Marianne Stoeltie - Iedereen wat meer kleur én lef om kleur te bekennen!

Achter de toonbank van Kunstig Kitschwerk, ook wel bekend als het ‘Roze Kadowinkeltje’, staan twee stoelen prominent geïnstalleerd. Terwijl ik aanstalten maak om op de linker plaats te nemen, knikt eigenaar Marianne naar de rechter: “Dit is de gastenstoel”. Op het moment dat ik de kussens ervan onder mijn achterwerk ervaar, schiet ik vanzelf in de rol van side-kick. Duidelijker kan niet: Marianne voert op geheel eigen wijze de regie over de winkel die zich kenmerkt door warmte en een bont scala aan kleur. Niet alleen klanten, ook vrienden en bekenden lopen in en uit. Ongeacht wie, oprechte aandacht en hartelijkheid voor iedereen die de winkel binnenloopt. "Soms gebeurt het dat iemand niet groet. Raar toch? Dat raakt me dan best eigenlijk.”

50 jaar geleden werd Marianne in Haarlem geboren, waarna het gezin Stoeltie – in verband met vaders werk – regelmatig naar andere plaatsen verhuisde. Afgestudeerd aan de Academie voor Beeldende Vorming/Textiele Werkvorming, wilde Marianne graag aan de slag als docent 1^e graad. “In de jaren ‘90 werd echter fors bezuinigd in het onderwijs. Vakken als ‘Textiele Werkvormen, Handvormen en Tekenen verdwenen. Voor mij dus lastig om een baan te krijgen. Mijn carrière verliep dan ook iets anders dan gepland. Ik pakte mijn boeltje om in Amsterdam in een stoffenwinkel en bij Artis aan de slag te gaan. Kort daarop vertrok ik naar het oosten van het land om een snackbar in Zwolle te beginnen. Na een aantal jaren besloten mijn toenmalige partner en ik een eethuisje in Hattem over te nemen.”

Tijd voor een nieuwe stap
“Toch begon het na een aantal jaren horeca weer te kriebelen. Ik kon mijn creativiteit niet kwijt en had een enorme behoefte aan ‘creëren’. Noem het scheppingsdrang! In het verleden knapte ik bijvoorbeeld al oude meubels op en gaf ze een nieuwe én vrolijke lik verf. Ik maakte prinsessenmeubels van oude barkrukken. Kortom, mijn bloed kroop waar het niet gaan kon. We stonden op het punt om ons eethuisje te verbouwen. Ingegeven door mijn onrust en de behoefte om mijn creativiteit vorm te geven, besloot ik resoluut dat het tijd was voor een nieuwe stap. Ik was er klaar voor. Bij toeval kwam ik in de Geerstraat terecht. Deze winkelstraat in Kampen stal direct mijn hart. Een straat met woon- en kunstwinkels en galerieën. Daar zou mijn toekomstige zaak wel tussen passen!” 

Weinig moeite om te wennen
“Ik had nog geen stijlvast idee. Op de Trade Mart (inkoopplatform voor detailhandel) ontstond min of meer vanzelf een beeld van welke artikelen ik wilde verkopen. Met mijn voornemen om alleen maar artikelen in te kopen die ik leuk vond, bestond mijn eerste winkelaanbod uit vrolijke klamboes , kussens, serviezen en kleine cadeautjes. Anderhalf jaar reed ik heen en weer om mijn aanbod uit te breiden. In oktober 2000 vond ik mijn privé onderkomen boven de winkel en startte ik mijn sociale leven in Kampen. Ik had weinig moeite om te wennen. Ik ben een makkelijke prater, leg snel contacten. In die periode gaf ik salsa lessen. Een superleuke tijd waarin ik veel mensen leerde kennen. Maar natuurlijk had ik via mijn winkel ook veel aanspraak en deed ik af en toe een drankje in ’t Kroegje. Ook daar leerde ik genoeg mensen kennen. Sowieso ging ik er veel op uit.”

Stichting Idéfix
De winkel is niet Marianne’s enige passie. Zij is ook actief als begeleider voor de Stichting Idéfix. Deze stichting organiseert jaarlijks een vakantiekamp voor jongeren met een lichamelijke beperking, ADHD/ASS of een meervoudige handicap. Marianne: “Deze kinderen komen uit 2 instellingen uit Brabant. Via Stichting Idéfix brengen ze een week door in de Christinahoeve in De Leemkuule, Hattem. Gerrie Kragt, eigenaresse van ’t Kroegje, is hiervan de initiator. Zij is tevens voorzitter van Idéfix. Wij doen er alles aan om deze kinderen een fantastische week aan te bieden. Ieder jaar kiezen we een thema. Vaak is het één dolle boel. Twee jaar bijvoorbeeld was het ‘James Bond’ en werd de hele hoeve dan ook in die stijl aangekleed. Een circuit werd aangelegd en Joep Roth zette er een snelle auto neer. De kinderen volgden zelfs een opleiding tot geheim agent. Ik ga niet in detail, maar op sommige punten bieden wij nét die extra dingen die normaal gesproken eigenlijk niet mogen. Die keer met het thema ‘Harry Potter’ bijvoorbeeld. Daar hoort ‘leren vliegen’ bij. Onmogelijk? Nee hoor! Wij zorgen ervoor dat iemand tóch even uit die rolstoel komt. Dat effect van nét even buiten de lijntjes kleuren, kan me écht raken! Kortom: Er gaat meer aandacht naar de eigenheid van die kinderen in plaats van naar hun handicap.”

Kleur bekennen
“Net buiten de lijntjes kleuren: noem het ‘uit je comfortzone’ of ‘out of the box’. Onderzoeken wat de mogelijkheden in mijn eigen leven zijn vind ik erg belangrijk. Daarbij leef ik enorm in het ‘nu’. Doelen stellen is eigenlijk niet zo mijn ding. Ik ervaar liever door te doen. Wel heb ik veel wensen. Ik zou bijvoorbeeld over meer tijd willen beschikken om dingen te maken of te vernieuwen. En misschien ook wel om weer les geven. Niets is zo leuk als mensen dingen leren. Dat kan salsadansen zijn, maar ook iets in de kunst. De winkel daarentegen is mijn lust en mijn leven. Over dromen? Eigenlijk gun ik iedereen gewoon wat meer kleur én lef om kleur te bekennen. Het kan zo simpel zijn: draag bijvoorbeeld eens een vrolijke broche of een bloem in je haar! Of ga voor mijn part met een bont gekleurde boodschappentas naar de supermarkt.”

Kampen heeft alles…
“Ik zou graag willen dat iedere ondernemer in ieder geval één iets ten behoeve van de stad oppakt. Een initiatief, vrijwilligerswerk of het opperen van een idee. Eén waarmee je samen de verantwoordelijkheid neemt om van Kampen een nóg mooiere stad te maken. En voor de inwoners: praat eens wat vaker met je buurman, buurvrouw of de mensen verderop in je straat! Gelukkig wordt dit al door velen gedaan, maar hou niet alles binnenshuis. En, als je toch op straat staat te kwekken, pak dan eens een kop koffie op het terras. Geniet van de gezelligheid in de stad, van de mensen die voorbij lopen! Ik houd van Kampen, hoef dan ook nooit meer terug naar het westen. Ik vind het oosten sowieso veel relaxter. De energie is hier veel kalmer. Je hoeft jezelf niet te overschreeuwen. Kampen heeft alles. En als het er niet is: organiseer je het zelf.”

Wouter Berns - Blijven dromen, blijven vertellen...

Over verhalen. Die plekken en gebeurtenissen betekenis geven. Die jou en mij weten te beroeren. Verhalen die raken en laten zien waar we vandaan komen. Ons meenemen in mijmeringen waar we naar toe willen. Over de vertellers die essentieel zijn om het verhaal te duiden. Niet alleen in woord of op ‘schrift’, maar ook in beeld. Juist beeld laat veel aan eigen interpretatie over. Althans, dat zegt Story Painter Wouter Berns, die me via een rondleiding langs zijn werk in de expositie ‘De omloop van de verbeelding’ een inkijk geeft in zijn eigen verhaal. En uiteraard zijn dromen…

Als ie maar geen voetballer wordt…

Wouter (1970) lijkt voorbestemd om ‘iets’ in de sport te doen. Zijn talent op het voetbalveld blijft niet onopgemerkt door scouts van De Graafschap, waar hij wordt opgeleid. Een kapotte knie gooit op 15-jarige leeftijd roet in het eten en dat ‘iets in de sport’ vindt zelfs geen weerslag in een functie als fysiotherapeut of sportleraar. Wouter: “Een illusie armer, besloot ik de vakken scheikunde en biologie uit mijn pakket te gooien en deze te vervangen door tekenen. Mijn moeder, de creatieveling in onze familie, spoorde me aan om meer te doen met mijn tekentalent. Iets wat absoluut geen straf was! Vol overgave stortte ik me op het tekenen van strips, karikaturen en kocht al snel een set olieverf. Ik leefde me uit op de onderkant van veilingkistjes. Op dat moment had ik al een onbedwingbare behoefte om juist die dingen of situaties te schilderen die er echt uitzien, maar toch niet kunnen.”

Kampen: ‘the place to be?’

“Als scholier en beginnend schildertje reisde ik vaak met de trein van Zevenaar naar Arnhem om daar het gemeentemuseum te bezoeken en voordelige kunstboeken te kopen bij De Slegte. Voorbeelden en inspiratoren waren bijvoorbeeld kunstschilders als Jan Mankes, Emil Schumacher, Pyke Koch en Carel Willink. In plaats van de geplande sportcarrière, oriënteerde ik me op een geschikte kunstopleiding. Een leraar tipte mij over zowel een geschikte opleiding als stad. Op een dag pakte ik de trein naar deze stad, Kampen. Met mijn portfolio liep ik de brug over naar de Kunstacademie in de Van Heutzkazerne. Na dit bezoek stond mijn besluit al snel vast. Hier wil ik zijn. Vanaf de start van mijn opleiding woonde ik dan ook in Kampen. De jaren ’90. Een tijd waarin mijn studiegenoten en ik ons gedroegen als speelse liberalen, maar waar ik me tegelijkertijd serieus stortte op het schildersvak. In 1992 studeerde ik af. Eén jaar sneller dan de geplande 5 jaar. Niet omdat ik nu per se zo extreem goed was, maar omdat de docenten zagen wat ik wilde qua stijl. Ze vonden me er klaar voor. Ik was – toen al – Story Painter.”

Inspiratoren
“Eén van mijn eerste opdrachten was het schilderen van de heilige Martinus in een altaar. De Martinuskerk in Oud-Zevenaar had een ander altaar gekregen. Eén waarin een afbeelding van de heilige Antonius stond. Dat kon natuurlijk niet. Wanneer ik door een kerk loop, zoek ik altijd de verbeelding. De kerk is bij uitstek een plek van verhalen, waarbij de beelden vertellen en je uitdagen op zoek te gaan naar je eigen verhaal. Hoe raakt het jou? Sterke en volwassen emotie vind ik vooral in de werken van grootmeesters als Rubens en Rembrandt. Uiteraard laat ik me naast ‘beeld’ ook inspireren door taal. Gesproken of geschreven. Mythologische verhalen hebben veel invloed op mijn werk, maar ook verschillende verhalenvertellers van nu weten me te raken en zetten me aan het denken. Joseph Campbell en ‘The hero with the thousand faces’ is daarvan een goed voorbeeld.”

Spiegelen
“Inspiratie doe ik dus niet louter visueel op. Ik creëer een verhaal en verbeeldt het op mijn manier. Ik schilder dan ook eerst in mijn hoofd. Het verhaal dat borrelt in mijn onderbuik vertaal ik daar naar beeld. En dan ga ik aan de slag met het doek, de verf en penseel. Dat is puur aards, zweten zelfs! Gelukkig heb ik onderhand veel ervaring en beheers ik de technieken steeds beter, waardoor ik alle inspiratielagen geduldig weet aan te brengen op het doek. Al met al duurt het hele proces van idee of werk in opdracht tot oplevering vaak minimaal een jaar. Schilderen is losgaan. Schilderen is spelen. Ik ben verslaafd aan creëren. Kan niet zonder. Heb het spelen nodig om die monnik te kunnen zijn. Via mijn werk vertel ik een verhaal wat vervolgens bij iemand anders weer een andere - persoonlijke - interpretatie oplevert. Mijn werk spiegelt. Maar de ziel van de ander, de kijker, ken ik niet. Is onbekend en ongrijpbaar. Wil je me zien of niet? Laat jij je kennen of niet? Hoe vertaal jij? En uiteindelijk moet ik het schilderij loslaten. Daar heb ik best moeite mee. Of het nu een opdracht of vrij werk is, ik kan het pas laten gaan als ik er letterlijk en figuurlijk klaar mee ben. En in mijn geval is dat wanneer ik weer gepakt wordt door een nieuw verhaal. Als blijkt dat daar ruimte voor is, zet ik mijn signatuur eronder.”

Foto: Marieken Westerink

Omloop van de verbeelding

Ter gelegenheid van zijn 25-jarig kunstenaarsjubileum exposeert Wouter momenteel (tot 9 september 2017) in de Boven- of Sint Nicolaaskerk. Wouter: “Deze kerk nodigt uit. Van buiten lijkt het net een onneembare vesting, maar eenmaal binnen biedt deze plek zoveel ruimte en openheid. De ‘match’ tussen mijn werk en deze kerk is onverwacht een schot in de roos. Ik kan me geen betere gelegenheid voorstellen. Hoe fantastisch komt bijvoorbeeld ‘De heilige Nicolaas’ tot zijn recht. Zie het licht dat vanaf het schilderij door de geweldige glas-in-loodramen erboven gewillig haar weg naar buiten vindt. Deze kerk heeft iets magisch. Zorgt voor een extra verdieping van mijn werk.” Niet alleen tref je werk van Wouter in De Bovenkerk, ook nodigde hij een aantal kunstvrienden uit om hun werk tentoon te stellen. Want: “Een feestje vier je niet alleen!”, aldus Wouter.

Droom of ratio?
“Ik leef mijn droom. Ben hoofdrolspeler in mijn eigen film. Dat geeft een machtig gevoel. En dan doel ik niet op macht in de zin dat ik beheers. Wel dat ik ‘beheer’. Ik vergelijk dit gevoel met de tuin van mijn atelier in Frankrijk. Eén die zich kenmerkt door gigantische wildgroei. Binnen een bepaalde ruimte laat ik dat gebeuren. Dat is een basisovertuiging van mij. Ik kan geen ‘stop’ op mijn gedachtespinsels zetten. Die staan aan de basis van verhalen op het doek. Die worden gevoed door invloeden van buitenaf, maar ook door mijn eigen fantasieën en dromen. Helaas slaat de rationele wereld veel dromen murw. Hoewel ik wel vermoed dat er sprake is van een kanteling. Het besef dat ‘doen wat je wilt’ vaak begint met dromen. Die heb je zelf in de hand. De uitvoering ervan is niet altijd makkelijk en vergt veel inzet en doorzetten. Een schilderij maken is een draak doden. Ik houd van die strijd. Ik leef mijn eigen droom meer en meer. Een droom uitvoeren vergt ook léf en het begint met doen. Ik leef in het nu. Probeer het in ieder geval. Iets wat mij echt niet altijd lukt, maar de zwarte kanten daarentegen heb ik wel nodig om te zijn waar ik wil, wie ik wil zijn en wat ik wil doen.”

Vrijheid van interpretatie
“Verbinding. Dat woord schiet me direct te binnen als je vraagt welke droom ik voor Kampen heb. Alleen in geval van verbinding kunnen dromen werkelijkheid worden. Kampen is een mooie gemeente met een mooie stad. Een stad waarin heel veel warmte aanwezig is. Laten we vooral blijven delen. Op zich gebeurt dit best goed, maar als we niet uitkijken, raken we elkaar kwijt. Bijvoorbeeld door polarisatie en angst. Maar waarvoor zijn we bang? Media en politiek wakkeren angst aan en angst maakt van dromen nachtmerries. Prometheus vind ik hiervoor een mooi symbool. Deze mythologische creatieve geest, bracht mensen wederzijds respect bij en leerde hen vooruit te zien. Zijn naam wordt dan ook verklaard als ‘De vooruitdenkende’. Stel hem voor in een totalitaire regime. Iemand die bang is durft niet te dromen. Machteloosheid komt dan eerst. Ruimte voor ontdekking en ontwikkeling is nodig. Verrijk elkaar. Luister naar elkaar. Verbind. In ‘De omloop van de verbeelding’ toon ik verhalen op de plek waar verhalen horen. En iedereen mag ermee doen wat hij wil. De essentie van verbinding is dat je anderen jouw waarheid niet opdringt, maar juist ruimte creëert voor ieders persoonlijke interpretatie.”

Meer informatie over Story Painter Wouter Berns en de expositie: Story Painter Wouter Berns

Ina Hup - Hanzemuseum

'Hem heb ik lief die het onmogelijke droomt' - J.W. von Goethe

"Dromen, fantaseren, wensen... Hopen dat wat onmogelijk lijkt, werkelijkheid wordt. Dromen is gratis, maar aan het realiseren ervan hangt vaak een pittig prijskaartje. Maar hoe mooi is het om te dromen...

Kampen, stad aan de IJssel.
Prachtige oude Hanzestad met een boeiende geschiedenis. Een stad met een rijk handelsverleden. Van een kleine nederzetting langs de IJssel opgebloeid en uitgegroeid tot een prachtige middeleeuwse stad met veel cultureel erfgoed, waar we nu nog steeds van genieten!

De Koggen leverden daar een belangrijke bijdrage aan.
Zij schreven geschiedenis. Eenvoudige, stoere, sterke, eikenhouten schepen hebben van Portugal tot Rusland de zeeën bevaren. En wat Kampen nu is, is mede te danken aan wat onze verre voorouders ons hebben nagelaten. En wat is dat een mooie stad! Maar.... het kan altijd mooier! Wij genieten van wat ons is overgeleverd, maar hoe belangrijk is het voor ons daaraan toe te voegen? Geschiedenis te blijven schrijven en voor Kampen belangrijke nieuwe gebouwen na te laten die hun eigen geschiedenis vertellen.

En ik droom...

Van een schitterend, onder architectuur, gebouwd, Hanzemuseum, met in de centrale hal een perfect geconserveerde en vooral ook gerestaureerde IJsselkogge in al haar 'vergane' glorie! Met bodemvondsten. Met heel veel ruimtes voor exposities over de Hanze, zoals handelsproducten, Hanzeroutes, informatie over andere Hanzesteden, allerlei ontwikkelingen op het gebied van woningbouw en infrastructuur, waterbeheer, politiek en godsdienst, ziekten, bevolkingsgroei, visserij, industrie en noem maar op in een doorlopende tijdlijn naar het heden. Tot de Zuiderzeehaven van nu.
Van Kogge tot Coaster.

Een museum met de meest moderne technieken qua beeld en geluid
Een museum met heel veel 'doe dingen' en educatie voor leerlingen van de diverse scholen (ervaringsgericht onderwijs). En natuurlijk een plek om op adem te komen. Met daarin een restaurant waar ook ruimte is voor kinderen om te spelen en een filmpje te kijken.

Dromen van Kampen....

2117
Ons nageslacht zeilt met een nieuwe reconstructie van de IJsselkogge richting zee. Gebouwd op de heringerichte Koggewerf, waar de spaanders in het rond vliegen en een gerestaureerde botter langzaam van de helling glijdt. De oude reconstructie van de Kamper Kogge ligt voor het Hanzemuseum. Het is druk in de stad. Klanken van het carillon van de Nieuwe Toren verwaaien over dé belangrijkste én mooiste Hanzestad van heel Europa. Kampen, de stad die haar geschieden en cultuur bewaart en uitdraagt."

"Als ik de IJssel ruik, ben ik weer thuis"
De 67 jarige Ina is vanaf 1999 betrokken bij de Kamper Kogge. Ina maakte met de Kogge diverse zeereizen, waaronder in 2004 de Ommelandvaart, een handelsroute vanuit Kampen om de kop van Denemarken heen. Ina: "zoals de oorspronkelijke situatie, dus zonder motoren. Helaas moest deze tocht door slechte weersomstandigheden en uitputting van de bemanning voortijdig worden afgebroken." In 2016 werd een nieuwe poging gewaagd om 'om de Noord' te varen. Deze missie slaagt. Helaas is Ina dan niet meer als bemanningslid actief. Nog wel zet zij zich als vrijwilliger bijna dagelijks in voor de stichting Kamper Kogge. Vrijwel vanaf haar geboorte woont Ina in Brunnepe, op loopafstand van de Kogge. Ina: "En de IJssel natuurlijk! Met ontzettend veel plezier vier ik bijvoorbeeld mijn vakantie elders, maar nog fijner vind ik het om weer terug naar Kampen te gaan. Stiekem heb ik altijd een beetje heimwee. En als ik dan de IJssel ruik, ben ik weer thuis!"

Jolanda Bijl - Nepali Children

“In maart 2014 werd ik wakker en zei tegen mijn partner: Ik ga naar Nepal” Een maand later zette Jolanda Bijl (51) voet aan de grond in het Aziatische land, gelegen in de Himalaya tussen India en China. Om er vervolgens eigenlijk niet meer weg te gaan. “Ik kwam thuis in het land en ik wist dat ik hier mijn dromen moest verwezenlijken”.

Jolanda woonde met haar ouders korte tijd in het Westland, Vlaardingen. De vervuilde lucht speelde het gezin parten, waarbij astma regelmatig in alle heftigheid de kop opstak. Vader en moeder Bijl besloten daarom te verhuizen naar de Betuwe, waar de lucht schoon was. “Ik woonde daar tot en met mijn 18^e om daarna in Enschede op kamers te gaan. Daar ging ik, op dringend advies van mijn ouders, onderwijskunde studeren. Het conservatieve gedrag van mijn ouders leidde tot heel hard werken. Kennis is macht. Ik rondde niet alleen deze opleiding, maar ook een studie Bedrijfskunde af. Mijn afstudeeropdracht deed ik bij Polaroid. Daarna werd ik er aangenomen om de afdeling ‘Opleidingen’ op te zetten. Ik was toen 22. Je moet je voorstellen: ik als jonkie tussen al die 50-plussers. Ik werd niet serieus genomen: ‘Je bent jong én vrouw én je kunt niks’. Na een jaar gooide ik het bijltje erbij neer. Ik pas hier niet, hoor hier niet en krijg hier niks van de grond. Althans, zo voelde het. Tijdens een reünie, 10 jaar later, kwamen alle trainers van destijds naar me toe en gaven aan dat zij mijn manier van denken over het maken van lesmateriaal over genomen hadden. Ik werd bij Polaroid echt geconfronteerd met mezelf. Dus dat was goud.” 

Dogcity in Zuideinde

“Na Polaroid werkte ik bij diverse werkgevers. Ik had veel inkomen en fantastische carrière vooruitzichten. Toch wist ik niet echt wat ik wilde. In ieder geval niet doorgaan met vergaderen en binnen zitten. Ik besloot acuut ontslag te nemen om een sabbatical te houden. In dat jaar besefte ik dat ik graag met dieren werk en dat vertaalde zich dat in een hondenschool in de omgeving van Staphorst. In die periode ontmoette ik Hennie Martens, complementair therapeut. Zijn behandelwijze intrigeerde mij mateloos. We bleven elkaar ontmoeten en Hennie legde beetje bij beetje uit wat zijn behandelmethode inhield, hoe hij energiesystemen weer in balans kreeg. Een wereld ging voor me open. Ik paste wat ik leerde toe op honden, waardoor de traditionele hondenschool steeds meer plaats maakte voor een die gericht is op het wegnemen van stress bij honden. Als je stress hebt kun je niet leren. Dit geldt ook voor honden. Stress uit zich in frustratie en onmacht, daardoor weer in vermoeidheid en vervelend gedrag. Ik richtte me dus meer op de baasjes, zodat hond en baas uiteindelijk samen door 1 deur konden. Bijvoorbeeld, als een hond dag en nacht blaft, iets waar je stapeldol van wordt, kom dan bij me. Want, als ik zo’n dier zie, weet ik wat ik moet doen. Ondertussen werd ik ook nog psycholoog. Die combinatie van opleidingen, technieken en persoonlijke ervaring zette ik in bij dieren om ervoor te zorgen dat het laatste stukje stress weg te halen. Net als in een stad, wilde ik voor dieren ook faciliteiten als huisvesting, school, vakantie en massage aanbieden. We maakten plannen om naast onze hondenschool in Staphorst een dierenpension te starten. Dit werd Dogcity in Zuideinde. Door een samenloop van omstandigheden besloten wij de hondenschool te stoppen en ons te concentreren op Dogcity. We verhuisden naar Kamperveen, waar we ons 15 jaar lang met veel passie richtten op de dieren in ons pension.”

Geroepen
“Totdat ik op die dag dat ik wakker werd en vanuit het niets aan mijn man Ben vroeg of hij met me op vakantie wilde op naar Nepal. Hij verklaarde me min of meer voor gek: ‘Jij bent gebonden en gaat als huismus nooit op vakantie!’ Toch gaf ik gevolg aan mijn ‘roep’ en binnen een maand was mijn vakantie geregeld. Vlak voordat ik landde, bekroop me al het gevoel dat ik thuiskwam. Ik wist: hier hoor ik. Er was 'iets' wat me stuurde. In Nederland had ik via het reisbureau al een tocht door de Himalaya besproken. Vlak voor die tocht werd ik voorgesteld aan mijn gids, Ram. Tijdens de tocht spraken wij geen woord. Toch was er vanaf het begin een connectie op een heel diep geworteld niveau dat zorgde voor vertrouwen. 14 dagen lang liepen we zwijgend door de Himalaya. Een unieke ervaring. Vlak voor mijn terugreis kreeg ik een chatbericht van Ram. We spraken opnieuw af. In dat gesprek vroeg hij me wat tijdens onze Himalayatocht de meeste indruk op me had gemaakt. Dat was zonder enige aarzeling mijn ontmoeting met een jongetje van een jaar of 8. Hij werkte in de berghut waar ik sliep. Omdat zijn ouders te arm waren, had hij geen andere keus. Het jongetje was slim en sprak goed Engels. Slim en toch geen toekomst. Dat maakte diepe indruk.”

Proeven op de som
“Die middag besloten Ram en ik eigenlijk om slimme kinderen zonder toekomst te helpen. Hoe wisten we nog niet. Intensief (chat)contact tussen ons resulteerde in december 2014 in uitgewerkte plannen voor een kindertehuis. De uitvoering van onze droom kon beginnen. Echter, alles verliep niet zonder slag of stoot. In april 2015 bijvoorbeeld werd het land getroffen door een aardbeving. Het geld wat we tot dusver voor het kindertehuis hadden verzameld, besteedden we aan eerste hulp voor slachtoffers van de aardbeving. Mijn droom belandde daarmee op het tweede plan. In september zamelden we opnieuw geld in, onder andere door verkoop van handgemaakte Nepalese spullen via onze webshop en een reisbureau, wat we in die tijd opgezet hadden. In januari 2016 was er genoeg geld voor de bouw van het tehuis. Maar wat gebeurde er? Door economische tegenslag gingen de grenzen van India en Nepal op slot. Dus konden we geen producten meer invoeren. En als dat wel kon, dan megaduur.  We wachtten tot alles weer tot normale proposities was teruggekeerd en wilden alsnog met de bouw starten. Opnieuw werd het land getroffen door  een natuurramp. Het regenseizoen startte eerder dan normaal. Dit hield in dat we wél de materialen hadden, maar niet konden bouwen. Uiteindelijk zijn we in december 2016 gestart. Het huis is nu zo goed als klaar.”

“Wederzijdse afhankelijkheid is prima”
In een korte tijd is er heel veel gebeurd. We hebben een ANBI stichting Nepali Children en verschillende inkomstenbronnen om alles te financieren: op 2 plaatsen een bed and breakfast, een webshop en een reisbureau. Ik geloof er namelijk niet in dat het goed is om afhankelijk te zijn van donaties. Ook niet in een uitkering. Afhankelijkheid is prima, mits wederzijds. Rechten en plichten moeten in balans zijn. Niet alleen op financieel gebied doe ik het anders dan een willekeurige stichting, ook op sociaal gebied. Het initiatief ligt bij Ram en mij, maar het betreft een project van en voor Nepalezen. Als één van ons wegvalt, moet het kindertehuis verankerd zijn in de sociale samenleving. Dat is één van mijn doelstellingen. Een ander argument is dat wij dit niet voor onszelf doen. We hebben het gewoon goed voor met andere mensen. Duurzaamheid staat bij ons hoog in het vaandel. Wij werken alleen met duurzame materialen. Dat is ook economisch aantrekkelijk. Uiteraard zijn onze landbouw activiteiten biologisch.”

Het huis is klaar
“Al het geld dat we nu verdienen, kunnen we in het de zorg steken die het tehuis biedt. Een belangrijke vraag is: welke kinderen kunnen wij al dan niet helpen? Iedereen heeft namelijk hulp nodig. Iedereen is arm. Wij kiezen voor de kinderen die potentie hebben om te studeren en daardoor uiteindelijk iets voor het land kunnen betekenen. Het betreft nadrukkelijk ‘potentie’. Dus niet alleen IQ, maar ook emotionele intelligentie is van belang. Kinderen die bij ons in huis (gaan) wonen, hebben ouders die hen helaas niet kunnen verzorgen, maar wel verantwoordelijk blijven. Dus kinderen gaan op zaterdag naar huis als het kan. En anders komt een van de ouders naar ons. Gevolg daarvan is dat we ouders ook betrekken in bewustwordingsproces.”

Bewustwording essentie van alles
“Onze droom is dat we naar 50 kinderen gaan, want dan mogen we een eigen school bouwen. Een school, waarin we een paar typische Nederlandse methodieken invoeren en een paar Nepalese gebruiken echt afschaffen. Het huidige systeem is te vergelijken met dat van onze grootouders, inclusief fysiek geweld. Het moet voor de kinderen legitiem en vanzelfsprekend zijn om de ‘waarom’ vraag te stellen. Bewustwording is namelijk de essentie van alles. Niet zondermeer boer worden, niet alleen denken in werk op de rijstvelden. Zelf nadenken over de toekomstige toegevoegde waarde voor dit land vanuit eigen kwaliteiten. Wij willen de mogelijkheid bieden aan de kinderen hierover na te denken. Aan hen om die kansen te grijpen. Wij willen zorgdragen voor bewustwording. Dat je invloed hebt op je eigen leven. Ondanks tegenslagen en armoede. Er zijn altijd aangrijpingspunten om je leven te veranderen. Of te verbeteren. Hiervoor het vuurtje aanwakkeren. Dat is ons doel. En dat reikt verder dan alleen het kindertehuis of de toekomstige school. Neem bijvoorbeeld de plastic soep. Wij geven voorlichting over een landschap met en zonder plastic. Laten letterlijk via beeld zien wat het verschil maakt.”

Volg je hart!
“Mijn droom is letterlijk uitgekomen. Ik droomde over mijn vakantie in Nepal. Nu, 2,5 jaar later, staat er een kindertehuis. Al het vertrouwde liet ik achter me. Zonder angst sprong ik in het diepe. Ik weet nog steeds niet of ik kan zwemmen, toch komt mijn hoofd steeds boven water. Elke dag voel ik het gevoel van het eerste moment in het vliegtuig en eenzelfde gevoel met Ram: een oergevoel van thuiskomen, specifiek in dit stukje Nepal. Ik gun iedereen om zijn intuïtie (of roeping) en hart te volgen zonder te luisteren naar de praktische hobbels. Intuïtie zorgt voor minder angst. Iedereen heeft zaadjes. De vraag is welke laat je ontkiemen en wanneer? Sommige zijn binnen een maand prachtige bloemen, andere duren een jaar voordat ze bloeien.”

Voel je een gemeenschap
“En natuurlijk heb ik naast mijn Nepalese droom er ook één voor Kampen. Ik hoop zo dat de inwoners van de gemeente minder individualistisch acteren en rekening houden met de natuur die we gemeenschappelijk tot onze beschikking hebben. In detail: reis bijvoorbeeld met het openbaar vervoer, ga kleiner wonen en gebruik zo min mogelijk elektriciteit. De verwarming kan best een graadje lager.  Zorg voor elkaar in plaats dat zorginstituten dit moeten doen. Voel je een gemeenschap, dan acteer je als gemeenschap. Als je geen gemeenschapszin voelt, ga je strijden en strijd leidt tot oorlog.”

Meer informatie over Nepali Children vind je hier: Nepali Children

Hanjo IJkhout - Een voedselbos

Op het moment dat ik een afspraak met Hanjo heb, maken koude dagen plaats voor warme. De zomer is in aantocht! Toch ontmoet ik Hanjo op een ietwat frisse dag. Fijn dat het haardvuur knappert. Af en toe springt er zelfs een vuurvonkje op de grote houten tafel waaraan we hebben plaatsgenomen. Terwijl Hanjo al weet wat de centrale vraag van ons gesprek is, lijkt hij zich toch nog enigszins te bedenken: "Dromen. Jij wilt mijn dromen weten. Maar dromen zijn verwachtingen toch? Of is de mens geneigd om te vluchten in dromen?" 

De 64-jarige Hanjo komt oorspronkelijk uit Driel aan de Rijn, een dorp ten zuidwesten van Arnhem, waar hij in een gezin met 11 kinderen een katholieke opvoeding genoot. Hanjo: "Onder andere de mystieke Gregoriaanse en Latijnse hoogmissen maakten veel indruk op me. Ondanks mooie herinneringen was ik rond mijn 17e het dorp eigenlijk al ontgroeid. Een nieuwe tijd brak aan. De tijd van de Beatles en Bob Dylan. Een tijd waarin we op zoek waren naar elkaar en nieuwe religies. Met een aantal dorpsvrienden vertrok ik naar Arnhem om op kamers te gaan. Samen bezochten we muziekfestivals onder andere in het Kralingsebos, Hamburg en Aken. Mijn enige doel in die tijd was het zo snel mogelijk verdienen van geld om daarvan weer op reis te kunnen."

Kennismaking met Kampen
"Na Arnhem woonde ik in verschillende steden en volgde ondertussen de opleiding MBO IW. In Nijmegen leerde ik op mijn 25e mijn vrouw Betty kennen. Ik ontmoette haar in een café, waar zij mij leerde biljarten. Op een dag fietsten wij in de kop van Overijssel en zagen Kampen liggen. Wij overnachtten op camping Seveningen. Beiden, gecharmeerd van de rust en ruimte van deze omgeving, vonden we het eigenlijk wel een mooie gedachte om hier ons nieuwe onderkomen te zoeken. Betty solliciteerde vervolgens in het Stadsziekenhuis Kampen en werd aangenomen. Nog een reden voor ons om koers te zetten richting Kampen."

Waar en hoe wordt voedsel verbouwd?

"Betty had dus een baan. Ik (nog) niet. Er heerste in die tijd veel werkeloosheid. Ik wilde mijn tijd nuttig besteden en besloot als vrijwilliger aan de slag te gaan. Gezien het geringe aanbod in Kampen, startte ik met een aantal anderen een kringloopwinkel. Na ongeveer 2,5 jaar actief hierin, vroeg Betty me op een dag of dit nu was wat ik werkelijk wilde. Deze vraag zette me aan het denken. Ik vertrok bij de kringloopwinkel en samen gingen we weer op reis. Tijdens een tussenstop in Maastricht stuitte ik bij toeval op een bordje met daarop 'kinderboerderij'. Ineens kreeg ik een visioen van een kinderboerderij in Kampen. Bij terugkomst legde ik mijn idee voor aan een landbouwkundige. Samen bespraken we het plan met een toekomstvisie. De kinderboerderij zou met name de nadruk leggen op kennisvergroting bij het kind. Waar en hoe wordt voedsel verbouwd? We startten een werkgroep met daarin onder andere de heer Zwakenberg van Groen, Jan Keuter (hoofd onderwijs), de heer Dijksterhuis (landbouwkundige) en ikzelf. Ons netwerk werd steeds groter en daarmee ook de verbondenheid met het idee wat weer zorgde voor een groter draagvlak. Uiteindelijk startten we een kinderboerderij aan de Buitenbroeksweg."

Cantecleer; het groene goud
"Inmiddels bestaat Cantecleer 32 jaar. Nog steeds werk ik er sinds de start met hetzelfde plezier. Ik realiseer me iedere dag dat het belang van een kinderboerderij in de stad een toegevoegde waarde is. Een kinderboerderij staat voor mij voor het groene goud voor de stad. Het is een verbindingselement tussen jong, oud, arm en rijk. Er is geen politieke lading, noch religieuze. De kinderboerderij is er voor iedereen. Educatie speelt uiteraard een belangrijke rol, maar ook heeft Cantecleer een nostalgisch karakter. Dertigers bijvoorbeeld bezoeken vandaag de dag met hun kinderen opnieuw de kinderboerderij. De herinnering wordt herbeleefd."

De economie van 'het genoeg'
"Van mijn ouders kreeg ik mee dat je niet voor niets leeft. Dat er iets is wat ons bindt en dat we verantwoordelijkheid moeten afleggen over het leven hier. Ik geloof in leven na de dood, hoewel ik niet weet op welke manier. Af en toe ga ik nog naar de kerk. En soms ook naar een klooster. Ooit maakte ik via een vriendin kennis met Krishna Murti, een beweging die de overtuiging aanhangt dat de waarheid niet te bereiken is via een organisatie, een geloof, een dogma, priester of een ritueel. Zowel via het katholicisme als spiritualiteit ontdekte ik mijn bestaansrecht. Ik wil bewust leven en zorgvuldig omgaan met de omgeving waarin ik leef. Een van mijn uitgangspunten is dan ook dat ik leef volgens de economie van 'het genoeg'. Vanuit deze overtuiging probeer ik te verbinden. Op een goede manier samen te leven. Samen zijn we namelijk op deze aarde die we tenslotte 'zomaar' kregen. Samen moeten we zorgen voor moeder aarde. De aarde op een goed manier doorgeven is mijn drive. Het is mijn basis en ik ontleen daaraan mijn bestaansrecht. Noem het rustig het spirituele in mij."

Stadspark Kampen
"Mijn droom ontstond in Brazilië, waar ik 23 jaar geleden, samen met Betty, 7 weken woonde. Wij haalden toen onze dochter Lisa in San Paulo op. Op dat moment was zij 2 jaar. Wij kwamen vanuit Kampen terecht in een levendige, kleurrijke, maar ook gigantisch drukke stad. De stad was onze woonkamer. Daar aten we en bezochten we het theater, diverse markten en winkelden we (veel en vaak). Ons appartement - dat wij alleen gebruikten om te slapen - bevond zich op loopafstand van het stadspark. Dit park doopten wij direct om tot ons rustpunt. Heerlijk ronddwalen en af en toe een gymtoestel gebruiken. Alle indrukken van de grote stad vervaagden op die momenten. Ik realiseerde me dat een stadspark een fantastisch verbindingselement is. Mensen ontmoetten elkaar daar en zelfs een grote groep ging er iedere zaterdag aan de slag om het park schoon te houden. Vrijwillig!

Eén dromen, de stadsboerderij, is uitgekomen. Een andere droom, die in San Paulo onstond, is het realiseren van een stadspark. In Kampen. En nu is er een kans. Na de sloop van het hele zwembad. Een stadspark dat van iedereen kan zijn. Bijvoorbeeld Quintus die daar concerten organiseert of kunstmarkten. Musea stellen een beeldententoonstelling samen, maar ook sporters krijgen, via natuurlijke toestellen, gelegenheid zich uit te leven in het park."

Dé ultieme droom: een voedselbos
"In feite is, in het licht van het stadspark, mijn ultieme droom een voedselbos. Het mooie hiervan is, dat het mensen verbindt die in een versteend gebied als de binnenstad zitten. Het bos kan als tuin de basis zijn voor spelende kinderen waarin voedsel als bramen, frambozen, noten en kastanjes verzameld kunnen worden. Oudere mensen als bewoners van De IJsselheem kunnen op de aangelegde groene oases genieten van de natuur. Op de plek van het oude zwembad zou het voedselbos gestalte moeten krijgen. Een plek voor toerisme, maar ook bedoeld voor educatie van (school)kinderen en uiteraard moet het park onderhouden worden. Dit zorgt weer voor werkgelegenheid of in ieder geval creëert het dagbesteding, al dan niet op vrijwillige basis."

Kapitaal egoïsme
"Los van het voedselbos heb ik een persoonlijke droom. En die is dat het kapitaal egoïsme wat mij betreft wel enigszins mag wegebben. Het maakt mensen vaak zo ongelukkig. Consumerend gedrag wordt bepalend voor je zijn. Verdieping wordt teniet gedaan door kapitaal egoïsme, omdat men vaak alleen nog maar bezig is met consumeren. In plaats van verbonden- en saamhorigheid bestaat hierdoor de kans op verwijdering. Soms hebben mensen 3 banen nodig om rond te komen. Om te kunnen leven conform de luxe maatstaven van deze maatschappij. Momenten van stilte en overdenken worden hierdoor steeds schaarser."

Hendrik Jan Houtsma - Potentie bij Quintus tot wasdom brengen.

Na afloop van het interview krijg ik, naast uiteraard dromen, zowaar een origineel Quintus speldje van directeur Hendrik Jan Houtsma. Dezelfde die hij zelf op zijn revers draagt. Met trots. Gepaste én overtuigde trots welteverstaan. Niet alleen laat hij dit symbolisch zien. Terwijl Hendrik Jan vertelt over zijn passie, zie ik regelmatig dezelfde schittering in zijn ogen als op het speldje wanneer bij toeval soms het zonlicht van buiten erop weerkaatst. 

De 53-jarige Hendrik Jan komt uit een gezin van 5 kinderen, met aan het hoofd een Amsterdamse moeder en een Friese vader. Geboren als boerenzoon heeft vader na verloop van tijd ambities om dominee te worden. Na gehoor te hebben gegeven aan deze wens volgen verschillende gemeenten waar hij actief predikt. Onder andere is hij actief voor een zorginstelling in Amersfoort, waar hij pastoraal werk verricht. De rest van zijn loopbaan blijft vader actief in de Klinisch Pastorale Vorming (KPV), waar hij pastores van alle gezindten begeleidt en traint. Ook Hendrik Jan's moeder is erg betrokken. Zij is verantwoordelijk voor alle organisatie rondom KPV.

Ik ben benieuwd of deze gelovige opvoeding van invloed was op Hendrik Jan's ontwikkeling en carrière. Hendrik Jan: "Vast wel! Natuurlijk heb ik christelijke waarden meegekregen. Wel waren mijn ouders ondanks het geloof vrij ruimdenkende mensen en dachten nooit zwart/wit. Wellicht speelde de nuchterheid van boerenleven hierin ook een rol? Gras kun je nu eenmaal niet uit de grond trekken. Daarnaast hechtte, in het bijzonder mijn moeder, veel waarde aan ritme en discipline. Maar ook was zij heel creatief, een frisse denker, onderzoekend en lerend. Eigenschappen die ik van haar meegekregen heb. Ik houd van nieuwe dingen en wil doelgericht leren."

Trompettist
"Na de middelbare school wilde ik naar de Hogere Hotelschool in München. In diezelfde periode had ik een vriendin. Mijn liefde voor haar bleek op dat moment toch nét iets sterker. Ik bleef in Nederland en ging in dienst. Daar deed ik auditie voor het trompetterkorps der cavalerie. Ik hield erg van muziek maken. Mijn trompetdocent had in de gaten dat ik het wel kon. Na deze conclusie deed ik auditie op het conservatorium en werd aangenomen. Zo werd ik trompettist. Ik had altijd werk, onder andere bij het Radio Kamerorkest en barokorkest ll Fondamento in België. Muziek maken gaat heel diep. Muziek maken gaat ook gepaard met veel stress. Mijn maatstaf is namelijk perfectie. Dat legt druk op jezelf en je omgeving. Niet dat dit erg is overigens. Druk is nodig voor focus. Bij het spelen, het losgaan komt veel energie vrij. Dan ben je in connectie met het publiek.Tot uiterste gedreven zijn: het maakt het beste in mij los."

"In alles waar ik voor ga, zoek ik naar het uiterst haalbare. Dat geldt ook voor mijn huidige werk. Bijvoorbeeld als ik kinderen hoor en zie spelen en het lukt ze, dan word ik daar erg door geraakt. Dat laatste kan ook gebeuren als een docent een leerling helpt die vast zit. Zo simpel kan het zijn. Of in geval van een mooie voorstelling, waarbij iedereen er gezamenlijk voor heeft gezorgd dat deze kon slagen."

Scholing in kunst en cultuur
"Mijn muzikantenleven sloot ik na 15 jaar af. Inmiddels was ik al een tijdje als docent betrokken bij het centrum 'Scholen in de Kunst' in Amersfoort. Ook was ik daar manager. Eerst van de afdeling ‘Kinderen’. Gedreven door ambitie, liefde voor het vak en het feit dat ik veel ondernam, werd ik tevens manager van de afdeling ‘Muziek’. Vanuit die positie werd ik steeds meer in de rol van plaatsvervangend directeur geschoven en uiteindelijk van algemeen manager. Tot in detail en op alle terreinen leerde ik de hele organisatie goed kennen."

Of leiderschap en cultuur?
"In die periode werd het programma Leiderschap en Cultuur gelanceerd. Ik ging hier naartoe. Omdat ik wilde leren over nieuwe koersen in cultuur. Hoe verhoudt cultuur zich ten opzichte van veranderingen in de wereld. Ook bevatte het programma een module Persoonlijk Leiderschap. Deze module zette, tot mijn verbazing, wat anders in me in beweging. Een dag over eigen (kern)waarden gaf me het inzicht dat ik een andere weg in wilde slaan. Ik kwam tot het besef dat ik zelf leiding aan een culturele organisatie wilde geven. Eindverantwoordelijk wilde zijn. En dat kon bij VRIJDAG in Groningen. Hier werkte ik vervolgens een jaar. Echter, voor langere tijd zag ik hier - onder andere door de grote reisafstand - geen toekomst voor mezelf weggelegd. Dit geldt wel voor Quintus. In vertrouwen wordt hier samengewerkt. Dat valt me op en spreekt me bijzonder aan."

Uiteindelijk gaat het om contact 

"Ik houd van dromen en misschien nog wel meer van dromen tastbaar maken. Droom je bijvoorbeeld over het maken van een mooie reis, laat je dan niet belemmeren door de 'maren': ga het doen! Mijn droom gaat nu natuurlijk over Quintus. Wij willen een centrum zijn wat echt in de samenleving staat. Dan moeten we onze dromen en idealen ook realiseren en niet achterover blijven hangen. Heel belangrijk vind ik artistieke rijkdom. Dat mag hier nóg meer tentoongespreid worden. Kunst en cultuur, of het nu om dans gaat of theater, ze bevatten verschillende niveaus die enorm waardevol zijn. Dit geldt natuurlijk ook voor sport en techniek. Iedereen zou alle ingrediënten mee moeten krijgen. Kunst kan heel goed prikkelen. Je raakt er mensen mee. Je ontwikkelt je erdoor. Dit kan om je eigen talent gaan, leren samen te werken of om 'out of the box' te leren denken. Ook het 'samen zijn', het totaal te bewonderen heeft positieve invloed. Bijvoorbeeld via een tentoonstelling of uitvoering. Verbinden, ontwikkelen, inspireren en uiten. Uiteindelijk gaat het om contact tussen mensen. En daar zijn heel veel manieren voor. Denk maar eens aan muziek, dans, boeken, zwijgen, schilderen enzovoort. Ik droom ervan om wat er in potentie bij Quintus zit tot wasdom te brengen. Dat Kampenaren hier veelvoudig gebruik van gaan maken. Dat het voor hen een bijzondere ervaring is dat ze via Quintus hiermee in aanraking komen."

Verrassingen

"Ik vind het belangrijk dat ik kan bijdragen aan het grotere geheel. Ik verbind me graag aan een gemeenschap. Aan groepen waar mijn cirkel van invloed zit. Vrijheid vind ik erg belangrijk. Maar verantwoordelijkheid nemen niet minder. En vergeet daarbij vooral een positieve grondhouding niet. Pragmatisch als ik ben, vind ik het belangrijk om mijn geliefden verder te brengen. Dat geldt ook voor Quintus. Dit is wat mij nu drijft. Mijn droom is om naar die waarden te leven. Dan gebeurt er een heleboel. Al dan niet gepland, maar dat geeft niet. Ik houd van verrassingen!"

Karel Spoor - een expositie van mijn Optical Art

Sinds kort volg ik 'Ebrain Art' op Facebook. Een kennis attendeerde me op deze pagina, waar afbeeldingen van bijzondere werken - omschreven als Optical Art - gedeeld worden. Wat is dit voor kunst? En.... wie is eigenlijk de maker van dit werk? Navraag brengt mij bij Karel Spoor. Nieuwsgierig als ik ben, wil ik de man wel eens ontmoeten. Eenmaal een afspraak gepland en met Karel in gesprek blijkt dat er meerdere verhalen én dromen schuilen in dit bijzondere mens.

Karel werd 54 jaar geleden in Dordrecht geboren. Met een tussenstop in Amersfoort, raakte hij begin jaren '80 via de School voor Journalistiek in Kampen verzeild. Karel: "Mijn ouders probeerden mij vroeger op een normale lagere school te plaatsen. Dit lukte voor een tijdje, maar al snel bleek het voor de leerkracht, in combinatie met de grootte van klassen, toch lastig om mij te begeleiden. Daarna volgde ik tot en met de mavo bijzonder onderwijs. Met mijn beperking heb ik daarna wél de havo en aansluitend de School voor Journalistiek via regulier onderwijs doorlopen. Fysiek was dit niet altijd even gemakkelijk, maar ik kreeg veel hulp van mijn klasgenoten."

Neurostimulatie
"Als gevolg van een geboortetrauma ben ik spastisch. De bevalling heeft domweg te lang geduurd. De artsen wisten in die tijd nog maar half hoe ze met een beperking als deze om moesten gaan. Mijn ouders deden alles naar beste vermogen en inzicht. Op mijn veertigste onderging ik een herniaoperatie en herstelde hier redelijk van. Dit laatste mede door de goede begeleiding in revalidatiecentrum Vogellanden, waar ik 6 weken verbleef. Een jaar na deze operatie kwam ik op een zekere dag thuis en daar trof ik een brief van het ziekenhuis uit Zwolle. De chirurg die de operatie verricht had, verzocht mij om zo snel mogelijk contact met hem te zoeken. Je begrijpt toch wel dat ik 'm kneep! Want stel, er was iets niet goed gegaan? Tijdens ons contact vertelde de man vrij nuchter dat hij tijdens een of ander congres een collega gesproken had over neurostimulatie. Misschien zou dit kunnen helpen mijn spasme te verminderen? Om een lang verhaal kort te maken: ik ben na veel wikken en wegen én na overleg met mijn fysiotherapeut de operatie aangegaan. Een doorslaggevende factor in mijn besluit was de verzekering van mijn chirurg dat het risico op nadelige gevolgen vrijwel nihil zou zijn."

Verbetering van 25 procent
"Hoe neurostimulatie werkt? Mijn hersenbeschadigingen zijn via MRI-scans in beeld gebracht. Deze laten zien wat de beschadigingen zijn, waar ze zitten en hoe groot ze zijn. Er zijn elektrodes in de beschadigde gebieden geplaatst. Vanuit daar lopen leidingen naar de borst. Daar zitten pacemakers die een tegenpuls geven op een verstoorde puls. Voor het technische deel van de ingreep was ik niet zo bang. Wel besefte ik dat ik heel erg mijn best moest doen om mijn verwachtingen niet op hol te laten slaan en ervoor moest zorgen dat ik positief in het hele proces bleef staan. Achteraf kan ik zeggen dat dit me gelukkig goed gelukt is. Uit metingen is gebleken dat mijn fijne motoriek met 25 procent verbeterd is. Uiteraard is dat een erg positieve uitslag waar ik tot op de dag van vandaag dankbaar voor ben."

Grafisch werkvoorbereider

"Met mijn beperking lukte het niet makkelijk om ergens aan de bak te komen. Met mijn journalistieke achtergrond heb ik gepoogd om te freelancen. Dit verliep helaas erg moeizaam. Wel kon ik via een omweg in de drukkerij van de sociale werkvoorziening aan de slag. Daar konden ze wel iemand gebruiken die handig was met computers. Dat is inmiddels 25 jaar geleden. In 1985 kocht ik mijn eerste computer, dus voor mij geen probleem! Nu werk ik dus voor Impact. Van daaruit ben ik als grafisch werkvoorbereider gedetacheerd bij drukkerij Zalsman en het bevalt me daar goed."

Nachtdromen
"Mag ik eerst iets vertellen over het fenomeen dromen op zich? Een droom in slaapsituatie? In die dromen ben ik ook spastisch. Dit schijnt heel bijzonder te zijn. Over het algemeen hebben mensen in hun dromen geen handicap. Dus mensen die niet kunnen lopen, kunnen dit in hun dromen wel. Ik blijf in mijn dromen spastisch en rijd gewoon op mijn driewieler. Neemt niet weg dat ik af en toe droom dat deze zo'n 50 tot 60 kilometer per uur rijdt, hoor! Het schijnt te maken te hebben met acceptatie. En dat voelt, eerlijk gezegd, fijn en goed."

Toen de wereld nog grijs was

"Een grote droom van me is om hetgeen waar ik nu aan werk, mijn kunst, op een mooie locatie te exposeren. De titel van deze expositie heb ik al, deze luidt: 'Toen de wereld nog grijs was'. Waarom deze titel? Ik ben een zwart/wit beelddenker. Voor een deel komt dit voort uit mijn verleden als amateurfotograaf. Veel van mijn Optical Art werk is dan ook zwart/wit. Maar meer nog ontstond deze titel zo'n anderhalf jaar geleden. Ik bezocht vrienden die trotse grootouders zijn. Op dat moment waren ook de (klein)kinderen aanwezig. Out of the blue vroeg de jongste kleindochter opeens aan haar vader: 'Papa, toen de wereld nog grijs was...?' De vader moest even nadenken en realiseerde zich dat hij recent samen met haar oude filmpjes had bekeken. In de geest van het kind bestond het idee van 'kleur' nog maar relatief kort. Dit besef over verschillende indrukken en waarheden gerelateerd aan kleur en tijd maakte veel indruk. Ik besloot dat, zou ik ooit nog eens een zwart/wit-tentoonstelling neerzetten, deze dus de titel: 'Toen de wereld nog grijs was' krijgt. Op de laatste doeken van de expositie zullen overigens wel wat vleugjes kleur te zien zijn. Beschouw deze maar als overgang naar de kleurrijke tijd."

Ruimte voor creatief ondernemerschap
"Sinds 33 jaar woon ik in Kampen. Inmiddels zijn al veel van mijn dromen voor deze stad en gemeente gerealiseerd. Denk bijvoorbeeld aan een goede bioscoop en een schouwburg die er beide mogen zijn met zo'n prachtige programmering! Daarnaast heeft Kampen natuurlijk een leuk en creatief ondernemersklimaat. Hoewel, op dat gebied valt er misschien tóch nog wel wat meer te realiseren. Grote bedrijven als Berk, Schokbeton en Scheepswerf Peters zijn verdwenen. Ook ging de Bruine Vloot voor het grootste deel naar Lelystad. Doodzonde! Want daarmee is veel werkgelegenheid om zeep geholpen. Ik droom over ruimte en stimulering voor creatief ondernemerschap als bijvoorbeeld De Olifant en De Eenhoorn. Zij bedenken steeds weer nieuwe concepten. Deze zijn naast puur eigen (ondernemers)belang ook aantrekkelijk voor zowel inwoners of bezoekers van de stad. Of denk bijvoorbeeld eens aan Joep Roth van De Kofferbak. Hij heeft gewoon een bedrijvenverzamelpand neergezet met zowel plek voor z'n eigen garagebedrijf als voor andere ondernemers/bedrijven en ook nog ruimte voor een theater. Dit soort initiatieven zorgen voor werkgelegenheid. En denk eens aan 'Drukkerij Zalman Kampen',  'Kamper Genot', 'Gewoon' en andere ondernemers die zich richten op 'mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt', óók geweldige initiatieven. Creatieve ondernemers maken en houden de stad levendig!"

Benieuwd naar het werk van Karel? Check Ebrain Art op Facebook

Susanne Biedron - Jong en oud constructief met elkaar in contact brengen

De grote klopper valt een paar keer hard op de grote houten voordeur van praktijk 'Biedron Balance' aan De Graafschap. Het harde geluid echoot naar binnen, waar het zich vermengt met zacht gestommel ergens op de bovenverdieping en iets later met voetstappen op de trap en in de hal. Met een grote zwaai opent eigenaresse Susanne Biedron de deur en verwelkomt me met een stralende glimlach in haar praktijk.

De van oorsprong Duitse Susanne werd 50 jaar geleden geboren in Wuppertal, deelstaat Nordrhein Westfalen, De Wupper is een rivier die dwars door dit gedeelte van het Bergische Land stroomt. Naast deze rivier staat Wuppertal bekend om het beroemdste én veiligste vervoermiddel ter wereld, namelijk de Schwebebahn. Susanne had in haar tienerjaren maar één ambitie: hotelvakvrouw worden. Susanne: "In mijn beleving een gastvrouw, verantwoordelijk voor de gehele organisatie en het reilen en zeilen van een hotel. Toch liep het ietwat anders. Er gold toentertijd een jeugdbeschermingswet voor werktijden. Op mijn 17e mocht ik na bepaalde tijden niet werken. Het hotelfeestje ging dus niet door. Na deze constatering kreeg ik de opdracht van mijn ouders om op iedere vacature in de zaterdagkrant te solliciteren. Met als gevolg dat ik door een grote regionale kruidenier uitgenodigd werd voor een gesprek en aangenomen. Het bleek om een functie cq opleiding op de afdeling 'levensmiddelen' te gaan. Verschrikkelijk, maar ik moest van mijn ouders! Ik besloot om van deze 'gedwongen' opleiding het beste te maken. Met veel eigen inzet haalde ik goede cijfers en daarmee uiteindelijk mijn administratieve diploma. Dit papiertje uitgebreid met andere (avond)opleidingen ging ik daarna meerdere jaren als directiesecretaresse bij een architectenkantoor aan de slag."

Liefde voor varen
"Bij toeval ontdekte ik mijn liefde voor varen. Ik viel namelijk in voor een zieke collega voor een zeiltocht tijdens Pasen. We zeilden op een vrij groot jacht in 7 dagen van Fehrmarn naar Stavoren. Het was én een actieve zeiltocht én ijskoud. Ik vond het helemaal niets! De schipper wist me ervan te overtuigen op een ander moment terug te komen om te ervaren dat zeilen toch ook echt geweldig kan zijn. Dus een nieuwe poging gewaagd tijdens een zonovergoten weekend zonder ook maar één zuchtje wind. Naast zwemmen en feesten werd er niet gezeild en was ik nóg niet overtuigd. In de haven van Stavoren zag ik in dat weekend wel voor het eerst de schepen van de bruine vloot. Daar voelde ik me erg toe aangetrokken. Uiteindelijk na een succesvol zeilweekend, raakte ik bij toeval in de kroeg in gesprek met een schipper/eigenaar van één van de schepen van de bruine vloot. Spontaan meldde ik me aan als matroos. De start van een jarenlang vaaravontuur met Kampen als thuishaven."

Burn-out
"Na 11 jaar varen werd ik helaas gevloerd door een burn-out. Diverse aspecten droegen hieraan bij. Iets waar ik overigens na mijn burn-out pas achter kwam. Bijvoorbeeld het je structureel 'vermannen' als vrouw. Maar ook het negeren van mijn eigen karakter als hooggevoelig persoon brak me op. Gelukkig kwam ik in contact met een psycholoog, die als specialisme burn-outs bij schippers had. Door diverse begeleidingstrajecten ging het na ongeveer een half jaar weer beter met me. Tijdens, maar ook na mijn herstel, bleek mijn liefde en hartstocht voor het varen totaal verdwenen. Ik ging dan ook als administratief medewerker aan de slag bij Smilde Foods in Heerenveen. In die tijd werkte ik hard aan mijn persoonlijke ontwikkeling, vooral bedoeld om uit de gevarenzone van een nieuwe burn-out te blijven. Ik leerde oude patronen loslaten en de regie over mijn eigen leven te voeren."

Biedron Balance
"In feite leerde ik mezelf toen pas kennen. Als kind verloren vaardigheden kwamen gelukkig weer naar boven. Onder andere mijn hooggevoeligheid. Ik besloot opleidingen te volgen om deze hooggevoeligheid voor me in plaats van tegen me te laten werken. Dit betrof de opleidingen reiki, massage, intuïtieve ontwikkeling, acupunctuur en een edelstenen-opleiding. In 2012 startte ik mijn eigen praktijk. De eerste 2 jaar aan huis. Door steeds meer succes verhuisde ik naar mijn huidige praktijk aan De Graafschap. Er is daar genoeg ruimte om ook workshops te geven. 'Biedron Balance' is een praktijk voor lichaam en geest. Dat betekent dat ik kies voor een holistische benadering. Ik kijk naar de mens als geheel. Niet alleen naar het fysieke deel. Iedere kwaal heeft een oorzaak. Met het opleggen van edelstenen alleen bereik je niet het gewenste effect. Het gesprek met degene die ik behandel is enorm belangrijk. Ik hecht dan ook veel waarde aan de intake."

Verschillende doelgroepen samen in één situatie, leefomgeving of gebouw.
"In feite is mijn droom heel simpel: leven, leren en zorgen met en voor elkaar. Ongeacht leeftijd. En hiervoor een plek en gelegenheid realiseren. Dat is mijn wens! Of dat kan? Ja! Stel: breng kleuters in contact met ouderen. Of mensen met Alzheimer, Dementie. Waarom zijn we wel lief en teder naar een opgroeiend kind en niet constructief naar ouderen? Breng energieën van jong en oud samen. Volgens mij gebeurt er dan iets geweldigs. Een ontmoeting tussen deze twee groepen bewerkstelligt het 'leren van elkaar'. Los van de - veelal door de overheid opgelegde - keurslijven en maatstaven. Bijvoorbeeld de grote tuin achter het bejaardentehuis van het voormalige ziekenhuis zou een geweldig decor kunnen vormen voor deze ontmoeting. Die tuin is een prachtige plek voor gezamenlijke activiteiten. Ouderen zitten soms zo passief in een stoel wezenloos voor zich uit te staren. Ik gun hen hernieuwde levenslust. Kinderen en kleinkinderen wonen niet altijd in de buurt. Waarom geen beroep doen op de jeugd van Kampen? Creëer onbevangenheid en ontplooiing, ongeacht leeftijd. Niet nóg meer kinderdagverblijven, bejaardenhuizen en gastouderbureaus, maar breng verschillende doelgroepen samen in één situatie, leefomgeving of gebouw. De behoeften hiervoor inventariseren en dit proces energetisch begeleiden, dát zou ik graag willen organiseren."

Meer informatie over Susanne en haar praktijk vind je op de site: Biedron Balance

Richard Tennekes - Als fotograaf voor de FIA werken!

Via de diverse (social) media bereiken mij regelmatig prachtige foto's van de stad (en omgeving van) Kampen. De maker hiervan: fotograaf Richard Tennekes. Ik ben waarschijnlijk niet de enige die op deze manier aangenaam geconfronteerd word met tal van prachtige plekken en bezienswaardigheden die onze gemeente rijk is. Daarnaast fotografeert Richard bij evenementen en activiteiten van onze inwoners. Hij leert ons met andere ogen naar onze eigen leefomgeving te kijken en vertelt, door zijn oog bezien, in feite een verhaal.  Ik ben nieuwsgierig naar de persoon achter de lens. Wat is eigenlijk zijn eigen verhaal? En heeft Richard dromen?

Onderwijskunde
Geboren in Kampen verhuisde Richard met het gezin waarin hij opgroeide vlak voor zijn eerste verjaardag naar Dieren. Op zijn twaalfde keerde het gezin terug naar Kampen: "Best apart", vertelt Richard: "En lastig ook om zo midden in een bestaande groep 8 te vallen. Sowieso waren de cultuur en omgeving van Kampen heel anders dan in Dieren. Dus spannend!". Na de zomervakantie startte Richard op de Willem de Zwijger mavo. Daar ontmoette hij leeftijdsgenoten en maakte daarmee een nieuwe sociale start. Richard: "Ik had op dat moment eigenlijk nog geen idee wat ik later wilde worden, dus besloot ik om na het behalen van mijn diploma een poging te wagen ook mijn havopapiertje binnen te halen. Dat lukte, waarna ik naar de pabo Windesheim ging. De vakken Onderwijskunde en Pedagogiek spraken mij enorm aan. Toch had ik geen zin om voor de klas te staan. Ook nog niet om te werken, dus ik besloot om in Groningen de studie Onderwijskunde met de richtingen 'Internationale Onderwijskunde en Onderwijsbeleid' te volgen.

Met die kennis in mijn rugzak kwam ik via stages onder andere in aanraking met gemeenten. Eén van die stages was bij de gemeente Assen. Na mijn diploma Onderwijskunde werd ik invalkracht basisonderwijs in Rotterdam Zuid. Een jaar later zag ik een vacature voor een tijdelijk (tot aan de fusie met de gemeente Kampen) beleidsmedewerker bij de gemeente IJsselmuiden. Hier begon mijn carrière bij de gemeentelijke overheid. Ik hield me onder andere bezig met beleid ter voorkoming van voortijdige schoolverlating waardoor kinderen vaak zonder diploma door het leven moeten. Een andere opdracht was het inregelen van extra taalonderwijs voor allochtone kinderen. Op een gegeven ogenblik werd de wijze van besteding van onderwijsgeld van de overheid naar de onderwijsinstanties zelf overgeheveld.

"Ik kon niet anders dan mijn hart volgen"
"Min of meer noodgedwongen door deze overheidsmaatregel stapte ik over naar werk binnen het jeugd- en welzijnsbeleid. Niet echt mijn ding. Te vaag. Voor mij althans. Mijn hart ligt er onvoldoende. Toch werkte ik binnen dit werkgebied bij verschillende gemeentes, waarvan de laatste de gemeente Hattem was. Daar nam de gemeentesecretaris me op een dag apart en stelde me de vraag of ik wel oprecht gelukkig was met hetgeen ik deed. Ik moest die vraag helaas ontkennend beantwoorden en ging op zoek naar datgene wat me wél gelukkig zou maken. Ik hoefde niet lang na te denken. Fotografie was al geruime tijd mijn hobby. Nooit te beroerd om te leren, besloot ik me hierin - onder andere door een opleiding aan de Fotovakschool in Apeldoorn te volgen- verder te professionaliseren. Ik deed toentertijd al veel bruidsreportages en verzorgde zelfs een Carnavalskrant voor De Brug. Ik kreeg steeds meer klussen. Dat versterkte de twijfels over mijn werk bij de gemeente. Ik besloot mijn hart te volgen en zegde mijn baan op. Enorm spannend! Maar ik kon niet anders. Ik had wel een vast inkomen, maar was niet gelukkig."

Filosofisch 
"Dat alles was in 2013. Op 1 juni startte ik officieel als fulltime zelfstandige. Gelukkig gaat het goed met mijn bedrijf en heb ik voldoende klussen. Ik heb absoluut geen spijt van mijn keuze. Ik ben superdruk! Trouwens, niet alleen vanwege mijn eigen onderneming vind ik het 'druk zijn' fijn. Als dat niet het geval is, heb ik tijd en ruimte om na te denken. Dat vertaalt zich bij mij nogal eens in 'zorg'. Over mijn werk, gezondheid, maar ook bijvoorbeeld over indoctrinatie en oorlogen. Ik kan zelfs verzanden in mijmeringen over de oneindigheid van alles. Ik ben nu eenmaal filosofisch ingesteld. Vanwege het leed in de wereld, alle negatieve berichtgevingen incluis, heb ik tegenwoordig niet echt meer de behoefte om nationale en internationale nieuws nauwgezet te volgen. Dat wil overigens niet zeggen dat ik mijn kop in het zand steek, integendeel. Ik volg nieuws als het mij uitkomt, waarbij ik een uitzondering maak voor het lokale nieuws. Dat volg ik uiteraard heel precies!"


Eerst dienen, dan verdienen

"Ik ben dol op sportfotografie. Mijn absolute droom is om voor de FIA (Federation Internationale de l'Automobile) als fotograaf aan de slag te gaan. Mee te reizen met de 20 Grand Prix en daar beelden van vast te leggen. Een droom in diezelfde lijn betreft een merk, namelijk Redbull. Daar zou ik ook graag voor willen werken. Ongelooflijk knap en bijzonder vind ik het hoe zij door te geven, zoveel terugkrijgen. In de tijd dat ik Hattem werkte, keek ik vanuit mijn werkkamer uit op een gevel met de tekst: 'Eerst dienen en dan verdienen'. Ik heb altijd in deze stelling geloofd. En nu nog steeds. Maar dromen mogen wat mij betreft ook bij dromen blijven hoor! Hoeven niet perse uit te komen. Want stel je voor als dat wel het geval is, waarover moet ik dan nog dromen? Hoewel, een mooi fysiek fotoboek met daarin al mijn foto's over hoe ik Kampen zie.... Alles wat nu verspreid wordt op onder andere Facebook, Instagram of in de krant is nogal vluchtig. Een blijvend naslagwerk over Kampen met werk van mijn hand, gezien door mijn ogen en lens, dat zou ik geweldig vinden!"

Geef eens een compliment
En je droom voor Kampen? Richard: "Net zoals veel anderen, gun ik Kampen nóg meer bezoekers van buiten de stad en gemeente. Grijp evenementen als Kerst in Oud Kampen en de Internationale Hanzedagen aan om bezoekers aan te trekken en zet vooral in op duurzaamheid van de initiatieven die hiervoor ontplooid worden. Aan eendagsvliegen heeft de stad niets! Zorg voor structurele inbedding van deze initiatieven. En als ik iets mag zeggen tegen de inwoners die deze gemeente zo bijzonder maken? Wees vrolijk naar elkaar toe. Geef elkaar gewoon eens een compliment. Uit ervaring - door mijn huidige werk als fotograaf - weet ik dat mensen door een compliment meer zelfvertrouwen krijgen. Daardoor ben je zelf ook eerder geneigd om te complimenteren. Een kleine geste om de wereld iets mooier te maken. Dus waarom niet in Kampen beginnen?"