Toekomstdromen?
"Ik denk niet te ver vooruit als het om een eventueel volgende uitdaging gaat. Ik leef nu. Heb me gecommitteerd aan Kampen en aan het CDA van Kampen. Ik werk hier met ontzettend veel plezier. Mijn fascinatie voor politiek is er. Ongeacht op welk niveau. Natuurlijk vraag ik me wel eens af hoe een leidende functie in de landelijke politiek zou zijn. Dat kan denk ik erg mooi, maar ook eenzaam zijn. Als 'Den Haag' ooit op mijn pad komt, is het vroeg genoeg om daarin een keuze te maken. Op dit moment is mijn huidige baan erg fijn. Ik wil een bijdrage leveren aan het goede in de samenleving. Dat kan in Kampen."

Droom voor Kampen?
"Kijk eens naar onze binnenstad! Die telt ongelooflijk veel monumenten. Ook zijn we omgeven door prachtige buitengebieden. Mijn droom voor Kampen is dat we - ongeacht toerist of inwoner van Kampen - over plusminus vijf jaar als vanzelf de weg weten te vinden naar al het moois wat onze stad te bieden heeft. Er werken en leven hier veel creatieve mensen en ondernemers. Laat deze elkaar opzoeken en samenwerken om de schoonheid van Kampen te promoten. Probeer inkomsten te genereren uit toerisme. Besteed een deel hiervan aan het onderhoud van onze culturele schatten, zodat ook volgende generaties hiervan kunnen genieten en hun brood mee kunnen verdienen. De gemeente faciliteert en investeert in initiatieven om Kampen meer in beeld te brengen. Een voorbeeld hiervan is dat 'Kampen Tourist Info' recent is geplaatst in de Stadskazerne. Een centraal punt waar iedere bezoeker alle toeristische informatie over Kampen vindt. Daarnaast gaan we als gemeente aan de slag om de basisinformatie over de highlights of geschiedenis van Kampen in meerdere talen aan te bieden. En vanzelfsprekend proberen we zoveel mogelijk bezoekers naar Kampen te halen tijdens evenementen zoals de internationale Hanzedagen. Mede hierdoor ingegeven werken we op dit moment aan een nieuw evenementenbeleid. Hiervoor geldt een belangrijk criterium: zet Kampen op de kaart!"

Diane Hund - Bewustwording en duurzaamheid

Een verhalenwinkel. Zo zou je de duurzame kledingwinkel 'Fair and Share' van Diane Hund ook kunnen noemen. Ingebrachte kleding wordt opnieuw verkocht. "Vooral voor de inbrenger is het soms leuk om te horen hoe en aan wie een bepaald kledingstuk is verkocht. Aan veel stukken in de winkel hangt een verhaal!", aldus de trotse eigenaar.

"Leeftijd speelt overigens geen rol in mijn winkel", vervolgt Diane: "de verscheidenheid in publiek maakt iedere dag weer bijzonder. Het gesprek met en tussen de klanten is bepalend voor de goede sfeer. De atmosfeer is goed. Ik merk dat er een bepaalde vorm van vrijheid heerst die ervoor zorgt dat je volledig op je gemak kunt winkelen."


Duurzaam
De identiteit van Diane's winkel kenmerkt zich door eerlijk- en duurzaamheid. "Dit heb ik vanuit mijn opvoeding al meegekregen. Vroeger was mijn moeder aangesloten bij de Plattelandsvrouwen. Ik mocht een keer met haar mee. Juist die avond hield Erica Terpstra een betoog over duurzaamheid. Het zette me aan het denken. Wat betekent duurzaam? Hoe belangrijk is het voor de toekomst? Ik kom zelf van het platteland. Ben geboren en getogen in Groningen. Ik realiseerde me toen al en nu nog steeds dat we zuinig moeten zijn op onze omgeving. En daarmee doel ik niet alleen op ons landschap, maar ook op elkaar, de samenleving. De manier waarop we met elkaar omgaan. 'Delen' past wat mij betreft dan ook prima in het rijtje van duurzaam."

Bewustwording.
"Toen ik een jaar of 16 was, shopte ik al tweedehands. Daardoor droeg ik bijna iedere dag iets anders. Kleedde me bijvoorbeeld een tijdje net zoals George Michael. Met kruis in het oor en al! Toch was en ben ik niet in een hokje te stoppen. Nu richt ik me qua kleding sterk op 'duurzaam'. Tegenwoordig ruil ik af en toe kleding met vriendinnen. Elk half jaar is er bij iemand een kledingruil-party. Inclusief een hapje en drankje. Over eten gesproken... ik let op alles wat ik eet. Ik koop bijvoorbeeld biologisch vlees, groente en fruit op de markt. Bewustwording! Daar draait bij mij alles om!"

Verspilling niet nodig
"Het doorgeven of illustreren van bewustwording is mijn droom. In onze westerse wereld zijn we rijk. Laten we ons hier bewust van zijn. Op afstand is het lastig om iets te betekenen voor landen waar pure armoede heerst. Ondanks dat het een druppel op de gloeiende plaat is, zijn er manieren om het te doen. Ik kan de wereld niet redden, maar probeer via de inzameling en verkoop van kleding iets te bereiken. Mijn hobby is mijn werk geworden. Via mijn winkel geef ik met veel plezier gevolg aan mijn droom. Sterker nog: mijn winkel is mijn droom! Bewustwording en duurzaamheid zijn de sleutelwoorden voor Fair and Share. De winkel illustreert dat duurzaamheid kan. Laten we zuinig zijn op alle spullen die we hebben. Verspilling is echt niet nodig. Koop niet te snel iets nieuws. Gun een product, eventueel na een reparatie, een tweede leven. Met klanten voer ik graag het gesprek over deze thema's. Contact is belangrijk. Vaak is weinig nodig om tot een praatje te komen. Wat mij betreft mag dit unieke concept uitgebreid worden, zelfs uitgroeien tot een franchise-onderneming! Hoewel het ultieme geluk in mijn gezin zit, besteed ik veel aandacht aan het concept en aan de winkel. En... als ik nóg een droom(pje) mag noemen: ik zoek nog - bij voorkeur groen - retrobehang!"

Meer samenwerking ondernemers

"Wat ik zou willen is dat we meer samenwerken. Dus dat we op coöperatief niveau het winkelend publiek iets aan kunnen bieden. Er zijn zoveel lokale ondernemers die prachtige en eerlijke producten verkopen. Het is jammer om elkaar hierin niet of te weinig te promoten. We hebben als plaatselijke ondernemers binnen de gemeente Kampen veel zelf in huis. Als we elkaars producten aanprijzen en verkopen, bevordert dat ieders omzet.  Natuurlijk heeft lokale samenwerking ook met bewustwording te maken. Je weet wat de herkomst is van lokale producten. Bijvoorbeeld waar de appels en aardbeien vandaan komen."

Fernando Monni - Een standbeeld op de Nieuwe Markt

In een stralende zon fiets ik richting Marena voor een interview met eigenaar Fernando. Word ik op de brug overvallen door een hoosbui. De wisselvallige zomer lijkt me niet bevorderlijk voor de ijsomzet. 'Helaas waar!', bevestigt Fernando tijdens ons gesprek: 'geen ander product is zo gekoppeld aan mooi weer als ijs. Net als 'feest' trouwens. Maar ook bij slecht weer blijft de behoefte aan ijs gelukkig bestaan. Vandaag moet ik weer veel maken. Morgen Kamper UI(t)-dag. En dat is een feestje, toch?'

Van Sardinië naar Alkmaar
We nemen plaats aan één van de tafeltjes van de frisse ijssalon. Zonlicht straalt voorzichtig naar binnen en zet daarmee de vitrine met tal van kleurrijke ijssoorten in de spotlight. Fernando, geboren en getogen in Pula (Sardinië) praat vrijwel onafgebroken. Geeft mij de tijd om rustig een heerlijke Italiaanse cappuccino op te drinken en de man tegenover mij te observeren. Een pittige, kordate en goedlachse man die ruim 40 jaar geleden voor het eerst voet op Nederlandse bodem zette. 'Op mijn 18e besloot ik, samen met een vriend, het geluk in Londen te zoeken. Op weg naar Engeland bezochten we eerst een gezamenlijke kennis in Alkmaar. Hij was daar actief in de horeca. Met het oog op het startende toerisme in Sardinië, leek het ons een goed idee om bij die kennis enige ervaring op te doen om bij terugkomst in Italië makkelijker werk te kunnen vinden. In de paar maanden dat ik er verbleef, werd ik verliefd op Nederland. Ik had totaal geen moeite om tussen de Nederlanders te komen. Werd welkom geheten. Het was een periode waarin veel jongeren reisden om ervaring op te doen. Ik ben een vrij type. Pas me snel aan.'

Heen en weer
'Op een gegeven ogenblik was ons geld op. Dus genoodzaakt weer naar Sardinië te gaan. Nederland bleef echter trekken. Een aantal jaren heen-en-weer-gereis tussen Nederland en Italië volgt. Mijn geld verdiende ik onder andere bij verschillende bedrijven in diverse steden, waaronder - hoe verschrikkelijk - een zuurkoolfabriek! Maar ja, ik had geld nodig! Ik vond het veel te leuk om in Nederland te leven! Inmiddels had ik vrienden gemaakt, waaronder ook Italianen. Wij waren in Oudkarspel één van de weinige jonge buitenlanders. 'Hee Italiano!', werd er vaak geroepen. Maar was in die jaren regelmatig in Sardinië. Belangrijkste reden daarvoor was dat ik mijn moeder niet alleen wilde laten. Ik was namelijk de enige man in ons gezin. Mijn vader overleed op mijn 12e.'

Ontheemd

'Een keer toen ik weer in Sardinië was, voelde ik me ietwat ontheemd. Tussen die twee culturen in raakte ik een schemergebied. In die tijd werd in Sardinië erg gekeken naar en beoordeeld op titels, met andere woorden: Wiens zoon ben je? Eén met aanzien? In dat geval mocht je voor in de rij gaan staan. Er werd niet naar de mens gekeken, maar enkel naar status. Ik merkte dat mijn ergernis meer en meer toenam. In Nederland was dat anders. Daar mocht je zelf iemand zijn. Althans zo ervoer ik het. En ik miste mijn vrienden. Door onrust gedreven opnieuw naar Nederland. Dit keer kwam ik in Kampen terecht. Ik was inmiddels 25 en had diverse baantjes als metaalbewerker, schilder en barman. Op een gegeven ogenblik hoorde ik dat IJssalon 'Marena' personeel zocht. Eigenaar Pino wilde mij graag hebben. Ik sprak tenslotte Italiaans! Er was 1 probleem: mijn verblijfsvergunning was verlopen. Pino verzekerde mij echter alle papieren in orde te zullen maken. Ik werkte 1 seizoen voor Marena. Dat was mijn eerste kennismaking met de ijssalon, toen nog gevestigd in de Karpersteeg. Daarna kreeg ik in Zwolle een baan in de horeca. In het uitgaansleven ontmoette ik mijn vrouw, Marianne. Ik had inmiddels een eigen flat en vond rust. Ik raakte gesetteld. Nederland was en is gewoon de plek waar ik me goed voel. In alle facetten. Ik verwachtte niet dat ik me in Sardinië nog zou kunnen aanpassen. Mijn aversie tegen statusverschillen bleef opspelen. Ik kan namelijk absoluut niet tegen machtsvertoon en onrecht. Ik maakte een keuze en vestigde me definitief in Nederland.'

Marena
"Soms komen dingen samen. Dat geldt ook voor kansen. Mijn toenmalige baas bood me aan om zijn tweede restaurant over te nemen. Tegelijkertijd liep ik Pino weer tegen het lijf. Hij vroeg mij waarom ik geen ijssalon opende. Hij had bewezen dat ijs verkoopt. Ik aarzelde. Was veel te lang niet actief in die branche geweest. Samen zijn we vervolgens om de tafel gaan zitten en daar ontstond het idee om een nieuwe locatie voor me te zoeken. Dat werd Emmeloord. Een prachtplek! Eén waar Pino eigenlijk direct verliefd op werd. Weer om de tafel. Ruilen? Hij in Emmeloord en opnieuw starten? Hij had tenslotte al jaren ervaring. En ik de bestaande ijssalon in Kampen overnemen? Zo geschiedde. Op mijn 35e. In de kracht van mijn leven. Wat vond ik het spannend! Marianne stond volledig achter de keus. Een roerige periode brak aan. Vooral de eerste jaren. Ik werkte ontzettend hard om mijn schulden af te betalen. Daarnaast was er de zorg en verantwoordelijkheid voor onze twee opgroeiende dochters, Sarah en Giulia. Een zware, maar ook erg gelukkige tijd. Ik ontdekte dat ik erg veel voldoening haal uit het zelfstandig ondernemerschap. Na jaren van zwerven kwam ik via Marena thuis. De combinatie Nederland-Italië klopt op deze manier. Alle respect voor de manier waarop men in Nederland leeft. Toch kan en wil ik Italië niet helemaal loslaten. Op deze manier hoeft dat gelukkig ook niet.'

Dromen?
'Ik ben geen dromer. Meer iemand van de feiten. Van het 'doen'. Impulsief, dat wel. Ik ga naar het moment en handel dan. Ik ben een tevreden mens. Dromen? Dat ik 100 word? Liever 80 en gezond! Wensen dat ik de Lotto win? Terwijl ik al zoveel heb. Ik wil leven. In het 'NU'. Ik mik niet op een specifiek iets. Laat me liever verrassen. Ik laat me meevoeren in de stroom van de levensrivier en voel me daarbij 100 procent mens. Dus zowel kwetsbaar als sterk. Het leven is juist mooi door al die verrassingen. En daar ga ik voor! Want wat er komt, weet niemand. Ik ben nu gelukkig en hoop vooral dat dát zo blijft.'

Een plein voor iedereen
'Ik zou in Kampen graag een groot plein willen waar iedereen welkom is. Een plein dat rust uitstraalt en waar tegelijkertijd levendigheid is. Een plein waar iedereen zich thuis voelt. Als één geheel. Dus geen groepjes. Een gemêleerd gezelschap, dus niet alleen 18-jarigen of bejaarden. Iedereen neemt deel aan de groep op het plein. Het plein is een metafoor voor het begrip 'samenleving'. Want dat moeten we. Meer samenleven. Met elkaar in gesprek. Samenzijn. Oog hebben voor elkaar. Ook als gemeente en stad. Dat lukt niet alleen op De Plantage, want die wordt grotendeels gedreven door commercie. Maar bijvoorbeeld wel op de Nieuwe Markt. Het mooiste plein van Kampen. Omgeven door de mooiste gebouwen - als de Stadsgehoorzaal - van Kampen. Als eerste zou ik daar acuut een parkeerverbod invoeren. Wegwezen met die auto's! Zet er bankjes neer. Stel mensen in de gelegenheid om er - in alle rust - te kunnen zitten zonder consumptieverplichting. Stel de monumentale muziekkoepel beschikbaar om er als vanouds muziek in te laten spelen. Vrolijk het plein nog meer op door kleurrijke bloembakken te plaatsen. En natuurlijk mogen standbeelden van beroemde Kampenaren niet ontbreken!'

'O wacht... ja, maar natuurlijk! Nu weet ik het!" Ik kijk in een paar pretogen, waarna Fernando's bulderende lach volgt: "Dát is mijn droom: een standbeeld van mijzelf tussen al die andere beroemde Kampenaren!'

Marianne van den Herik - Beroemd worden met theatergroep

Een kwartier voor onze ontmoeting wordt Kampen verrast met een forse regenbui. Zowel Marianne van den Herik als ik ontspringen de regendans niet. We treffen elkaar, ietwat verregend, in De Eenhoorn voor een heerlijke koffie. En uiteraard voor een gesprek waarin Marianne vertelt over haar ambities en dromen...

Die hebben te maken met theater. Een liefhebberij ontstaan in de periode dat Marianne in Delft woonde: "Kort na mijn ontslag als verpleegkundige vierde het ziekenhuis het 'Oude en Nieuwe Gasthuis' in Delft haar 700-jarig bestaan. De personeelsvereniging wilde een cadeau in de vorm van een theatervoorstelling aanbieden. Hiervoor werd een regisseur aangetrokken. Alleen moest er nog wel een script geschreven worden! Hoewel inmiddels ex-collega, werd er beroep op mijn schrijfkunsten gedaan. Men vroeg mij of ik een bijdrage wilde leveren aan het schrijven van de voorstelling. Dit heb ik gedaan. Met als enige voorwaarde dat ik zelf ook een rol zou krijgen!"

Bestemming bereikt

"9 jaar geleden verhuisde ik, samen met mijn man Hans, vanuit Amersfoort naar Kampen. Gedreven door onze gezamenlijke behoefte aan rust reden we op zoek naar ons toekomstige huis een dagje rond in de omgeving van Assen. Deze oriëntatie in de - overigens prachtige - provincie Drenthe leverde helaas niet het gewenste resultaat op en enigszins teleurgesteld reden we aan het eind van de dag weer huiswaarts. We passeerden daarbij Kampen en keken elkaar aan met een blik van 'waarom niet'?, waarna Hans bij thuiskomst direct Funda opstartte om te kijken of deze stad mogelijk iets voor ons zou zijn. We raakten direct enthousiast en stuitten op een geweldige woning. Waar wij nu dus al ruim 9 jaar de trotse eigenaren van zijn! Het duurde wel even voordat ik enigszins ingeburgerd was. Ik vind Kampenaren in het algemeen erg prettige mensen. Een eerste kennismaking verloopt dan ook eigenlijk altijd goed. Toch hebben zij - mogelijk omdat zij al over een grote vrienden- en familiekring in hun nabijheid beschikken - minder behoefte aan extra kennissen. Zij zijn al 'klaar'. Ik startte hier nog maar net en had behoefte aan nieuwe gezichten. De eerste echte contacten ontstonden pas door mijn deelname aan de jury van de verkiezing 'Kamper Stadsdichter' in 2012. William Hartman vroeg mij om hierin plaats te nemen. Daar ontmoette ik onder andere Simone van Heerde, eveneens jurylid."

Schrijfster

"William benaderde me, omdat Uitgeverij 'Kok/Ten Have' in 2009 de dichtbundel 'Onzichtbaar in beeld' met mijn gedichten uitgegeven had. Mijn 'drive' om te schrijven is er altijd geweest. Verzen, poëzie en romans; het schrijven maakt me nog steeds gelukkig. In 1992 besloot ik mezelf serieus te nemen en dacht: als mij een gedicht maken goed lukt, ga ik door en zo niet: dan hang in mijn pen aan de wilgen. Het bewuste gedicht leidde zowaar tot een bundel. Ik won diverse prijzen met afzonderlijke gedichten en kreeg voor 'Onzichtbaar in beeld' zelfs een mooie recensie van Biblion. Na dit succes werd het eigenlijk stil. En bleef het stil. Het schrijven kreeg geen vervolg. Of toch wel? Vindt mijn bundel een andere weg? Die naar mijn droom?

Poëzie op het podium
"Poëzie vind ik muziek door metrum (cadans), herhaling en in mijn geval rijm", vertelt Marianne verder over haar liefde voor het schrijversvak. "De gedichten in de bundel zijn foto's in taal, genomen met de pen, de camera. In een bonte stoet trekken winnaars en verliezers, tobbers en gelukzoekers aan het publiek voorbij. Via de bundel bereik ik het lezerspubliek. Mijn publiek wil ik uitbreiden naar het podium. Naar luisterpubliek. Dat is eigenlijk mijn droom. Om in combinatie met muziek en zang het verhaal te vertellen. Het één voegt toe aan het ander. Versterkt elkaar. Brengt diepgang in het totaal. Het ritme, muziek in combinatie met de inhoud. Muziek vertelt een verhaal. Dat doet poëzie ook. Het totaal mag samenkomen op één podium. Dat is mijn droom! Ik zou zo graag een mooie locatie in Kampen vinden om dit samen met onze theatergroep 'Woord en Muziek', bestaande uit Jenny van der Steeg, Lian van der Steeg, Tiny Schaapman (allen zang) en Diddy van der Stouwe (pianist) nóg meer in de praktijk te brengen. En wie weet ook buiten Kampen! Mag ik trouwens nog een droom uitspreken? Dan zou ik graag een pr-manager willen voor onze theatergroep! We zoeken namelijk iemand die ons op de kaart zet!"

Word wakker Kampen!
"De droom die ik voor Kampen heb, ligt in het verlengde van mijn eigen droom. Er is zoveel talent en potentieel in deze stad. Geef dat als gemeente een podium. Steun de kunstenaars en geef ze een plek, creëer kansen en mogelijkheden voor al het talent wat de stad rijk is. Benut ook de locaties die er zijn. Denk aan het tal van prachtige kerken. Organiseer daar bijvoorbeeld één keer per jaar een orgeldag. Word wakker stad!"