Joshua Agteres - Geef kinderen een podium

Naast ondernemer is de 27-jarige Joshua Agteres freelance sportleraar. Regelmatig wordt dan ook ad hoc een beroep op hem gedaan, waardoor wij onze afspraak twee keer moesten verzetten. De derde keer blijkt scheepsrecht en treffen ‘Freestyler Josh’ en ik elkaar in Zwolle, waar de geboren en getogen Wilsumer sinds een paar maanden woont.

Joshua groeide als jongste op in een gezin met vijf kinderen: “Ik denk vaak terug aan de momenten waarop ik met mijn twee voetballende broers in onze grote garage aan het ‘ballen’ was. Die ruimte was uitermate geschikt om ballen hoog te houden en andere voetbal-trucjes te leren. Ik probeerde van alles uit, waarbij het natuurlijk de grootste uitdaging was om een bal te laten doen wat jij wilde. Overigens niet alleen met de bal, maar ook met de (BMX) fiets, skates en zelfs met lege frisdrankblikjes die ik bij toeval op straat tegenkwam verlegde ik continue mijn grenzen. Ik was een energiek jongetje dat uiteindelijk ontdekte dat de bal het best bij me paste.”

Eerste live optreden“Op mijn 14^e verjaardag kreeg ik een filmcamera. Ik maakte opnames van mezelf in actie om daarna te kunnen beoordelen waarin ik me kon verbeteren. Wanneer ik tevreden was, maakte ik een compilatie en plaatste deze filmpjes vervolgens op internet, op YouTube. De filmpjes werden vaak bekeken en zorgden ervoor dat ik opgemerkt werd. Dit resulteerde in een eerste liveoptreden tijdens de sportverkiezingen in het gemeentehuis in Kampen. Ik was toen 16 jaar. De 200 toeschouwers, waaronder uiteraard sporters uit alle geledingen, maakten enorm veel indruk op me. Ik vond het vreselijk spannend. Vooral om 5 minuten met trucs vol te maken. In mijn eigen vertrouwde garage duurde een truc ongeveer 2 seconden. Hoe moest ik 5 minuten vol maken, zonder al te vaak in herhaling te vervallen? Het lukte me en ik vertrok trots als een pauw en 20 euro rijker weer huiswaarts.”

Panna Knock Out
“Daarna kreeg ik vlot andere klussen als bijvoorbeeld een optreden op het hoofdpodium tijdens de EO-Jongerendag. De ontdekking dat ik met mijn talent geld kon verdienen, verraste me enerzijds. Aan de andere kant stond ik op die leeftijd al behoorlijk stevig in mijn schoenen en besloot mijn talent ook op andere manieren te benutten. Tegelijk met het volgen van de opleiding ‘Sport en Beweging’ bij onderwijsorganisatie Landstede, startte ik op 19-jarige leeftijd mijn eigen bedrijf ‘Freestyler Josh’. Ik kwam met organisaties als Panna Knock Out in contact die mij inhuurden. De vele vrijstellingen op school stelden mij in de gelegenheid om voor deze organisatie reizen naar het buitenland te maken, Overal in de wereld maakte ik dit voetbalspelletje bekend. Zelfs speelde ik een keer met – toen nog prins – Willem Alexander in Brazilië. Geweldig! Ik maakte kennis met een diversiteit aan mensen en daarmee hun opvattingen. Dat zorgde ervoor dat ik op jonge leeftijd al behoorlijk met mezelf werd geconfronteerd en een weg zocht om vast te houden aan mijn eigen waarden.”

Wereldwijde voetbalclinics
“Na een tijd voor Panna Knock Out te hebben gewerkt, besloot ik om, op naam van mijn eigen bedrijf, zelf een project te starten. In landen waar de bevolking het minder heeft dan in ons welvarende land, wilde ik met mijn talent een steentje bijdragen. Dus via mijn sportkwaliteiten minderbedeelde jongeren entertainen. Ik vond voldoende sponsoren om uiteindelijk een jaar lang voetbalclinics te geven in Indonesië, Singapore, Thailand en Australië. Bij terugkomst bleek er veel interesse in een soortgelijke voetbalschool in Nederland. Ik maakte hiervoor plannen, gingen met drie

andere personen in zee en verhuisde naar Bodegraven.”

Falen of leerschool?
“Helaas verliep dit avontuur minder positief dan verwacht. Het liep uit op een zware teleurstelling met negatieve financiële gevolgen. Ik stapte uit de samenwerking en moest financieel de boel weer op orde brengen. Ook mijn vertrouwen in samenwerkingen liep een forse deuk op. Tot dan was alles in sneltreinvaart succesvol verlopen. Naïef als ik was, kende ik geen falen en teleurstelling. Op hangende pootjes kwam ik terug bij mijn ouders in Wilsum. Dat was best pittig! Ik miste het reizen, het avontuur. En natuurlijk moest ik eraan wennen om weer samen met mijn ouders dag in dag uit onder één dak te leven. Ik had totaal geen overzicht meer en kon niet overzien hoe ik ooit uit deze situatie zou kunnen komen. In deze periode waarin ik moest opkrabbelen, haalde ik gelukkig veel steun en rust uit het geloof. Ik kwam tot het inzicht dat ik me had laten leiden door succes en de honger naar meer. Al met al een goede leerschool, waar ik helaas nog steeds een flinke prijs voor betaal.”

Entertainmentmakelaar
“Inmiddels weet ik welke dingen écht waarde voor me hebben, heb ik leren vergeven en ga ik minder naïef door het leven. Ik durf weer te ondernemen en ben actief in de sport, het onderwijs en entertainment. Ik heb zelfs twee handelsnamen: ‘Freestyler Josh’, het onderdeel waarin ik mezelf en andere entertainers voor shows en clinics aanbied, en ‘Entertainmens’. Dit laatste startte ik recent. De laatste jaren ontmoette ik veel entertainers als motorstuntmannen, basketbalfreestylers, mensen uit het theater en dj’s. Allemaal voorbeelden van personen die anderen kunnen entertainen. Ik bied deze diensten aan op mijn website en verzorg de boekingen. Eigenlijk ben ik een entertainmentmakelaar.”

Groot denken
“Ik blijf altijd groot en in mogelijkheden denken. Dat geldt ook voor mijn dromen. Iemand zei eens tegen me: ‘A guy like you can be president!’. Deze ambitie heb ik niet, maar vind het een heel mooie uitspraak. Een die mij aanspoorde om groter te durven denken, waardoor ik zowel persoonlijke als landsgrenzen overschreed. Ik verlang soms weer terug naar Azië, de eerste plek waar ik enerzijds uit mijn comfortzone trad, maar daardoor wel ontdekte waar mijn hart en passie liggen. Eigenlijk dé plek waar ik volledig mezelf kon zijn. Ik blijf het onbekende dan ook omarmen en ga uitdagingen aan. Die heb ik nodig voor mijn persoonlijke ontwikkeling.”

Aandacht voor talent
“Daarnaast heb ik het als een grote stimulans ervaren dat mijn dromen op jonge leeftijd gezien, gehoord en erkend werden. Dus dat er aandacht was voor mijn talent. Ik stimuleer talentontwikkeling van jongs af dan ook van harte. Geef kinderen een podium en zorg ervoor dat zij hun talent en identiteit zelf kunnen ontdekken in plaats van dat deze worden ‘opgedrongen’ door hun omgeving. Dat kan door middel van initiatieven bij verenigingen of vanuit de Gemeente Kampen. Sport is hiervoor een heel mooi middel.”

“Dromen brengt je verder!”

“Durf te dromen! Dat is wat ik vooral de jeugd mee wil geven. Grote of kleine dromen, niets is te gek. Ooit droomde ik over voetballen tegen een olifant. Een droom die uitkwam! Maak van dromen je doelen. Schrijf ze op, waardoor je ze concreet benoemt. Op die manier worden ze in feite tastbaar. Denk niet in onmogelijkheden. Dromen brengen je altijd verder. Ook al is het maar om je als mens te laten groeien of om een ander beter te maken. Schakel negatieve invloeden en energie uit en geloof in je eigen kracht.”

Henri van Dijk – Een nieuwe politieke partij

Ik ontmoet Henri in zijn woning aan de Vloeddijk in Kampen. Plaatsgenomen aan de grote houten eettafel met uitzicht op de tuin, knikt Henri richting de Groenestraat: “Hier pal achter staat mijn geboortehuis. Ik sliep op zolder. Overdag gluurde het daglicht door de dakpannen naar binnen. Tussen die tijd en nu – bijna vijftig jaar later – heb ik niet stilgezeten. Ik deel mijn verhaal en mijn droom graag met anderen!”

Henri: “Toen ik vier jaar was, verhuisden we van de Groenestraat naar de Hanzewijk, om acht jaar later richting de nieuwbouwwijk in West te vertrekken. Er werd hier heel veel gebouwd. Ik zocht altijd naar hout en spijkers en maakte er weer iets nieuws van. Ik leefde in die tijd in een fantasiewereld, één vol avonturen.

Rebels

Naast avontuurlijk, was ik onzeker. Dit duurde tot in de puberteit. Op mijn 15^e begon de alcoholconsumptie. Hoe slecht ook, hierdoor stapte ik wél over mijn onzekerheid heen. Die maakte later plaats voor eigen kracht, rebellie zelfs. Ik verzette me tegen alles en spijbelde veel. Tijden kende ik niet. Voor mijn ouders was dit niet prettig. Zij hadden veel met me te stellen. Met de hakken over de sloot haalde ik mijn havodiploma. In een vervolgstudie had ik geen zin, werd stratenmaker en deed mijn intrede in de wereld van stoere mannen. Al snel wist ik dat dit niet van lange duur zou zijn.

Reizen
Ik besloot te gaan reizen. Slecht voorbereid vertrok ik naar India, waar ik als 19-jarige met veel ellende werd geconfronteerd. Denk aan bedelende mensen en chaos in het  openbare dagelijkse leven. Ik hield dagboeken bij en ontdekte dat ik schrijven erg leuk vond. Het wakkerde mijn journalistieke interesse aan. Bij terugkeer meldde ik me aan bij de School voor Journalistiek, werd toegelaten en haalde mijn propedeuse. Dat vond ik genoeg. Ik pakte opnieuw mijn koffers en liftte naar Griekenland om daar het vliegtuig naar Caïro te pakken. Van daaruit maakte ik een indrukwekkende reis naar Egypte, Soedan, Kameroen en Nigeria. Tussentijds kwam ik thuis om geld voor een volgende reis, naar bijvoorbeeld Canada, Mexico of Afrika, te kunnen bekostigen.

Zeilklipper Pouwel Jonas
Rond mijn 27^e kwam ik via via ik in contact met iemand die van een oud vrachtschip een zeilend charterschip wilde maken en klussers nodig had. Het werken op een schip beviel me. Dat zoveel staal door grote lappen zeil voortbewogen kon worden, maakte veel indruk op me. Op een ander schip werd ik matroos. Dat beviel me zo goed dat ik zelf zo’n bedrijf wilde. Er kwam een schip, de ‘Leviathan’, vrij en hierop werd ik zetschipper. Na diverse schepen kocht ik - inmiddels 12 jaar geleden - de ‘Pouwel Jonas’. Ik organiseer meerdaagse actieve reizen voor bedrijven, scholen, familie en verenigingen, voornamelijk op het IJsselmeer en de Waddenzee.

Eén met de elementen
Toevallig nam ik ooit deel aan een debatworkshop op de ‘Pouwel Jonas’. Elke deelnemer moest iets opnoemen waarvan hij vond dat de hele wereld dat een keer zou moeten doen. Ik vond – en vind nog steeds – dat iedereen in ieder geval één keer zou moeten gaan zeilen. Het spel tussen wind, water, golven en stromingen werkt meditatief. Je wordt één met de elementen. Ik gun iedereen dit gevoel. Het is goed om deel uit te maken van de natuur. Op zee heb ik alle gelegenheid om mijn gedachten alle kanten op te laten gaan. Ik heb daar de tijd en ruimte om te filosoferen. Onder andere over de gesteldheid van de wereld. In het bijzonder over de grote verschillen tussen arm en rijk. Met z’n allen zijn we veel rijker geworden, maar de verschillen tussen arm en rijk zijn veel te groot.

Inkomensongelijkheid

Er moeten dingen veranderen met de mensheid. Vaak is het helaas zo dat men alleen in het belang van een kleine kring, de eigen groep, blijft denken: ‘mijn eigen familie, straat of land’. Dat nationale denken past totaal niet bij me. Ik heb dan ook bewust geen Nederlandse vlag op mijn schip. Ik ben ervan overtuigd dat echte veranderingen pas doorgevoerd kunnen worden als op politiek niveau - liefst internationaal - dingen worden aangepakt. Ik probeer mijn leven zo te leven dat ik een steentje bijdraag, maar ik ga me niet meer schuldig voelen als ik niet bereik wat de politiek gezamenlijk wel kan bereiken. De staat trekt zich daarentegen terug uit het publieke domein en zorgt voor boosheid onder een groot deel van de bevolking. Extreem rechts is een logisch gevolg van inkomensongelijkheid en een overheid die niet meer voor haar burgers zorgt. De radicalen voeden de boosheid door zondebokken aan te wijzen. De neoliberalen schuiven vervolgens mee met de rechts-radicalen uit angst hun machtspositie te verliezen (ook het linkse blok verrechtst).

Populisme
Bepaalde groepen mensen zijn nu eenmaal erg makkelijk te manipuleren. Iets wat vandaag de dag veel gebeurt. De relatief kleine elite weet precies hoe ze deze mensen moet beïnvloeden. Een paar populistische uitspraken zorgen ervoor dat het stemgedrag van die mensen wordt beïnvloed. Een weloverwogen keuze maken tijdens de verkiezingen is haast onmogelijk, omdat de politiek enorm complex is. Waar de wereld nu een beetje onder gebukt gaat is het doorgeslagen marktdenken in de vorm van het neoliberalisme en dat heeft de politieke ontwikkelingen in een gevaarlijke, neerwaartse spiraal gebracht. De linkse politiek lijkt hierop geen antwoord te hebben. Volgens mij is dat antwoord er wel.

Het Nieuwe Links
De linkse politiek mist meer dan ooit slagkracht. Ik vind het bijna triest om te zien dat al haal idealen verkruimelen over meerdere politieke partijen. Volgens mij is er 1 ideaal wat ze wel allemaal delen, namelijk inkomensnivellering. Ik ben er van overtuigd dat alle andere idealen hiervan sterk afhankelijk zijn. Denk bijvoorbeeld aan zorg, milieu en een goed functionerende publieke sector. Het zijn de neoliberalen die exact aangeven hoe de linkse politiek het rechtse machtsblok kan doorbreken. ‘Nivellering gaat ten koste van de concurrentiepositie’ is haar mantra. 

Doorgeslagen marktdenkenEigenlijk profiteren de neoliberalen van het feit dat er een 'buitenland' is. Het probleem is echter dat de neoliberalen in het buitenland er exact zo over denken. Dit vormt een 'pact' wat betekent dat er altijd gevochten wordt wie de laagste loonkosten weet te verantwoorden. Dit wij-zij denken is het speelveld van de rechtse politiek. Vreemd genoeg laat links zich altijd meeslepen in dit speelveld. Naar mijn mening laten linkse idealen zich niet beperken door landsgrenzen. Als de VVD de minimumlonen met 10% zou willen laten dalen om de economie een boost te geven, moet je je ook afvragen waarom het veroorloofd is van de buren in het buitenland te 'stelen' en dat deze buren exact dezelfde maatregel nemen. Het probleem is dat de 'oude linkse politiek' slechts een afgezwakte vorm van het neoliberalisme bieden. Ook zij zijn naar mijn mening 'gegijzeld' door het doorgeslagen marktdenken.

Nieuwe politieke partij
Ik wil graag onderzoeken of er draagvlak is voor een nieuwe politieke partij in Nederland met als speerpunt ‘inkomensnivellering’. Deze partij zal bij de eerstvolgende Tweede Kamerverkiezingen de belofte afleggen dat er per direct een krachtig begin gemaakt wordt met de inkomensnivellering. Belangrijk is dat het gedachtegoed van Het Nieuwe Links wereldwijd wordt verspreid. Zo moedig je gelijke initiatieven in het buitenland aan en doorbreek je het egocentrische wij/zij-mantra van de neoliberalen. Ik denk dat dit moeilijker lijkt dan het is. Inkomensnivellering staat tenslotte het lijstje van de wereldwijde linkse politiek.

Als er mensen zijn die zich door deze ideeën voelen aangesproken, mee willen denken of kritiek willen uiten, kunnen ze zich met mij contact opnemen via info@pouweljonas.nl. Het lijkt mij leuk om een denktank te vormen over Het Nieuwe Links.

Droom voor Kampen
Naast een betere wereld, heb ik natuurlijk ook ideeën voor een nog leuker en fijner Kampen. Ik kom in allerlei stadjes waar grachtjes zijn met daarin een diversiteit aan leuke scheepjes. Deze bedrijvigheid geeft leven en kleur aan een stad. Onze huidige burgemeester gaf ooit aan stadsgracht de Burgel weer bevaarbaar te willen maken, maar vervuiling van de grond maakt dit onmogelijk. Volgens mij zijn er best ‘potjes’ of fondsen aan te spreken die de reinigingskosten van de grond kunnen realiseren. In dat geval zou ik dan graag een wedstrijd voor het hele gezin willen organiseren waarbij rubberboten door de Burgel varen met als startpunt de Koggewerf. Vanaf daar vervolgens rennen naar de Burgwal, dan varen tot aan de IJssel om stroomafwaarts weer terug te peddelen. Ik zou het geweldig vinden als deze droom kan worden gerealiseerd!”

Marijke Drost - Dat iedere Kampenaar in vrijheid kan leven

Met een bak koffie nemen we rond achten ’s avonds plaats aan de houten keukentafel van kersvers Kamper GroenLinks raadslid Marijke Drost. Amper aan het interview begonnen, klinken uit de babyfoon kinderstemmen. Nieuwsgierig steken tweeling Merle en Eefje (2) even later hun hoofden om de deur. Net als ik zijn zij blijkbaar benieuwd naar de dromen van hun moeder. Vooruit, ze mogen van Marijke nog even langer opblijven en in gezelschap van de meiden hervatten we ons gesprek.

Foto door Nanda Rave

Marijke (35) is getrouwd met Bart. Naast de tweeling, zijn ze natuurlijk ook trots op zoon Otis (4). Geboren in Zeist, verhuisde Marijke op 9-jarige leeftijd naar Zwolle. Hier bracht ze haar jeugd door. Marijke: “Ik genoot een gereformeerde opvoeding. Toch nam ik al op jonge leeftijd overtuigingen en meningen niet als vanzelfsprekend aan, maar stelde ingewikkelde vragen. Daar konden mijn ouders en de kerk niet zoveel mee. Ik week uit naar een andere geloofsovertuiging zoals de Baptistengemeente. Daar was ik helemaal gelukkig. Voor mij de aanleiding om een opleiding tot pastoraal werker bij de Hogeschool in Ede te volgen.”

“Hoewel een interessante opleiding, zag ik voor mezelf geen toekomst in de kerk of als missionaris. Ik wilde op deze manier niet investeren in een ‘hobby’. Dat vond ik zonde van mijn tijd en geld. In het tweede jaar besloot ik te stoppen met de opleiding en maakte vervolgens een rondreis in Zuid-Amerika. Bij terugkomst wist ik dat ik mijn interesse in muziek en organisatietalent wilde omzetten in werk. Ik meldde me aan voor de opleiding Cultureel Maatschappelijke Vorming. Tijdens de opleiding kreeg ik al snel de kans om binnen dit vakgebied aan de slag te gaan. Onder andere werkte ik voor ‘Niek van der Sprong Culturele Producties’ en bij ‘Kunst en Cultuur Overijssel’. De nodige ervaring die ik hier opdeed, kon ik na mijn studie bij ’t Ukien in Kampen in de praktijk brengen. Ik ging als jongerenwerker aan de slag.”

“Ik wilde mijn muziekinteresse en organisatietalent omzetten in werk”

“Na 5 jaar besloot ik het roer om te gooien en als zelfstandige aan de slag te gaan. Ik startte een advies- en productiebedrijf op het gebied van cultuur. Al snel bleek dat ik vrijwel alleen maar klussen kreeg van waaruit weer vaste contracten werden aangeboden. Ik realiseerde me dat een vast inkomen zonder administratieve rompslomp eigenlijk wel handig was en aanvaardde een baan bij ‘Kunstbende’ in Amsterdam, een talentontwikkelingsorganisatie voor jongeren op het gebied van kunst. Na een aantal jaren zocht ik werk dichter bij huis en ging weer voor Niek van der Sprong aan de slag. Momenteel werk ik twee dagen per week als projectmedewerker in Lelystad bij ‘Kubus’, een educatiecentrum op het gebied van kunst en cultuur vergelijkbaar met dat van ‘Quintus’.”

Ondanks haar drukke dagen, ziet Marijke kans om zich actief in te zetten voor de lokale politiek: “Mijn hele leven al ben ik geïnteresseerd in de politiek. Ik ben in een gereformeerde omgeving opgegroeid. In ons gezin stond alles in het teken van het geloof: opvoeding, gereformeerde volleybalvereniging en basisschool en mijn oma woonde in een gereformeerd verzorgingshuis. Ik houd van filosofische vraagstukken, van het ‘ontleden’ van gedrag en situaties en discussieer hier graag over. Wat zijn de motieven van de een en waarom heeft de ander totaal andere opvattingen? Dat intrigeerde mij (en nog steeds trouwens). Mijn vragen werden in die gereformeerde omgeving niet altijd gewaardeerd. En ik kon niets met de antwoorden. Ik besloot mij hiervan los te maken, mijn vleugels uit te slaan en buiten de kerk verder te zoeken.”

In 2009 werd ik lid van GroenLinks. De overtuigingen en grondbeginselen van deze partij sluiten precies aan bij de manier waarop ik wil leven: houden van mijzelf en de mensen om me heen en me verantwoordelijk voelen voor de wereld waarin ik leef. Dat zijn voor mij levenswaarden. Bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen werd ik gekozen als raadslid. Die uitslagavond in het gemeentehuis vergeet ik nooit meer. Wat een spanning! Ik stond vierde op de lijst. De tweede exitpoll liet twee zetels zien. Vervolgens werden het er drie en daar bleef het op hangen. Pas bij de laatste exitpoll werd duidelijk dat GroenLinks de komende periode met vier zetels in de raad zou zitten, dus ook met mij als raadslid!”

“Mijn kracht ligt in het verbinden en zonder oordeel vooraf te luisteren.”

De gemeente Kampen heeft drie raadscommissies: de commissie Ruimtelijke ontwikkeling, de commissie Inwoners en de commissie Bestuur en middelen. Marijke: “Ik zit in de commissie Inwoners. Denk aan onderwijs, sociaal domein, participatiewet, et cetera. Maar ook de onderwerpen sport, kunst en cultuur zitten in deze commissie. Ik zie voor kunst en cultuur best mogelijkheden. Ondanks dat we een goed theater, een goede bibliotheek en diverse musea hebben, vind ik dat Kampen beter mag zorgen voor de kunstenaars in haar gemeente. Denk aan het geven van opdrachten aan lokale kunstenaars en het beschikbaar stellen van permanente ruimtes met basisvoorzieningen als gas, water en licht waar deze mensen met goed fatsoen hun vak kunnen uitoefenen. Daarnaast ben ik betrokken bij het Kinderpardon. Ik voel me verantwoordelijk om dit soort onderwerpen onder de lokale aandacht te brengen. Zowel bij de inwoners als bij mijn politieke collega’s. Bepaalde beslissingen zijn het gevolg van oud beleid. Laten we er samen voor zorgen dat er wat gaat veranderen in het belang van kinderen die dreigen te worden uitgezet. Het is een thema wat ons allemaal raakt, ongeacht politieke kleur.

Mijn kracht ligt in het verbinden en te luisteren zonder oordeel vooraf. Voordat ik een mening vorm, laat ik mezelf eerst voeden met argumenten en wil ik meer weten over de achtergrond van zowel de situatie als over mensen die erbij betrokken zijn en die door een bepaalde beslissing geraakt kunnen worden. In tegenstelling tot vroeger, kan ik nu veel meer nuance aanbrengen en heb ik respect voor eenieders waarden en normen, zonder die van mijzelf te verliezen. Daarnaast voel ik me vrijer dan ooit om te vinden wat ik wil. Dat heeft het losmakingsproces van het geloof mij uiteindelijk gebracht.”

“In onze gemeenschap heeft de een niet meer rechten dan de ander.
Samen zijn we Kampen.”

“Mijn droom voor Kampen is dan ook dat ik iedereen diezelfde vrijheid gun. Ik heb gevoeld hoe ik om mijn persoonlijke keuzes veroordeeld werd. Een machtig bolwerk keerde zich tegen mij. Dat gevoel is afschuwelijk. Uiteindelijk lukte het mij om op een andere manier tegen deze benadering aan te kijken. Ik zag opeens dat een heleboel mensen vastzitten in veroordelend denken. Ik hoop dat deze mensen geloven omdat het geloof ze goed doet er oprecht troost en hoop uit halen. Dat ze niet vanuit angst hun geloof praktiseren. Angst hebben voor wat mensen c.q. de gemeenschap van hen denkt. Ik droom dat iedereen in vrijheid mag zijn wie hij is en ook van anderen voelt dat dat oké is. Dat het zelfs mooi is, dat hij gezien wordt om wie hij is. Ongeacht afkomst, geaardheid of geloof. In onze gemeenschap heeft de een niet meer rechten dan de ander. Samen zijn we Kampen.”

“En hoe mooi zou het zijn wanneer er omgevingen gecreëerd of verbeterd worden waarin we elkaar kunnen ontmoeten? Ik zie dan ook een prachtig asfalt loos ingericht stadspark voor me. Een paviljoen omringd met picknicktafels waaraan je wat lekkers kunt eten en/of drinken. Ik zie een park vol diversiteit, levendigheid en vertier voor me. Zo’n ontmoetingsplek wens ik ook het Zoddepark in IJsselmuiden mijn woonplaats over een aantal maanden toe. De jaarlijkse terugkerende Fullcolor- en Zoddefestivals laten perfect zien hoe levendig het park kan zijn. Zo mag het wat mij betreft iedere dag zijn. De potentie is er!”

Lu Schaper - Geef Kamper kunstenaars een podium

Lu ontvangt me in haar expositieruimte en atelier in de Oudestraat 143. Door de Kamper UI(t)dag het druk in de stad. Wanneer ik de galerie binnenloop en de uit Shanghai afkomstige Lu de deur achter me sluit, overvalt een serene rust ons. Chinese thee en verrukkelijke bonbons maken de sfeer compleet: “Zo, hier kunnen we ongestoord praten.”

In 1995 verlaat Lu Shanghai - waar ze aan de kunstacademie studeerde - en vertrekt naar Singapore. In die tijd ontmoet ze haar man Hennie. Hij is voor zijn werk bij een oliemultinational gevestigd in Singapore en op zoek naar kunst voor zijn kantoor. Lu: “Het lot bracht hem naar mijn galerie, waar niet alleen mijn schilderijen indruk op hem maakten!” Hennie selecteerde een aantal van mijn werken en nodigde me uit om ideeën uit te wisselen over hoe de schilderijen het best hun recht kwamen. “Wij ontmoetten wij elkaar vaker en dat resulteerde in een relatie en ons huwelijk in 2000”.

“Ik was teleurgesteld in Nederland, maar alleen in Shanghai was ook geen optie”

Hennie zou overgeplaatst worden en hij kon kiezen uit twee plaatsen: Houston in Amerika of Rouen in Frankrijk. Lu: “Ik verwachtte niet dat Houston veel voor mij als kunstenaar zou kunnen betekenen. Er heerst niet echt een kunstklimaat. Als het nu New York was! Voor mij was de keuze snel gemaakt. Ik wilde naar de plek, die kunstenaars zoals schilder Monet en componist Satie inspireerden. Twee jaar verbleven Lu en Hennie in een groot victoriaans huis in Rouen. Volgens Lu was dat een plek en omgeving waar ze ontdekte welke stijl het best bij haar past. Na 2 jaar vertrokken ze naar Nederland. Voor Lu was dat de eerste keer dat ze - buiten een aantal vakanties - kennismaakte met ons kikkerlandje en in het bijzonder met Amsterdam.

Lu: “Hennie was druk met zijn werk. Ik schilderde veel, maar kwam weinig buiten en had geen ruimte om mijn werk te exposeren. Ik was best teleurgesteld. In Azië werken en exposeren kunstenaars meer samen. In die tijd begon ik op internet kunstblogs te schrijven. Een belangrijke kans om mijn werk aan Shanghai en de rest van de wereld te laten zien. Dat resulteerde in digitaal samenwerken én in opdrachten. Ik besloot vaker en langere periodes naar Shanghai te gaan om deze mogelijkheden te benutten. Die tijd was moeilijk. Ik was teleurgesteld in Nederland, maar alleen in Shanghai was ook geen optie.”

“Kampen geeft mij de kans opnieuw te aarden.
Mijn wortels groeien in nieuwe grond.”

Hennies vader nam Lu mee naar Zuthpen en Deventer tijdens haar eerste kennismakingsbezoek in 1999. De oude Hanzesteden maakten veel indruk op Lu. Ze deelde haar droom met Hennie: wonen, werken én een galerie in de binnenstad van een van deze steden of een vergelijkbare. Ze vonden een pand in de Oudestraat met een woning erboven en een studio op de begane grond. Lu’s gevoel was direct goed en het pand uitermate geschikt. In 2012 vestigden zij zich daar met het idee definitief in Kampen te blijven. Een paar jaar later verhuisde Lu haar galerie naar een mooiere en grotere locatie op Oudestraat 143.

Lu: “Ik heb nu echt het gevoel dat ik woon in Nederland, ook omdat ik veel contact heb met de mensen hier. De Kampenaar is trots en vriendelijk. Er is veel cultuur in de gemeente, dat spreekt mij bijzonder aan. Kampen geeft mij de kans opnieuw te aarden. Mijn wortels groeien in nieuwe grond. Ik ontwikkel me op alle gebieden, niet in de laatste plaats persoonlijk. Lang voelde ik me verloren. Hier ben ik thuis. Gek genoeg doet Kampen me in een aantal opzichten denken aan de oude historische binnenstad van Shanghai waar ik geboren ben en opgroeide. Ik schrijf mijn blogs nu zelfs over Kampen. Mijn droom is uitgekomen.”

“Kampen heeft een rijke en goede cultuur- en kunsthistorie. Tijdens de Hanzedagen was er veel aandacht voor het verleden met verschillende cultuuractiviteiten, maar denk ook eens aan het ‘uitpakken’ en uitdragen van cultuur. Het Ikonenmuseum en Stedelijk Museum doen dit, maar  er zouden ook kunstactiviteiten kunnen komen die bezoekers trekken en met meer aandacht voor kleine galerieën, zoals die aan de Burgwal. Dit kan via tentoonstellingen, maar ook theater is een mogelijkheid. Een paar jaar geleden waren er geweldige theateropvoeringen van maximaal 10 minuten in diverse huiskamers in het centrum van Kampen, in huiselijke sfeer genieten van prachtige optredens. Na een aantal voorstellingen brachten paard en wagen ons weer terug. Schitterend! Dat soort dingen mogen vaker worden georganiseerd, bijvoorbeeld tijdens de KamperUI(t)dagen. En misschien een grote kunst- of ambachtsmarkt toevoegen waar zelfgemaakte producten aan de man gebracht worden.”

“Geef Kamper kunstenaars een podium
en laat zien hoe rijk onze stad aan kunst en cultuur is!”

“Een ander idee is om kunst te brengen naar inwoners die niet of minder mobiel zijn. Pieter Zandt Scholengemeenschap organiseert ieder jaar een cultuurdag. Kinderen kiezen uit ongeveer twintig cultuuractiviteiten. Daar heb ik aan meegedaan. In de galerie gaf ik een demonstratie Kalligrafie, een oude en duurzame techniek. Hoe maak je de inkt? Hoe houd je de kwast vast? Ik liet leerlingen hun naam in Chinese karakters optekenen. Dit is ook wellicht ook interessant voor ouderen in verzorgingstehuizen. Het is een afleiding, werkt therapeutisch en je laat ze misschien hernieuwd kennismaken met kunst. Mensen kijken niet zo snel naar kunst. Ik merk dat men soms zeer geïnteresseerd mijn werken in de etalage bekijkt, maar aarzelt om de galerie binnen te lopen. De drempel is te groot. Men denkt dat verwacht wordt iets te kopen.

Het belangrijkste is dat mensen kennismaken met kunst en erover praten. Dit had ik in Shanghai, in Amsterdam niet en nu gelukkig in Kampen wel weer. Maar het gaat niet om mij. Geef Kamper kunstenaars een podium en laat inwoners en/of bezoekers zien hoe rijk onze stad aan kunst en cultuur is!”

Aukje Grouwstra - Kampen nóg beter en mooier maken

Hartje zomer in het hart van Kampen. Inwoners en bezoekers ontmoeten elkaar en vinden verkoeling onder de Platanen op De Plantage. De druk bezette terrassen brengen de stad tot leven. Is dit de reuring die Kampen nodig heeft? Degene die hierover bij uitstek iets kan vertellen, is onze nieuwe binnenstadmanager Aukje Grouwstra. Nog volop in gesprek met Efes eigenaar, Yilmaz Lyi, verwelkomen beide me hartelijk wanneer ik het terras oploop voor een interview met Aukje. Yilmaz biedt me een kop koffie aan en Aukje vertelt haar verhaal en uiteraard haar droom…

“Een vriendin attendeerde mij op de vacature van binnenstadmanager Kampen. Ik las de tekst en dacht: dit ben ik! Dat gevoel werd versterkt na mijn eerste gesprek met de gemeente en Kamper Marketing. Ik voelde me direct thuis. In een vervolggesprek met de werkgroep binnenstad had ik ook met deze mensen een klik. Ik werd aangenomen en mijn droom kwam uit! Einde verhaal? Nee, de start…”

Aukje (47) is sinds 13 maart van dit jaar binnenstadmanager Kampen. Zij maakte jaren geleden voor het eerst kennis met Kampen toen zij als grafisch ontwerper en beeldend kunstenaar een atelier huurde in de oude ambachtsschool ‘DOAS’ in Zwolle. De ene helft van de bewoners kwam van de AKI in Enschede en de andere helft van de kunstacademie in Kampen. Ze maakte heel wat feestjes mee in de binnenstad van Kampen en vanuit die invalshoek leerde zij de stad behoorlijk goed kennen.

Aukje: “Na mijn definitieve aanstelling werd ik geïntroduceerd tijdens de laatste sessie van het Hanzeborden. Via dit ‘serious game’ kregen we ideeën van de samenleving van Kampen in beeld. Daarnaast werd aan de stakeholders als vereniging van vastgoedeigenaren, ondernemers en gemeente gevraagd naar hun speerpunten ten aanzien van de binnenstad van Kampen. Het resultaat is een mooie richtlijn en aanzet voor ‘De Agenda van en voor de Stad’, waarmee we het binnenstadmanagement vorm geven.”

Kampen heeft heel veel,
maar vraagt ook heel veel

De functie is Aukje op het lijf geschreven: “Kampen heeft heel veel, maar vraagt ook heel veel”, stond in de vacaturetekst. “Daar houd ik van. Ik wil ergens keihard en gepassioneerd voor gaan. Chaos en gedoe – in de positieve zin van het woord – creëren ruimte voor vernieuwing, nieuwe ontwerpen en inzichten. Ik sta open om deze aspecten plus de partijen die hierbij betrokken zijn sterker te maken. Als binnenstadmanager zijn vastgoedeigenaren, gemeente, ondernemersvereniging, kunst en cultuur én het winkelend publiek mijn belangrijkste stakeholders. Over het algemeen is een binnenstadmanager op drie lagen actief: als een soort huismeester, verbetering van het ondernemersklimaat en meedenken in beleid en strategie. Bijvoorbeeld tegengaan van leegstand of invulling geven aan beeldbepalende gebouwen, vergroening van de winkelstraat en een oplossing vinden voor de fietsenproblematiek in samenwerking met de gemeente Kampen.”

De stad mooier te maken.
Daar horen de mensen bij die erin wonen en verblijven

Ook de regiofunctie van de stad vindt Aukje belangrijk. Hoe staat Kampen bijvoorbeeld ten opzichte van Zwolle, Emmeloord of Elburg? Wat is typisch Kampen en wat kunnen we meer etaleren? Er is een samenwerkingsverband met de Hanzesteden, dat is erg prettig. In Deventer (Aukjes woonplaats) heeft ze bijvoorbeeld goede contacten met de binnenstadmanager Peter Brouwer en via ‘De Stadsbeweging’ van de provincie Overijssel contact met alle binnenstadmanagers.“Wij leren veel van elkaar”, aldus Aukje.

Aukje heeft ervaring aan twee kanten; voor bijvoorbeeld de initiatiefkant heeft ze het 5 mei-festival in Zwolle mee opgezet en het Havenkwartier in Deventer – samen met diverse kunstenaars – helpen opbouwen. Zelf woont ze in het Havenkwartier en ze heeft drie jaar lang een tentoonstellingsruimte voor autonome kunstenaars in huis gehad, die ze per se in het Havenkwartier wilde hebben. Daarnaast deed ze ervaring op als omgevingsmanager (gebiedsontwikkeling) bij de gemeente Den Haag. De Haagse markt en de Antiek en Boekenmarkt op de Lange Voorhout heeft ze geïnitieerd. Deze ‘verbouwingen’ hadden veel effect op de omwonenden. Dan is ze iemand die niet in de overlast denk, maar juist in mogelijkheden: “De omwonenden zijn onze eerste nieuwe klanten!”

Mijn palet bestaat uit meerdere kleuren.
Ik weet ze te verenigen en in te zetten,
onder andere ten gunste van deze stad.

Andersom is Aukjes intrinsieke motivatie de stad mooier te maken. Daar horen de mensen bij die erin wonen en verblijven. Aukje: “Ik investeer graag in samenwerkingsverbanden. Ik wil bijvoorbeeld dat horecaondernemers op De Plantage samenwerken. Het maakt hen sterker en het plein interessanter. Ik ben in staat beleid en uitvoering te koppelen en te zorgen dat beide de handschoen oppakken om de stad nog mooier te maken.”

“Ik ben ook beeldend kunstenaar, iets moois scheppen vanuit het niets, daar houd ik van. Ik zie en denk in mogelijkheden. Stel je hebt drie honden die met hetzelfde volume hard blaffen. Mijn taak is om het kleine keffertje ook te horen en aandacht te geven, want mogelijk heeft die wel het beste idee voor Kampen! Een droom komt uit, want alle eigenschappen kan ik perfect gebruiken als binnenstadmanager. Ik heb – net als elke kunstenaar – antennes uitstaan die ‘zien’. Dat gaat vanzelf. Ik houd van ontwerpen en dat vertaal ik naar techniek en toepassingen. Dit zelfde proces ervaar ik als binnenstadmanager. Ik voel dat het bruist in de stad en ik kijk waar bruggen geslagen kunnen worden om ideeën gerealiseerd te krijgen.”

"Niet alleen de wereld, maar nu in het bijzonder Kampen, beter en mooier maken. Dat is mijn droom. Ik geniet intens van het proces. Mijn palet bestaat uit meerdere kleuren. Ik weet ze te verenigen en in te zetten, onder andere ten gunste van deze stad."

Pierre Ngindu - Samen bouwen aan een prachtig Kampen

Net terug van een leerlingenvergadering op school, haast Pierre zich naar de Stadskazerne voor ons interview. “Jachtig leven?”, vraag ik hem wanneer we elkaar treffen in de expositieruimte tegenover de Touristinfo. Met een grote grijns kijkt Pierre me aan: “Misschien druk, maar dat mag nooit een excuus zijn om even de rust te vinden voor een goed gesprek.” We nemen plaats aan de lange tafel in het midden van de ruimte waar de volgende expositie ‘Kunst boven Water’ nog niet is ingericht. Pierre’s woorden echoën door de lege ruimte. Hij vertelt gepassioneerd over zijn droom.

Pierre Legrand is docent Frans aan het Ichthus College in Kampen. Geboren en getogen in de Democratische Republiek Congo, verblijft hij nu sinds 17 jaar in Nederland. Gevlucht. Net als veel andere studenten staakte en protesteerde Pierre voor een volwaardige studiefinanciering. Dat mocht niet in Congo toentertijd. Pierre: “Je werd dan opgepakt en moest het leger in of de bak of vluchten. Als derdejaars student geneeskunde vluchtte ik naar Nederland.”

Kampenaar, net als iedereen
In Nederland aangekomen, verblijft Pierre eerst in AC Zevenaar. Daarna volgen verschillende adressen in Luttelgeest, Kampen, IJsselmuiden en vervolgens AZC Dronten. Pierre: “Ik vond het erg moeilijk om in een land terecht te komen waar je de taal niet spreekt. Ik deed mijn best om erbij te horen en om leuk gevonden te worden. Na die gewenningsperiode deed ik meer mijn best om met behoud van mijn eigen identiteit mee te doen in de samenleving. Dus niet meer per se erbij hoeven te horen, maar onderdeel zijn van het land en de stad waarin je leeft. Nu – na 17 jaar – kan ik volmondig zeggen dat ik volop meedraai in de Kamper samenleving. Ik ben en voel me Kampenaar net als iedereen. Mijn leven heb ik hier opgebouwd. Ik heb een baan en niet te vergeten een gezin waar ik supertrots op ben.”

Pierre’s droom
“Ik wil graag levenscoach worden. In deze hoedanigheid wil ik aan mensen laten zien hoe je ook blij kunt zijn met wat je hebt. Ik kijk nu inmiddels met heel andere ogen naar Kampen dan 17 jaar geleden. Dit is mijn stad. In deze stad wonen mensen die het heel erg goed hebben, maar toch ook regelmatig klagen. Zij zijn rijk, maar ook ongelukkig. Hoe kan dat? Mijn eigen achtergrond en integratieproces – waar ik overigens een boek over schrijf - spelen hierin een belangrijke rol. Natuurlijk ga ik in gesprek en wil ik samen met hen een proces doorlopen wat tot nieuwe inzichten en daarmee een nieuwe of andere rijkdom leidt”

Rijkdom gaat verder….
“Ik wil geen gewone coach zijn. Ik wil mensen laten zien hoe het anders kan. Je blijft jezelf in wat je doet, maar ik probeer mensen uit hun comfortzone te halen, waardoor ze nieuwe stappen in het leven durven te maken. Waarschijnlijk zijn ze daar zelf ook aan toe. Staan ze momenteel stil, waardoor mogelijk ontevredenheid ontstaat. Ik ga hierover met ze in gesprek en neem hen mee naar Afrika. Naar Congo of Senegal, met de bedoeling om tot rust te komen. Hier is alles snel en daarmee vluchtig. Als ze dan terugkomen, zijn ze gedeprogrammeerd. Daar ben ik 100 procent van overtuigd. In die gesprekken geef ik geen oplossingen. De mensen moeten zelf hun persoonlijke nut van het leven gaan inzien. Dat gaat verder dan het najagen van materiele zaken. Mensen zijn leider in hun eigen omgeving en kunnen vanuit die positie heel veel betekenen voor zichzelf en daarmee hun omgeving.”

Droom voor Kampen
“Kampen is de plaats waar ik mijn plek heb gevonden. Mijn droom is dat wij een respectvol ‘blok’ gaan vormen. Een gemeente worden waar wij met en voor elkaar klaar staan. Dat is het. Niet meer en niet minder. Er zijn helaas nog momenten en plekken waar afstandelijk op elkaar gereageerd wordt. Dat is niet nodig. Althans, ik vind dat niet nodig. Bijvoorbeeld als er asielzoekers langsfietsen worden die mensen nagekeken omdat ze anders zijn. Volgens mij zijn wij gewoon bang. Bang voor het onbekende. Ik zou willen dat wij gewoon op elkaar af durven te stappen. Elkaar ontmoeten en in gesprek gaan. Want pas dan leer je de ander kennen. Neem bijvoorbeeld de wijk Brunnepe. In de zomer zit iedereen buiten. Praat en speelt met elkaar. Drinkt samen een biertje of colaatje. Doen een beroep op elkaar omdat de één de ander kent. Ik wil niet zeggen dat je per se dagelijks bij elkaar over de vloer moet komen. Het gaat mij om het gevoel: vertrouw elkaar! Dit is onze gemeente en stad. Stap uit de hokjes van wijk, idealen en/of geloof. Ga voor je stad! Als geen ander weet ik dat een reis van 1000 kilometer begint met een eerste stap. De eerste stap om een ander te leren kennen is een begroeting. Ik ben optimist. Ik hoop dat meer mensen mij en mijn lach zullen volgen en dat wij samen Kampen nóg mooier kunnen maken.”