Henri van Dijk – Een nieuwe politieke partij

Ik ontmoet Henri in zijn woning aan de Vloeddijk in Kampen. Plaatsgenomen aan de grote houten eettafel met uitzicht op de tuin, knikt Henri richting de Groenestraat: “Hier pal achter staat mijn geboortehuis. Ik sliep op zolder. Overdag gluurde het daglicht door de dakpannen naar binnen. Tussen die tijd en nu – bijna vijftig jaar later – heb ik niet stilgezeten. Ik deel mijn verhaal en mijn droom graag met anderen!”

Henri: “Toen ik vier jaar was, verhuisden we van de Groenestraat naar de Hanzewijk, om acht jaar later richting de nieuwbouwwijk in West te vertrekken. Er werd hier heel veel gebouwd. Ik zocht altijd naar hout en spijkers en maakte er weer iets nieuws van. Ik leefde in die tijd in een fantasiewereld, één vol avonturen.

Rebels

Naast avontuurlijk, was ik onzeker. Dit duurde tot in de puberteit. Op mijn 15^e begon de alcoholconsumptie. Hoe slecht ook, hierdoor stapte ik wél over mijn onzekerheid heen. Die maakte later plaats voor eigen kracht, rebellie zelfs. Ik verzette me tegen alles en spijbelde veel. Tijden kende ik niet. Voor mijn ouders was dit niet prettig. Zij hadden veel met me te stellen. Met de hakken over de sloot haalde ik mijn havodiploma. In een vervolgstudie had ik geen zin, werd stratenmaker en deed mijn intrede in de wereld van stoere mannen. Al snel wist ik dat dit niet van lange duur zou zijn.

Reizen
Ik besloot te gaan reizen. Slecht voorbereid vertrok ik naar India, waar ik als 19-jarige met veel ellende werd geconfronteerd. Denk aan bedelende mensen en chaos in het  openbare dagelijkse leven. Ik hield dagboeken bij en ontdekte dat ik schrijven erg leuk vond. Het wakkerde mijn journalistieke interesse aan. Bij terugkeer meldde ik me aan bij de School voor Journalistiek, werd toegelaten en haalde mijn propedeuse. Dat vond ik genoeg. Ik pakte opnieuw mijn koffers en liftte naar Griekenland om daar het vliegtuig naar Caïro te pakken. Van daaruit maakte ik een indrukwekkende reis naar Egypte, Soedan, Kameroen en Nigeria. Tussentijds kwam ik thuis om geld voor een volgende reis, naar bijvoorbeeld Canada, Mexico of Afrika, te kunnen bekostigen.

Zeilklipper Pouwel Jonas
Rond mijn 27^e kwam ik via via ik in contact met iemand die van een oud vrachtschip een zeilend charterschip wilde maken en klussers nodig had. Het werken op een schip beviel me. Dat zoveel staal door grote lappen zeil voortbewogen kon worden, maakte veel indruk op me. Op een ander schip werd ik matroos. Dat beviel me zo goed dat ik zelf zo’n bedrijf wilde. Er kwam een schip, de ‘Leviathan’, vrij en hierop werd ik zetschipper. Na diverse schepen kocht ik - inmiddels 12 jaar geleden - de ‘Pouwel Jonas’. Ik organiseer meerdaagse actieve reizen voor bedrijven, scholen, familie en verenigingen, voornamelijk op het IJsselmeer en de Waddenzee.

Eén met de elementen
Toevallig nam ik ooit deel aan een debatworkshop op de ‘Pouwel Jonas’. Elke deelnemer moest iets opnoemen waarvan hij vond dat de hele wereld dat een keer zou moeten doen. Ik vond – en vind nog steeds – dat iedereen in ieder geval één keer zou moeten gaan zeilen. Het spel tussen wind, water, golven en stromingen werkt meditatief. Je wordt één met de elementen. Ik gun iedereen dit gevoel. Het is goed om deel uit te maken van de natuur. Op zee heb ik alle gelegenheid om mijn gedachten alle kanten op te laten gaan. Ik heb daar de tijd en ruimte om te filosoferen. Onder andere over de gesteldheid van de wereld. In het bijzonder over de grote verschillen tussen arm en rijk. Met z’n allen zijn we veel rijker geworden, maar de verschillen tussen arm en rijk zijn veel te groot.

Inkomensongelijkheid

Er moeten dingen veranderen met de mensheid. Vaak is het helaas zo dat men alleen in het belang van een kleine kring, de eigen groep, blijft denken: ‘mijn eigen familie, straat of land’. Dat nationale denken past totaal niet bij me. Ik heb dan ook bewust geen Nederlandse vlag op mijn schip. Ik ben ervan overtuigd dat echte veranderingen pas doorgevoerd kunnen worden als op politiek niveau - liefst internationaal - dingen worden aangepakt. Ik probeer mijn leven zo te leven dat ik een steentje bijdraag, maar ik ga me niet meer schuldig voelen als ik niet bereik wat de politiek gezamenlijk wel kan bereiken. De staat trekt zich daarentegen terug uit het publieke domein en zorgt voor boosheid onder een groot deel van de bevolking. Extreem rechts is een logisch gevolg van inkomensongelijkheid en een overheid die niet meer voor haar burgers zorgt. De radicalen voeden de boosheid door zondebokken aan te wijzen. De neoliberalen schuiven vervolgens mee met de rechts-radicalen uit angst hun machtspositie te verliezen (ook het linkse blok verrechtst).

Populisme
Bepaalde groepen mensen zijn nu eenmaal erg makkelijk te manipuleren. Iets wat vandaag de dag veel gebeurt. De relatief kleine elite weet precies hoe ze deze mensen moet beïnvloeden. Een paar populistische uitspraken zorgen ervoor dat het stemgedrag van die mensen wordt beïnvloed. Een weloverwogen keuze maken tijdens de verkiezingen is haast onmogelijk, omdat de politiek enorm complex is. Waar de wereld nu een beetje onder gebukt gaat is het doorgeslagen marktdenken in de vorm van het neoliberalisme en dat heeft de politieke ontwikkelingen in een gevaarlijke, neerwaartse spiraal gebracht. De linkse politiek lijkt hierop geen antwoord te hebben. Volgens mij is dat antwoord er wel.

Het Nieuwe Links
De linkse politiek mist meer dan ooit slagkracht. Ik vind het bijna triest om te zien dat al haal idealen verkruimelen over meerdere politieke partijen. Volgens mij is er 1 ideaal wat ze wel allemaal delen, namelijk inkomensnivellering. Ik ben er van overtuigd dat alle andere idealen hiervan sterk afhankelijk zijn. Denk bijvoorbeeld aan zorg, milieu en een goed functionerende publieke sector. Het zijn de neoliberalen die exact aangeven hoe de linkse politiek het rechtse machtsblok kan doorbreken. ‘Nivellering gaat ten koste van de concurrentiepositie’ is haar mantra. 

Doorgeslagen marktdenkenEigenlijk profiteren de neoliberalen van het feit dat er een 'buitenland' is. Het probleem is echter dat de neoliberalen in het buitenland er exact zo over denken. Dit vormt een 'pact' wat betekent dat er altijd gevochten wordt wie de laagste loonkosten weet te verantwoorden. Dit wij-zij denken is het speelveld van de rechtse politiek. Vreemd genoeg laat links zich altijd meeslepen in dit speelveld. Naar mijn mening laten linkse idealen zich niet beperken door landsgrenzen. Als de VVD de minimumlonen met 10% zou willen laten dalen om de economie een boost te geven, moet je je ook afvragen waarom het veroorloofd is van de buren in het buitenland te 'stelen' en dat deze buren exact dezelfde maatregel nemen. Het probleem is dat de 'oude linkse politiek' slechts een afgezwakte vorm van het neoliberalisme bieden. Ook zij zijn naar mijn mening 'gegijzeld' door het doorgeslagen marktdenken.

Nieuwe politieke partij
Ik wil graag onderzoeken of er draagvlak is voor een nieuwe politieke partij in Nederland met als speerpunt ‘inkomensnivellering’. Deze partij zal bij de eerstvolgende Tweede Kamerverkiezingen de belofte afleggen dat er per direct een krachtig begin gemaakt wordt met de inkomensnivellering. Belangrijk is dat het gedachtegoed van Het Nieuwe Links wereldwijd wordt verspreid. Zo moedig je gelijke initiatieven in het buitenland aan en doorbreek je het egocentrische wij/zij-mantra van de neoliberalen. Ik denk dat dit moeilijker lijkt dan het is. Inkomensnivellering staat tenslotte het lijstje van de wereldwijde linkse politiek.

Als er mensen zijn die zich door deze ideeën voelen aangesproken, mee willen denken of kritiek willen uiten, kunnen ze zich met mij contact opnemen via info@pouweljonas.nl. Het lijkt mij leuk om een denktank te vormen over Het Nieuwe Links.

Droom voor Kampen
Naast een betere wereld, heb ik natuurlijk ook ideeën voor een nog leuker en fijner Kampen. Ik kom in allerlei stadjes waar grachtjes zijn met daarin een diversiteit aan leuke scheepjes. Deze bedrijvigheid geeft leven en kleur aan een stad. Onze huidige burgemeester gaf ooit aan stadsgracht de Burgel weer bevaarbaar te willen maken, maar vervuiling van de grond maakt dit onmogelijk. Volgens mij zijn er best ‘potjes’ of fondsen aan te spreken die de reinigingskosten van de grond kunnen realiseren. In dat geval zou ik dan graag een wedstrijd voor het hele gezin willen organiseren waarbij rubberboten door de Burgel varen met als startpunt de Koggewerf. Vanaf daar vervolgens rennen naar de Burgwal, dan varen tot aan de IJssel om stroomafwaarts weer terug te peddelen. Ik zou het geweldig vinden als deze droom kan worden gerealiseerd!”