Nardus Koster - Drijvende tuinen in de stadsgracht

Laatste weken van 2016. Zoals gebruikelijk zoekt menigeen een balans tussen het druk zijn met de laatste regeldingen van dit jaar en tussendoor de nodige rustmomenten. Ook ik haast me naar Lunchroom 't Trappetje, waar ik met Nardus Koster afgesproken heb. Ik ben er net iets eerder dan hij en wil plaats nemen aan een tafeltje bij het raam. Helaas staat er een bordje met 'gereserveerd' op. Door Nardus blijkt later: "Mijn favoriete plekje hier! Uitzicht over de Oudestraat, wat wil je nog meer?", aldus de geboren en getogen Kampenaar. We bestellen een cappuccino, waarna Nardus uitgebreid vertelt over zijn liefde voor de (binnen)stad én aan mij toevertrouwt wat hij Kampen nog meer toewenst. 

"Ik ben geboren en getogen in de Oudestraat. Ons gezin woonde boven de winkel van bloemisterij Sleurink. Later kwam daar onder andere Ziengs in. Het pand brandde helaas 5 jaar geleden af. In mijn fantasie een gigantisch huis. En een praktische natuurlijk! Ik had altijd een moederdagcadeau binnen handbereik! In 1972 verhuisde ons gezin naar West Kampen. Op mijn 25e ging ik het huis uit en betrok daar een woning aan de Boven Nieuwstraat, dus in de binnenstad. Een plek waar mijn hart ligt. Omdat er winkels en theaters zijn. Omdat het bruist! Alles is op loopafstand. Of ik verplaats mij op de fiets. Ook geen probleem. Ik neem de tijd!"

"Als je alles door een ander laat doen, leer je zelf nooit!"
Nardus, onder andere bekend als raadslid van Gemeente Belang Kampen, Home of Entertainment (HOE) en als voorzitter van de wijkvereniging binnenstad, startte zijn eerste echte baan als elektricien. Nardus: "Het bijzondere is dat hetgeen ik in deze baan geleerd heb, altijd nog in de praktijk breng. En dan doel ik niet zozeer op mijn vak als elektricien, dan wel op dat ik zelf mocht bepalen hoe ik mijn opdrachten uitvoerde. Als voorbeeld: op een nieuwe machine moest verlichting komen. Ik mocht vervolgens zelf bepalen hoe deze klus uit te voeren. Ik kreeg van mijn baas alle ruimte en vertrouwen om zelf te ontdekken. Alles werd één keer voorgedaan, daarna moest je het zelf doen. Een geweldig avontuur wat voor mij een basis vormde voor hoe ik nu nog in het leven sta. Want, en dat is écht één van mijn overtuigingen, als je alles door een ander laat doen, leer je zelf nooit!"

Troubadour
"Helaas ging dit bedrijf door omstandigheden failliet en werd ik werkloos. Ik solliciteerde tot ik een ons woog, maar kwam niet aan de bak. 'Te oud'. Ik was nota bene 22! In die tijd kwam ik al regelmatig bij muziekwinkel Troubadour. Als werkloze geen geld, behalve voor platen! Op een gegeven ogenblik zochten zij daar een verkoopmedewerker en men vroeg mij of ik interesse had. Ik had totaal geen opleiding en ervaring in die richting. Maar... wel veel muziekkennis! Dus toch gesolliciteerd. De winkel viel onder Scheer & Foppen en een formeel sollicitatiegesprek volgde. De man die het gesprek afnam, was al snel overtuigd van mijn kennis van muziek. Of het nu om Punk, New Wave of Disco ging. Ik verzamelde alles! Sterker nog, ik bezat elk singletje dat op dat moment in de notering van de tipparade en Top40 stond. Ik had alles en draaide het ook regelmatig op feestjes en partijen. Ik werd aangenomen. Overigens wel met de belofte dat ik me netter moest kleden en iedere morgen een kam door mijn haar zou halen."


Geen medewerkers, maar samenwerkers
"De muziekafdeling van Scheer & Foppen werd onderdeel van de Free Record Shop. Ik was toen 27 jaar. Al met al ben ik ruim 30 jaar actief geweest in het muziekvak, variërend van filiaalmanager Kampen tot clustermanager Emmen. In al deze 30 jaar kwamen de ervaringen en mijn persoonlijke indrukken van en over mijn eerste werkgever goed van pas. Naast 'zelf ontdekken' kwam een aspect als samenwerking aan de orde. Die probeerde ik continu via 'coaching on the job' te faciliteren en dat sloot weer perfect aan bij de slogans die we toen hanteerden, namelijk: 'We zijn geen medewerkers, maar samenwerkers!' Of: 'There is no 'I' in team, but there is more than one in winning'. Het bewustzijn creëren dat samenwerking niet alleen voor jou als persoon, maar ook in het belang van de zaak en stad werkte, daar ging ik voor! In 2013 ging de Free Record Shop failliet. Hét moment om samen met Willem Jan Westendorp voor mezelf te beginnen. En tot op de dag van vandaag gaat het goed met HOE!"

Gemeente Belang Kampen
"Naast het ondernemerschap zet ik me graag in voor het belang van de gemeente Kampen. Dit doe ik op verschillende manieren. Bijvoorbeeld als voorzitter van de Wijkvereniging Binnenstad. Wij streven naar een leefbare binnenstad en behartigen de belangen voor zowel circa 5000 burgers als die van de ondernemers. Ook ben ik bestuurslid van de ondernemersvereniging van de binnenstad. Wij organiseren onder andere de intocht van Sinterklaas, braderieën en de Hanzedagen. Ons motto is ervoor zorgen dat de stad bruist! En natuurlijk ben ik, naast Albert Holtland, raadslid van Gemeente Belang Kampen. In 2002 werd ik door Jan Elhorst, oprichter van de partij, benaderd met de vraag of ik op de kieslijst wilde. Jawel, maar dan op een wat lagere plaats. Dus met de mogelijkheid dat ik niet zou worden gekozen. Ik wilde eerst leren en ervaring op doen. In de tweede periode was ik er wel aan toe. Ik werd op de 5e plek geplaatst, maar helaas haalde de partij maar 4 zetels. Bij de laatste verkiezingen werd ik wel als raadslid gekozen. Waarom Gemeente Belang Kampen? Wij geven ruimte aan de inwoners om (verbeter)punten kenbaar te maken. Blijf de politiek dan ook rustig bestoken met opmerkingen. Wij luisteren en doen er wat mee. Denk bijvoorbeeld aan de petitie aangaande de N50 en we vragen juist nu aan de provincie om het geld voor de aanleg ervan voor te schieten zodat we aan de slag kunnen. Gewoon doen! Ook hier geldt mijn motto."

Plantagewoning
"Een heel groot zelfgebouwd huis aan de IJssel. Een plantagewoning inclusief veranda en uiteraard met uitzicht op deze prachtige rivier. Ik heb zelfs al een plek in gedachten. Had ik. Want helaas heeft het wijkje onder de molen roet in het eten gegooid. Mijn favoriete plekje. Daar was toentertijd houthandel Kramer gevestigd. In mijn droom zie ik mezelf al zitten in een schommelstoel op de veranda. Sigaar en glas whisky erbij. Genietend van al het goede van het leven. Een andere droom is om in Japan delen van een wandelroute (van 2000 kilometer) te lopen die een Japanse circa 600 jaar geleden afgelegd heeft. Onderweg zijn op de route Haiku's en tekeningen vastgelegd. Nu lopen veel mensen die route nog steeds. Dus als ik een keer de kans krijg.... Dromen is heerlijk hoor, maar het mag soms ook lekker bij dromen blijven. Niet alles hoeft wat mij betreft verwezenlijkt te worden. De meeste dromen zijn wensen. Waarom kijken we tv? Omdat de beelden die we zien ons in vervoering brengen en naar plekken waar we graag willen zijn."

Drijvende tuinen
"Voor Kampen hoop ik dat het een bruisende stad wordt én blijft. Om dit te realiseren valt en staat veel met de wil tot samenwerking. Ik hoor vaak zeggen: 'als ik de kans krijg, doe ik het wel'. Niet wachten, gewoon doen! Daarbij hoeft het beschikbare geld niet altijd buiten de stad uitgegeven te worden. Ook voor de gemeente geldt: gun je eigen ondernemers de opdrachten. Een wat concretere droom voor Kampen is dat ik graag drijvende tuinen in de stadsgrachten wil. Een grote groep mensen houdt zich hier al een paar jaar mee bezig, maar ze lopen helaas continu tegen de bureaucratie aan. Die groep, bestaande uit Wijkvereniging Binnenstad en de projectgroep Drijvende Tuinen, heeft bedacht dat drijvers van 10m2 in de Burgel met een beugel op de plaats worden gehouden. Deze drijvers worden ingericht met planten die, uiteraard omgeven door water, goed gedijen. Ook met planten waarvan de namen een verbinding hebben met straatnamen in andere wijken. Denk aan Ganzebloem, Winde, Weegbree et cetera. De drijvers worden gebouwd door leerlingen van het VIA College en is daarmee dus een schoolproject. Financieel zijn de eerste 4 drijvende tuinen al een feit. Eind maart, begin april volgend jaar moeten alle drijvende tuinen in de Burgel gerealiseerd zijn!"

Harry Post - Behoud de historie!

Het Keizerskwartier, daar moet ik zijn. Een gemoedelijk en knusse buurt, die zonder de aankleding van 'Kerst in Oud Kampen' al uitnodigend aandoet. Net als Harry Post trouwens, één van de inwoners. Na een hartelijk welkom en een bak koffie, spreek ik met hem onder andere over zijn dromen. Wel onder één voorwaarde: dat ik niet alles van ons gesprek aan het papier mag toevertrouwen. "Toch wel dat je op enig moment nog een keer met Herman Brood wil proosten?", vraag ik hem. Vooruit, dat mag...

En uiteraard ook dat de geboren en getogen Kampenaar in 1978 zijn huis aan het Keizerkwartier betrok. Harry: "Ik ben geboren aan de Sint Nicolaasdijk in een dubbel huis. Mijn grootouders hadden daar een boerderij. Ik ben de oudste van het gezin. Op mijn 18e ging ik het huis uit om te varen. Daarna huurde ik een woning aan de Sint Jacobstraat. Ik werkte eerst als automonteur en daarna een korte periode als machinist bij rederij Boonstra. Via een vriend belandde ik in de ijzerhandel. De zaak ging helaas failliet en ik had dus geen werk meer. Voor mij hét moment om een studie aan de Fotovakschool in Apeldoorn te gaan volgen. Ik had eigenlijk ook geen zin meer om voor een baas te werken en fotografie was al een grote hobby van me. Waarom niet voor mezelf beginnen?"

Fotografie

"Iets wat ik tot op de dag van vandaag doe. Inmiddels ben ik alweer 31 jaar professioneel fotograaf. Ik ben gek op mensen! Dus die fotografeer ik sowieso. Individueel, maar ook groepen. Denk aan hele grote koren als het Kamper Mannenkoor, D.E.V. Mannenkoor, Mannenkoor Grafhorst IJsselmuiden, Kozakkenkoor, Stereo Genemuiden en zeemanskoor de KetelBinken. Ook wandel ik graag in de natuur. Een hele dag op de Hoge Veluwe levert bijvoorbeeld prachtige natuurplaatjes op. Ik kom op hele mooie locaties. Zo fotografeerde ik de bouw van De Stopera en de restauratie van Paleis Noordeinde. Soms raak ik door geluk ergens bij betrokken en voor een mooie klus gevraagd. Ik houd van pure fotografie. Hiervoor is eerst contact met mensen nodig. Dan volgt pas de fotoshoot. Ik wil de mensen die ik fotografeer kunnen begrijpen. Ik zorg ervoor dat ze echt lachen in plaats van hun lang geoefende fotogenieke glimlach op hun gezicht te toveren. Ik praat gemakkelijk, ben erg laagdrempelig. Dat scheelt natuurlijk wel. Trouwens, een heel bijzonder moment vond ik dat ik de uitvaart van een jonkheer mocht fotograferen. De kist stond op stroo op een oude boerenkar die werd getrokken door twee Friese paarden. Alles op een gigantisch landgoed. Prachtig!"

De Kogge

"Naast mijn werk als fotograaf, ben ik vrijwilliger bij de Kogge. Ik onderhoud het schip op de werf en vaar er uiteraard graag mee. Mijn betrokkenheid bij de Kogge is ontstaan via Reijer van 't Hul. Hij benaderde mij met de vraag om vrijwilliger te worden. Na een bezoek aan de werf, meldde ik me direct aan. Dat was in 2012. Ik mocht vervolgens direct mee naar bijvoorbeeld Duinkerke in Frankrijk. We maken tegenwoordig veel dagtochtjes, maar worden ook ingezet bij evenementen. Vorig jaar lagen we bij Sail Kampen voor de stadsbrug. Alle schepen die hierlangs voeren, brachten een groet!"

Kerst in Oud Kampen

"Op dit moment ben ik erg druk met het treffen van voorbereidingen voor 'Kerst in Oud Kampen' (KIOK). Als mede-coördinator voor het Keizerskwartier valt er veel te regelen!" Hoe en wanneer is KIOK eigenlijk ontstaan? Harry: "In 2000 was er eigenlijk alleen nog maar een groot podium op de Plantage. Mijn buurvrouw Ria van de Starre wilde ons buurtje ook wat 'aankleden' en hing overal in het Keizerskwartier kaarsjes op. Dat zorgde voor een warme kerstsfeer en daarmee trokken we ook bezoekers in onze straatjes. In de loop der jaren kwam er steeds meer bij als balen stroo, netten en middeleeuwse kleding die als wasgoed uithing. Helaas werden diverse ideeën afgeblazen in verband met evenementenregels. Dit jaar zetten we een authentieke punter in de straat. Lampjes erbij, vuurkorven. Dat zorgt ook dit jaar weer voor een fantastische sfeer in het Keizerskwartier! Als inwoner ontkom je er niet aan om mee te doen. Ik heb er zin in! Enne.... heb je het filmpje met de uitnodiging al gezien?"

Behoud de historie in Kampen!

"Ik zou heel graag willen dat wij nog eens een gemeentebestuur krijgen dat niet akkoord gaat met afbraak, maar in plaats daarvan de oude monumenten behoudt en restaureert. Ik denk terug aan de jaren '60. Het Keizerkwartier verkrotte. Van de oorspronkelijke stallen en pakhuizen was niets meer over. De gemeente vatte het plan op om alles wat er nog stond plat te gooien en er een parkeerplaats op te bouwen. Dit werd tegen gehouden door een paar eigenwijze Kampenaren die hun pakhuis niet wilden verkopen. 1975 was het Europees Monumentenjaar. Het Keizerskwartier werd in dat jaar bezocht door een aantal mensen, waaronder architect Kreek. De man realiseerde later ook de renovatie van het Bergkwartier in Deventer. Samen met Rob Busser (tot 2000 werkzaam bij de gemeente Kampen in de Monumentenzorg en Stadsvernieuwing) maakte Kreek plannen om het Keizerskwartier bewoonbaar te maken. En dat is gelukt. Behoud de historie. Daar komen uiteindelijk ook de bezoekers voor. En benut de aanwezigheid van de rivier! Maak bijvoorbeeld het zwemmen in de IJssel weer mogelijk. Vroeger leerde iedere Kampenaar zwemmen in de IJssel. Waarom mag het hier niet en bijvoorbeeld in de Nieuwe Merwede bij Gorkum wel? Daar is meer scheepvaart, dus meer zuiging. Het zwemoppervlak is daarentegen afgezet met rode ballen aan een lijn om het veilige zwemgebied te begrenzen. Hier zou je dat - bijvoorbeeld bij de molen - best kunnen realiseren. Je woont tenslotte aan de rivier!"

Wat is jouw droom?

"Lekker mijn eigen gang kunnen (blijven) gaan! Dat is eigenlijk mijn grootste wens. Op mijn eigen manier. Mezelf kunnen zijn. Oud worden en gezond blijven. 103 vind ik wel een mooie leeftijd. Ha, en dan nog de schrik van de buurt zijn! Echt mijn buurt hoor, het Keizerskwartier. Ik zit overal dichtbij. Heb de reuring van de stad en toch is het lekker rustig hier. Woon je in Kampen, moet je in de binnenstad wonen. Althans, dat vind ik! Hier beleef je het leven. Nee, ik ga hier nooit meer weg! En als het dan toch mijn tijd is, drink ik met Herman Brood 'ergens' een borrel. Hij Grand Marnier met warme melk. Ik iets anders. In ieder geval proosten we 'daar' op 'I did it my way'!"

Informatie
Meer informatie over (de geschiedenis van) het Keizerskwartier? Klik hier: Informatie Keizerskwartier Kampen
Meer informatie over Kerst In Oud Kampen? Klik hier: Kerst in Oud Kampen 2016
Filmpje Kerst in Oud Kampen: Klik hier: Kerst in Oud Kampen filmpje

Harmen Westerink - Een druk bezochte maandagmorgenmarkt

Een marktkraam gevuld met vrolijk gekleurde frisse groente en fruit is het eerst wat me opvalt wanneer ik de schuur van Vitamientje.nl binnenwandel. Mede-eigenaar Harmen Westerink is ijverig in de weer om met zijn heftruck pallets op zolder te schuiven. Eén van de laatste activiteiten van de maandagmorgenmarkt. Het is dé insteek van onze afspraak, namelijk om via de herinrichting van deze markt het bezoekersaantal te vergroten. Maar tijdens ons gesprek blijkt al snel dat dit niet de enige droom van Harmen is...

Na het halen van zijn havo-diploma volgde Harmen een middenstandsopleiding in Zwolle: "Via een leerwerkplek. Ik realiseerde me dat deze opleidingsroute eigenlijk best vreemd was met het doel dat ik voor ogen had. Ik werkte namelijk al bij mijn vader op de markt en wist dat ik hier na mijn opleiding volledig aan de slag zou gaan. Waarom niet nu al elke maandag werken in plaats van nog 3 jaar school? Ik stopte dan ook voortijdig. Dat wil zeggen: op het moment dat ik 18 werd en niet meer leerplichtig was. Wel volgde ik in de avonduren de middenstandsopleiding. Die werd toentertijd gegeven door de heer Aarten. Dit papiertje had ik nodig om me in te kunnen kopen in Vitamientje.nl. Iets wat - samen met mijn broer - inmiddels is gebeurd. Mijn vader kan op die manier langzaam uit het bedrijf stappen." Onafgebroken en vol overgave vertelt Harmen over het bedrijf, waarbij hij niet alleen de kwaliteit van zijn handelswaar benadrukt. Wanneer hij inzoomt op intermenselijke situaties die zich (zélfs) voor zijn kraam voltrekken, beginnen zijn ogen nog meer te fonkelen. Harmen: "Uiteindelijk draait wat mij betreft alles om aandacht voor elkaar en mensen verbinden!"



Maandagmorgenmarkt
"Vanuit die gedachte ontstond ook mijn droom om de maandagmorgenmarkt nieuw leven in te blazen. De markt liep qua bezoekersaantal steeds meer terug. Het plein op De Nieuwe Markt in het bijzonder. Het werd steeds moeilijker voor de kooplui. Met zicht op weinig verkoop bleven ze bij slecht weer weg, met als gevolg nóg minder kopers. De cirkel was dus rond. Mensen uitten zich negatief over de markt. Het voelde - met pijn in mijn hart - als een wedstrijd die verloren zou worden. We spraken hierover als marktcommissie. Na een aantal keren overleg stuurden we een voorstel richting de gemeente om alle vaste plekken op te heffen en om een nieuws parcours vast te stellen. Iedere marktkoopman moest weer nieuwe kansen krijgen. En verder moest er weer reuring op de maandagmorgenmarkt komen. Als alles zou veranderen, werden de klanten ook weer nieuwsgierig naar het resultaat en de markt weer bezoeken. Het allerbelangrijkste in de plannen waren de wensen van de klanten natuurlijk. Hier moesten we wel degelijk rekening mee houden. Wij hielden als marktcommissie een enquête en De Stentor peilde via een poll wat de consument wilde. De uitslag werd gedeeld met de betrokken kooplieden waarna de onpartijdige marktmeester van Zwolle zijn visie gaf. Besloten werd om De Nieuwe Markt niet te laten verdwijnen. Een stemming volgde, waarbij iedereen volgens plan akkoord ging met herinrichting van de maandagmorgenmarkt."

De 4e Musketier

Terugkomend op het aspect 'aandacht hebben voor elkaar' vraag ik Harmen naar voorbeelden die dit illustreren: "Kijk eens achter je", wijst Harmen naar de muur. Ik zie een rood canvasdoek met daarop een grote 4 erop en de tekst 'L.I.F.E. Partner'. Vragend kijk ik Harmen weer aan. "Ik ben lid van de 4e Musketier. Deze beweging is ontstaan vanuit de Vrije Evangelische Gemeente Zwolle en staat voor inspiratie van mannenharten en creëren van golven van gerechtigheid wereldwijd. Mannen moeten uitgedaagd worden om eindelijk tot zichzelf te kunnen komen. Dit gebeurt onder andere door middel van karakterweekenden in bijvoorbeeld Noorwegen, Schotland of de Ardennen. De lange wandelingen (40 kilometer) tergen je. Je moet door het stof. Ondanks de 20 kilo die je op je rug meetorst valt er uiteindelijk toch een last van je af. Dat enerzijds. Aan de andere kant krijg ikzelf veel impulsen ter verbetering van mijn bedrijf via het ondernemersnetwerk waar L.I.F.E. voor staat. Wij willen een eerlijk en open bedrijf zijn in de contacten met onze klanten, leveranciers en medewerkers. Om dit in de praktijk te brengen geeft de 4e Musketier ons handvatten. Daarnaast houden we niet van onrecht en de 4e Musketier organiseert van alles, waaronder sponsoractiviteiten, om onrecht en armoede te bestrijden. Daarom is Vitamientje.nl L.I.F.E.-partner geworden van de 4e Musketier. Op deze manier willen we ons steentje bijdragen aan een verdraagzame en eerlijke wereld."

Dromen
"Eén van mijn dromen voor Kampen, de herinrichting van de maandagmorgenmarkt, is inmiddels verwezenlijkt. In zoverre dat de consumenten weer positief zijn. De markt staat weer vol en daarmee is het gezelliger voor de bezoekers geworden. De sfeer op De Nieuwe Markt is weer als vroeger. Prettig om er rond te lopen, zoals het hoort. Dat wil niet zeggen dat we er zijn. De zorg om de markt moet blijven. Op dit moment zijn we samen met de gemeente bezig met het creëren van voorwaarden die ervoor moeten zorgen dat de markt ook in de winter vol staat! Mag ik trouwens van de gelegenheid gebruik maken om een oproep te doen aan alle mensen die nog niet geweest zijn?" Uiteraard... "Bij deze dan: neem eens een kijkje op de nieuwe maandagmorgenmarkt! Juist in deze gezellige periode van het jaar een bezoek meer dan waard!"

En zelf?
Mijn droom houdt niet op bij de gemeente Kampen. Natuurlijk heb ik zelf ook dromen. Naast 'aandacht hebben voor elkaar', vind ik respect een ontzettend belangrijk begrip. Net als rechtvaardigheid. Gerelateerd aan zakendoen denk ik dat eerlijk- en openheid al met al het meest opleveren. Dit zijn belangrijke - immateriële - zaken die je best onder de noemer 'dromen' mag scharen. Ik geloof in God. Ellende komt niet van God. De mensen, inclusief ik zelf, maken er vaak een potje van. Zij hebben daarentegen een vrije wil en daarmee in staat om hun geweten parten te laten spelen. Ik geloof dat in ieder mens iets goeds zit. Alles valt of staat met verdraagzaamheid. Mijn droom is dan ook om ongeacht geloof, herkomst, opleiding, et cetera, meer verdraagzaam naar elkaar te zijn! En ik beloof dat ik daar zelf met vallen en opstaan mijn best voor zal doen!"

Marieke Bernadette - Over 5 jaar een eigen atelier!

De vorige keer dat ik café IJsselzicht in Wilsum bezocht, was tijdens één van de laatste koude winters. Na een paar rondjes 'buffelen' op mijn noren op de natuurijsbaan van Wilsum, hield ik het weer voor gezien. Binnen met een warme bak koffie hield ik het langer vol dan de rest van het gezelschap. Nu zit ik er weer aan de koffie. Samen met Marieke Bernadette. Onder andere vertelt zij me over haar dromen. En dat zijn er nogal wat...

Altijd op zoek naar creatieve tijd

Marieke is 17 jaar oud als ze opleidingen gaat volgen bij “de Landstede” in Zwolle, waar ze de richting Mode en Commercie volgt. Marieke: "Ik kwam uit Emmeloord en vestigde me in een studentenonderkomen. Dat was begeleid kamer wonen, inclusief 'Non Teresina'. Dat was een machtig mooie tijd! Al snel sloeg de twijfel toe over de juiste keuze qua opleiding. Dit kwam mede omdat de opleiding vrij nieuw was, niet goed georganiseerd en vele lessen vielen helaas uit. In die tijd tekende en schilderde ik al veel. Ik besloot om voor de Kunstacademie in Enschede te gaan. Ik maakte in een jaar tijd iets van 200 werken met support van een toffe leraar. Ik werd toegelaten maar eenmaal daar voelde ik mij niet thuis. Tot grote teleurstelling van de betreffende leraar, blies ik het af. Ik besloot om een andere opleiding te volgen. Deze opleiding bleek ook niets voor mij. In die tijd was ik op zoek naar mezelf; mijn gedachtes waren vrij zwart/wit, ik was niet open minded. Ik wist het even niet meer en ik besloot een jaartje te gaan werken."

Horeca, House & Dance

"De horeca volgde. Ik kon aan de slag bij familie Manders in Nunspeet. Stond in de ijssalon en het restaurant. In die jaren leerde ik alles van het horecavak. Van de smaak van wijn tot het bakken van biefstukken. Mensen kwamen speciaal voor mijn biefstukken naar Manders! Vanuit Zwolle verhuisde ik naar Harderwijk. Bar-dancing 'The  Mumfel' zocht clientèle. Dat hoorde ik van DJ JBO & DJ Poltergijst. Zij hadden een platenzaak in Harderwijk, waar ik graag kwam. Ik raakte enthousiast van het verhaal en had hier wel ideeën over. Bijvoorbeeld door het inhuren van dj's op themaparty's. Ik wist het richtte in 1995 de dansgroep 'The Butterfly Dancers' op! Dit bleek een daverend succes en liep dan ook volledig uit de hand. Dj's als Isis, EricE, Bass D Kning Matthew en nog vele anderen gingen draaien in The Mumfel. Ook ID&T kwam in beeld. Zij organiseren nationale en internationale dance-evenementen waarvan Sensation en Mysteryland. Met onze groep dansten we ook op de eerste Thunderdome feesten. Het was echt een geweldige tijd waarin ik veel lol had met DJ’s en collega’s. Dit deed ik vervolgens ieder weekend, tweeënhalf jaar lang met optredens in heel Nederland. We traden op met DJ Jose en  G Spot. Zelfs in de 'IT' en in de 'ROXY' dansten we. In de jaren tachtig en negentig dé pioniers in de Amsterdamse housescene. Een optreden in het Tropenmuseum in Amsterdam met DJ Eddy de Clercq was het allergaafst! Toen ik 23 jaar was besloot ik te stoppen met mijn dansgroep. Weekenden tot diep in de nacht dansen, ik vond het wel genoeg geweest. Ik stopte, na een super mooie tijd, op ons hoogtepunt met mijn groep. Ik had behoefte aan rust en ik ging terug naar Zwolle."

Liefde voor Gastvrijheid en Brood op het Station!

"In Zwolle kon ik bij een echte gebakwinkel aan de slag. Het ging echter helaas niet zo goed met deze zaak. Ik besloot om op straat te flyeren. Iets wat nog niet gedaan werd. Ik sprak mensen aan, gaf ze een flyer en voila ... de zaak zat weer vol! Later belandde ik in de Hotel Branche waar ik ontzettend veel geleerd heb op gebied van Klantgerichtheid. Na een 'tussenstop' bij het Postiljon Hotel kroop mijn bloed toch waar het niet gaan kan en kwam ik, samen met mijn partner Michiel, bij discotheek Maxime in Hattem terecht. Ik runde daar een karaokebar. Ik vroeg sommige dj's die ik uit Harderwijk en Amsterdam nog kende om daar te draaien. Dat was een geweldige tijd. Mooie vriendschappen zijn daar ontstaan. Toch voorzag ik geen toekomst in deze branche. Mijn oog viel op een advertentie in de krant waarin de NS een winkelmanager voor een Broodjeszaak  in Zwolle zocht. Dat was in 2001. Ik werd aangenomen en bestierde een aantal jaren deze zaak. Ik maakte vanuit Zwolle de overstap naar Leeuwarden. In 2004 werd ik trotse moeder van zoon Daan. Tijd om uit het stadsleven te stappen en op het platteland te gaan wonen. In het mooie dorp Wilsum vielen we beiden als een blok voor ons huidige huisje. Het was een 'opknapper'. De drie maanden die we hiervoor dachten nodig te hebben, werd uiteindelijk een kleine anderhalf jaar. Onze tweede zoon Vince werd in 2008 geboren, een echte Wilsummer. Ik werk nog steeds met heel veel plezier voor De Broodzaak. Sinds 2010 in -the place to be- het mooie Amsterdam en met een geweldig team mensen om mij heen. Vanaf vorig jaar heb ik mijn werkzaamheden uitgebreid naar de OR en ben ik sinds deze zomer ook COR-lid van de NS. Zeer leerzaam en een uitdaging."

Fulltime kunstenaar?

Naast mijn gezin en werk bij de NS, leg ik met verschillende materialen portretten vast, waarbij vetpotloden en houtskool mijn voorkeur hebben. Daarnaast gebruik ik spuitbussen, merkstiften, acryl- en olieverf. Ik vind het geweldig om het karakter van iemand op doek vast te leggen. Eén van mijn dromen is dat ik over vijf jaar een eigen atelier heb. Op dit moment functioneert mijn huis als één groot atelier en dit loopt inmiddels behoorlijk uit de hand. In dat atelier wil ik een andere droom realiseren, namelijk op een heel groot doek een paar eeuwen mode vastleggen. Ik stel me een theater met bordeauxrode gordijnen voor, een immens grote trap met daarop diverse modellen gekleed in verschillende stijlen behorende bij die tijd. En natuurlijk zou ik uiteindelijk heel graag met mijn werk willen exposeren in een museum. 'De Fundatie' heeft natuurlijk mijn voorkeur!" Een fulltime kunstenaar? "Geen idee of 'fulltime' een begrip is wat bij me past", aarzelt Marieke: "Ik heb zoveel energie en functioneer het best wanneer ik verschillende dingen tegelijkertijd oppak. Ik streef mijn passie na. Recent schreef ik een kinderboek. Over Stationsduif Gerrit. Naast de tekst, heb ik ook de illustraties verzorgd. Het manuscript ligt op dit moment bij een uitgever in Zwolle. Ik ben erg benieuwd of het uitgegeven wordt. Ook dit is een droom van me!"

Bootjes door de grachten!

"Kampen heeft een geweldige binnenstad. Het is één van de prachtigste Hanzesteden van het land. Ik ben echt trots op deze stad. Gelukkig stijgt het aantal bezoekers en wordt het steeds drukker. Wat ik graag zou willen is dat een typisch kenmerk als 'water' meer uitgebuit, dan wel benut wordt. Ik droom dan ook over het creëren van de mogelijkheid om met bootjes door de stadsgracht te kunnen varen. Met enige aanpassingen moet dit toch lukken! Waarom niet? Daarnaast mag de stad wel wat hipper worden. O zo jammer dat het homocafé nu al niet meer bestaat. Erg belangrijk vind ik het dat je aan iedere inwoner -ongeacht geloof, geaardheid en afkomst- laat zien dat Kampen een stad is die voor elk wat wils iets in huis heeft. Ook zou ik graag willen dat er naast 'Kamper Ui(t)dagen' en 'De Bandjesavond' nog meer evenementen georganiseerd zouden worden. Denk eens aan iets met rockmuziek, festivals of een talentenshow! Kampen is heel mooi en dat moet heel Nederland weten!"

Heidi Urban Pasterkamp - Samen kan zoveel meer!

Ik kan de voordeur van IJsseldijk 32-1 eerst niet vinden. Gelukkig wenken Henk en Noël me vanachter het raam richting de voordeur. Bij binnenkomst kijkt een druk telefonerende Heidi Urban Pasterkamp me met een blik van 'hebben wij vandáág een afspraak?' vragend aan. Ik knik een 'ja'. Als Heidi haar gesprek heeft afgerond, besluiten wij een nieuwe afspraak te maken. Of niet, of toch wel... Dus niet. Want in de verhalen die Heidi me tijdens 'neem dan in ieder geval nog' een kopje koffie vertelt, schuilen mooie dromen...

Schuilen?
Misschien is schuilen niet het juiste woord. Heidi leeft namelijk al in haar droom: "Ik wilde altijd al kunstenaar worden. Of creatief met mensen werken. Ik wilde verscheidenheid, inspiratie en diversiteit aan talent verbinden en het daarmee versterken. En kijk eens om je heen wat ik nu heb! Dit is alles waar ik mijn best voor heb gedaan!"

Amper mijn koffiekopje leeg, mag ik letterlijk aan de hand van Heidi een kijkje nemen in de ateliers van de, eveneens in het pand gevestigde, kunstenaars. De verscheidenheid zit niet alleen in het gepresenteerde werk, maar ook iedere maker ervan is uniek. Kunstenaars hebben hun plek duidelijk gevonden aan de IJsseldijk 32-1. Heidi: "Dit is een plek waar aandacht, inspiratie, meeleven en structuur geboden wordt. We zijn een groep. Verscheidenheid komt samen, stroomt door elkaar en wordt daardoor versterkt. We leven met elkaar mee. Voorbeeld: Henk Jans vertelt over een nieuw liedje en bij de volgende koffiepauze leest hij het al voor. En Noël die aangeeft moeite te hebben met de compositie van een gezicht dat hij op doek probeert te brengen. We praten erover, leren, vullen aan en versterken elkaar. Het is fijn om meteen te kunnen laten zien of horen wat je bedacht of gemaakt hebt."

Vis of kunst?
"Mijn carrière startte als van vele vrouwelijke Urkenaren op de huishoudschool. Iedereen uit mijn toenmalige klas is uiteindelijk 'de vis' ingegaan. Ik wist toen al: dát nooit! Ik volgde een opleiding tot groepsbegeleidster in Emmeloord. Werken met ouderen vond ik het leukst. Na deze MDGO-opleiding volgde ik het EH basisjaar aan de Evangelische Hogeschool een 1-jarige opleiding op HBO-niveau. Het doel van dit onderwijs richt zich naast geloofstoerusting, persoonlijke ontwikkeling en oriëntatie ook op cultuur, maatschappij, studie- en beroepskeuze. Hierna besloot ik aan De Christelijke Hogeschool Noord Nederland in Leeuwarden 'Creatieve therapie beeldend' te studeren. Na deze opleiding kreeg ik een baan als begeleider dagopvang voor ouderen met psychische problematiek. Dit was maar voor 1 dag in de week. De rest van mijn tijd verrichtte ik invalwerk in diverse verzorgingstehuizen. Ik koos ervoor om naast mijn baan de opleiding Autonoom Beeldend aan de Hogeschool voor de Kunsten in Kampen te volgen. Hier heb ik 2 jaar over gedaan. Daarna trouwde ik en kreeg eindelijk een volledige baan als activiteitenbegeleidster in verpleeg- en revalidatiecentrum Myosotis. Hoewel een rijk leven met man en kinderen was ik stiekem wel jaloers op de carrière van mijn toenmalige klasgenoten van de kunstacademie. Zij namen deel aan exposities en wonnen kunstprijzen. Pas 10 jaar later kwam er voor mij tijd en ruimte om een atelier te beginnen."

Half-half is niet mijn stijl
"Gezien mijn thuissituatie, kon ik nog maar voor 2 dagen in de week aan de slag. Erg spijtig, ook omdat ik het gevoel had dat ik op deze manier niet meer zoveel voor de bewoners kon betekenen. Half-half -zeg maar- is niet mijn stijl. Bij 'Schering en Inslag', een dagbestedingsplek voor mensen met psychiatrische problematiek, hadden ze op dat moment iemand nodig. Precies wat ik zocht. Daar was alle inzet afgepast per dagdeel. Mensen hadden er geen last van als ik er niet was. 'Schering en Inslag' vertrok uit Kampen en het RIBW nam de dagbesteding over. Ik heb hier enige tijd als invalkracht gewerkt. Dit was mijn laatste baan in loondienst voordat ik mijn bedrijf genaamd 'Viltzijdig' startte."


Viltzijdig
"Viltzijdig is een samenvoeging van allereerst de materialen waar ik mee werk. Daarnaast lijkt viltzijdig veel op het woord 'veelzijdig'. Een term die past bij zowel mij als persoon, de mensen waar ik mee werk als de vele toepassingsmogelijkheden van het vilt. Tijdens mijn studie aan de kunstacademie vond ik het als autonoom kunstenaar al lastig om te kiezen tussen schilderen en beeldhouwen. Nu ik creatief met vilt bezig ben, is dat probleem vanzelf opgelost. Wolvilten geeft me de mogelijkheid om zowel in het platte vlak als ruimtelijk te werken. Het voelt als schilderen en beeldhouwen tegelijk. De perfecte combinatie voor
mij".

IJsseldijk 32-1
"En nu leef ik in mijn droom. Alles komt samen. Mijn atelier, opleiding, samenwerken met mensen, kunstenaars. Ieder mens heeft meer unieke kwaliteiten dan beperkingen. Punt is dat de mens vaak alleen de oneffenheden van de ander ziet. Psychische ziekten worden nog niet altijd geaccepteerd. Erg kortzichtig vind ik dat. Het loont om juist in de mooie eigenschappen, zoals creativiteit, energie te steken. Veelzijdigheid noem ik dat. Die veelzijdigheid in mensen is juist wat mij aanspreekt en uitdaagt. Vanaf de start van mijn atelier 'Viltzijdig' bied ik dagbesteding aan cliënten met psychische problematiek of NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel). Niet alleen biedt de locatie ruimte aan deze kunstenaars, ook is IJsseldijk 32-1 een ruimte waar ik zelf mensen ontmoet en workshops geef. Daarnaast vinden er hier bijvoorbeeld af en toe vrouwenavonden vanuit het AZC plaats. Het kan allemaal. Een heerlijke plek met een dito sfeer. En dat allemaal sinds een paar maanden onder 1 dak, namelijk IJsseldijk 32-1. Als kunstenaars die hier atelier voeren, hebben we bedacht dat wij onszelf Delta Atelier willen noemen. Dit omdat we vanuit verschillende achtergronden en richtingen hier terecht gekomen zijn. Bij een deltagebied werkt dit net zo. Hier komen verschillende stromen samen. Versterken, inspireren en steunen elkaar. Het maakt niet uit of je een cliënt of altijd al kunstenaar met een eigen atelier was. In ons Delta Atelier zijn we allemaal kunstenaars!"

Samen kan zoveel meer!
"Wij genieten hier intens van de mogelijkheden die Kampen biedt. Ik heb hier op deze manier mijn eigen baan gecreëerd. Ben er erg dankbaar voor. De mede kunstenaars hebben er ook een plek gevonden. Via ons Delta Atelier willen we samen graag een visitekaartje van Kampen zijn. En meedenken over bijvoorbeeld hoe kunst en cultuur goed kunnen samengaan met het toerisme. Denk aan de Internationale Hanzedagen in juni volgend jaar. Wij kunnen meehelpen de stad mooier te maken. Denk eens aan een expositie met 'water' en 'boten' als thema. Of bijvoorbeeld door in dit pand een inloopworkshop voor toeristen te organiseren. Kampen, besef wat je allemaal in huis hebt! Zoveel begaafde en creatieve mensen die met een frisse blik naar deze stad kijken en ideeën hebben. Sterker nog: deze willen delen! En dan zit ik op de eerste rij! Althans, zo voelt dit werk voor mij. Ik hoor als eerste een nieuw liedje, zie het eerst een nieuw schilderij of beeld en natuurlijk nodigen wij elkaar uit voor exposities en optredens. Zo geniet ik enorm van de groep mensen die in dit atelier werkt en van de mensen die de samenwerking met mij zoeken omdat dit pand ruimte en kansen biedt. Samen kan zoveel meer!"

Jeannette van den Brink - RTL Late Night

Zomer maakt zichtbaar plaats voor herfst. Langs de fraaie rood-, geel- en oranje- gekleurde bomen in het stadspark fiets ik, ondanks het gure weer, al fluitend richting de pedicure- en lichaamsverzorgingssalon van Jeannette van den Brink. Niet om mijn voeten weer eens een goede onderhoudsbeurt te laten geven, maar om Jeannette te vragen of haar dromen verdergaan dan de zorg voor voeten. Ook ben ik benieuwd waarom dit lichaamsdeel zo'n centraal thema in Jeannette's leven vormt.

De voet?
"Via mijn zus 'rolde' ik rond mijn 30e min of meer toevallig in het pedicurevak. Zij is schoonheidsspecialiste en had een praktijk in de Geerstraat. In het pand stond nog een ruimte leeg. Mijn zus vroeg of ik interesse had om deze ruimte te vullen. Interessante vraag! Want... waarmee? Toch hoefde ik niet lang na te denken en stortte me, met de gedachte aan een pedicurepraktijk, in de - medische - wereld van 'de voet'. Ondanks dat ik me had voorgenomen om na mijn opleiding tot Z-verpleegkundige nooit meer in de studieboeken te duiken, volgde ik een specifieke opleiding van 10 maanden. Ik kreeg vrijstelling voor het vak anatomie in verband met mijn voorgeschiedenis als Z-verpleegkundige."

Medisch pedicure
"Ik had niet verwacht deze materie zo interessant en leuk te vinden. Er ging een wereld voor me open. Het is een dankbaar beroep. Ik help mensen van pijnklachten af. Bijvoorbeeld door een simpele-, maar pijnlijke, likdoorn gaan mensen anders lopen, waardoor rugklachten kunnen ontstaan. Ik help dat te voorkomen. Mensen met bijvoorbeeld diabetes of reuma vallen in een risicogroep. Door deze aandoeningen kunnen voetklachten ontstaan. Extra aandacht en zorg zijn voor deze - helaas steeds groter wordende - groep nodig. Het motiveerde om me verder te specialiseren en mijn kennis uit te breiden. Ik besloot daarom door te leren voor medisch pedicure. En sinds een paar weken ben ik gediplomeerd! Ontwikkelen en bijscholen is belangrijk binnen het vak om actueel en professioneel te blijven."

De voet of de mens?
"Het is 'de voet én de mens'. Uit ervaring weet ik hoe belangrijk het is om je voeten goed te verzorgen. Onderhouden eigenlijk. Ik ben geboren met klompvoeten. Bovendien stonden mijn voeten naar binnen gedraaid en waren mijn achillespezen te kort. Drie operaties heb ik ondergaan. Fysiotherapie en een moeder die iedere dag mijn voeten masseerde. Oefenen, oefenen en nog eens oefenen. En dan heb ik het nog niet eens over steunzolen. Mijn hele leven staat in het teken van de voet! Als geen ander weet ik van hoeveel waarde goed verzorgde voeten zijn. Wat ik naast de materie misschien nog interessanter vind, is het contact met de mensen. De een-op-een gesprekken die ik voer, zijn van onschatbare waarde. Laatst sprak een klant op leeftijd over de oorlog. Emotioneel vertelde hij me spontaan dingen waar hij nooit eerder over sprak. Een bijzonder moment. Een contact kan zoveel losmaken. Mensen voelen zich veilig bij mij."

Italië

Wanneer ik Jeannette naar haar droom vraag, reageert ze eerst ietwat aarzelend en bescheiden: "Ach, dromen moeten voor mij grijpbaar zijn. Waarom zou ik bijvoorbeeld dromen over een grote villa ergens op een idyllisch plekje in het buitenland? Ik woon en werk hier! Ik hecht veel waarde aan veiligheid. Toch.... in het verlengde van dromen over mooie plekjes: ik zou best nog wel eens naar Italië op vakantie willen. Ik heb daar als kind geweldige vakanties meegemaakt. Is mijn gevoel nog hetzelfde? Letterlijk herinneringen ophalen als een soort verlangen naar mijn jeugd. Ja, dat staat echt op mijn verlanglijstje."

RTL Late Night
"En ja, stiekem droom ik ook over grote dingen. Het dubbele is dat ik ondanks mijn bescheidenheid wel gehoord wil worden. Allereerst zou ik graag mijn boodschap over de voet - inclusief mijn persoonlijke verhaal - groots willen uitdragen. Niet alleen het fysieke, maar nog meer het psychische aspect ervan. Misschien zelfs op tv! Het onderwerp 'voet' en de noodzaak van goede en juiste verzorging ervan is nog nooit op televisie geweest. Voeten zijn de spiegel van je lichaam. Meer mensen zouden zich ervan bewust moeten zijn dat voeten je fundament zijn. Daar rust je hele lichaam op. Zij vormen de basis van ons mobiele bestaan. Ik vertel er graag over. Draag het belang van de voet graag groots uit! Dus RTL Late Night, kom maar op!" Aan dromen toch geen gebrek, want Jeannette vervolgt: "O ja, ik zing heel graag en als ik dan toch bij Humberto ben... Een duet op televisie samen met een bekende zanger als bijvoorbeeld Waylon? Ik houd me aanbevolen!"

En Kampen?
"Ik zou graag willen dat iedereen - dus ook Kampenaren - zich wat ruimer opstellen ten opzichte van de ander.  Met alle respect en zonder oordeel. Houd rekening met elkaar, ongeacht achtergrond, geloof en visie. Wie je ook bent, wat je ook denkt, geef elkaar de ruimte. Oordeel niet zo snel. Kijk eens wat meer om je heen. Leg je oor eens meer te luister. Denk niet in hokjes en laat jezelf er ook niet in plaatsen. Beperk jezelf niet: denk in mogelijkheden! Anders lukt het je nooit om je dromen waar te maken!"

Meer informatie vind je hier: Pedicure- & lichaamsverzorgingssalon Jeannette van den Brink

Theo Nieuwenhuizen - Stenen en steentjes bijdragen

Ik meld me bij de receptie van het Ikonenmuseum. Een paar maanden geleden was ik er ook. Toen om een expositie te bezoeken, waarbij niet alleen het tentoongestelde werk me aangenaam verraste, maar meer nog (de vaste collectie van) het museum. Imposante en kleurrijke ikonen vullen de stijlvolle wanden en verbeelden boeiende verhalen. Die dag maak ik voor het eerst kennis met de energieke en bevlogen Theo Nieuwenhuizen, inmiddels hoofd Algemene Zaken van het museum. We spreken elkaar op dat moment kort. Te kort eigenlijk om over Theo's dromen te praten. Dat maken we vandaag goed. 

Theo woont sinds 2006 in Kampen. Gedreven door de gezondheidsproblemen van zijn ouders verhuisde Theo in dat jaar uit de regio Utrecht naar Kampen: "Dat voelde toch beter. Diverse banen en uitdagingen had ik al achter de rug. Door zeer uiteenlopende ervaringen ben ik heel anders in het leven gaan staan. Je privéleven is het allerbelangrijkst. Dus ik ging, na het hartinfarct van mijn moeder in 2006, dichter bij mijn ouders wonen. In maart 2011 liep het contract bij mijn toenmalige werkgever af. De wereld om me heen veranderde snel. Dit trof ook mijn baan in de ICT-branche. Ik werkte voor een bedrijf dat opslagmedia en hardware verkocht. Bedrijven en particulieren vonden inmiddels hun eigen digitale weg richting de spullen die zij nodig hadden. Na mijn contractbeëindiging nam ik de beslissing om alleen nog maar energie te steken in werk en situaties die de moeite waard zijn, oftewel: 'de dingen die ik leuk en belangrijk vind!' En die begeven zich op een totaal ander vlak dan de zakelijke wereld."


Politiek en cultureel betrokken
"En zo rolde ik, naast mijn rol als mantelzorger, in diverse activiteiten binnen de gemeente Kampen. Onder andere ben ik oprichter en landelijk bestuurslid van Abopositief Kampen, een belangenorganisatie voor en door werkzoekenden. Daarnaast ben ik politiek actief voor de Pvda en betrokken bij de Historische Vereniging voor de IJsseldelta, 'Jan van Arkel'. Deze vereniging houdt zich bezig met allerlei aspecten van de geschiedenis van de gemeente Kampen als archeologie, genealogie, taal, enzovoort. Begin van dit jaar werd ik door de fractievoorzitter van mijn partij, Manfred Haverman, gebeld met de opmerking dat er bij het Ikonenmuseum een mogelijk interessante vacature was. Ik werkte toen al jaren met veel plezier als vrijwilliger voor het Stedelijk Museum Kampen en was nauw betrokken bij allerlei culturele aangelegenheden. Na een zeer positief informatief gesprek met directeur Harry van Biessum e-mailde ik met het bestuur van de Alexanderstichting, formeel eigenaar van het Ikonenmuseum. Ik kon vervolgens direct op gesprek komen en werd aangesteld als hoofd Algemene Zaken."

Kampen en cultuur
"Ik geniet enorm van de hoeveelheid cultuur die Kampen rijk is. Er zijn geweldige koren en theatergezelschappen als Ventura. En wat dacht je van de kwaliteit van onze muziekkorpsen? Dit jaar mocht ik jureren tijdens het muziekconcours 'De vlag van kampen'. Een tweejaarlijks festival wat speciaal bedacht om mensen met verschillende (muzikale) achtergronden samen te brengen en uitwisseling te stimuleren. Wat een feest! Wat een kwaliteit! Een andere benadering van cultuur is het gedrag van de gemeenschap. Die is bepalend voor het karakter en imago van onze stad. Laat ik voorop stellen dat ik me in deze gezellige Hanzestad enorm thuis voel. Toch vind ik dat er nog meer samengewerkt kan en moet worden om onze positieve eigenschappen te benadrukken. Dan wordt alle aanwezige kwaliteit nóg beter benut. 'De vlag van Kampen' noemde ik als voorbeeld, maar samenwerking kan natuurlijk op alle gebieden. Breng initiatieven samen. Deel en werk samen. Benut elkaars vaardigheden! Daar wordt iedereen beter van en de stad in het bijzonder! 'Kerst in Oud Kampen' schiet me te binnen. Initiatiefnemer Jan Liefting is verbijsterd dat dit zo'n groot succes is geworden. Een supervoorbeeld van wat samenwerking bewerkstelligt! Iedereen wil meedoen en iedereen is er bij gebaat."

Gemiste kans
"De vondst van de IJsselkogge had door samenwerking veel meer benut kunnen en moeten worden. In positieve zin natuurlijk. In het belang van het vergroten van de zichtbaarheid van onze stad. Met name in de periode voor de verscheping naar Lelystad. Van heinde en verre kwamen geïnteresseerden om het prachtig tentoongestelde schip te bezichtigen. Zelfs CNN stond klappertandend op de kade. Want het was koud. Om verslag te doen. Om onze stad op de kaart te zetten. Maar voor al die mensen was er naast de IJsselkogge niets. Er was op het terrein nog geen kopje koffie of een andere versnapering te verkrijgen! En dan heb ik het nog niet eens over andere mogelijke creativiteit. Niemand die daarvoor de mogelijkheid had, kwam op het idee om een koek om te dopen tot bijvoorbeeld een 'Kamperkogge'. Illustreren wij hiermee als stad onze gastvrijheid? Met onderlinge samenwerking hadden we - ook op korte termijn - natuurlijk veel meer exposure kunnen bereiken."

Betekenis geven

"Ik hoop dat ik zowel privé als voor Kampen in positieve zin mijn steentje(s) kan bijdragen. Dat kan al op een heel simpele manier. Bijvoorbeeld door ervoor te zorgen dat de koffie die in het museum geschonken wordt goed is! Ik wil zaken om me heen verbeteren. En daarmee mensen. Ik wil dat iedereen profijt heeft van mijn inzet. Iedere dag is anders. Het leven verandert constant. Ik hecht veel waarde aan lange termijn contacten. Hou niet van vluchtigheid. Dat is tegenwoordig helaas al veel te veel aan de orde. Veel contacten zijn kortstondig. Duren zolang er eigen belangen spelen. Het lijkt soms ook of mensen er niet meer zijn om elkaar te helpen. Terwijl dat in mijn beleving wel de bedoeling is. Wijs elkaar de weg. Help waar mogelijk. Bovenaan mijn dromen 'verlanglijstje' staat dan ook dat iedereen het goed heeft en naar z'n zin en vooruit kan komen."

Ikonenmuseum
"Het Ikonen Museum Kampen biedt mogelijkheden en heeft voor een ieder wat wils. Ik verheug me er dan ook op u - net als Diana - daar te mogen begroeten!"

Geert Meijering - Een bijdrage leveren aan het goede in de samenleving

Een interessante bijkomstigheid van het afnemen van interviews voor Dromen van Kampen is dat ik een kijkje in de diverse 'keukens' mag nemen. De verscheidenheid is groot. Van winkel tot huiskamer. Van museum tot terras. Vandaag neem ik plaats in de centrale hal van het gemeentehuis. Ik wacht dit keer niet op mijn beurt bij loket burgerzaken, maar op de 32-jarige wethouder Geert Meijering. Net als de meeste inwoners van onze gemeente heeft hij ook dromen. Ik ben benieuwd welke dat zijn.

Abraham Kuyper

Voordat ik die vraag kan stellen, vertelt de geboren en getogen Kampenaar me eerst hoe hij op jonge leeftijd de Kamper politiek is ingerold: "Van jongs af ben ik gefascineerd door de politiek. Niet afkomstig uit een familie met actieve politici, werden wij wel geacht een mening over iets te hebben. Mijn familie is kerkelijk actief. Wij zijn gelovig in de gemeenschap waarin we leven. Dus hebben we ook een mening over wat zich buiten de muren van de kerk afspeelt. We zijn maatschappelijk betrokken. Wat gaat goed of minder goed? En wat kan ik als individu daar aan bijdragen?  Na mijn studie Geschiedenis in Utrecht volgde ik een Masteropleiding gericht op politieke en socialistische filosofie vanuit de christelijke traditie. Een voorbeeld van me is politicus, predikant en journalist Abraham Kuyper (1837 - 1920). Ik bewonder de man die vanuit de kerkelijke traditie en filosofie maatschappelijke veranderingen teweeg bracht."

Utrecht
Tijdens zijn studieperiode was Geert landelijk vice-voorzitter van het CDJA (Christen Democratisch Jongeren Appèl). Na zijn studie werkte hij als adviseur voor een adviesbureau in Den Haag. Ondanks deze baan bleef Geert - samen met zijn vrouw - toch in Utrecht wonen. "Mijn vrouw ontmoette ik in mijn studententijd. Ik was zowel zanger als voorzitter bij een studentenkoor, waar Lysbert op een dag binnenkwam als sopraan. Het koor 'Dekoor Close Harmony' won in 2007 het bekende televisieprogramma Korenslag. En timmert trouwens nog steeds aan de weg! Het trad kort geleden zelfs in Sziget op." Begin 2014 werd Geert gebeld door fractievoorzitter van het CDA Kampen, Hilde Palland: "Zij gaf aan dat de fractie op zoek was naar een nieuwe wethouder en vroeg of ik interesse had. Ik was en nét getrouwd en ook recent de trotse bezitter van een eigen woning geworden. Daarnaast beschikte ik over weinig bestuurlijke ervaring en was nog maar net 30 jaar! Allemaal afwegingen waar ik in vertrouwen met iemand over sprak, waarna ik tot de conclusie kwam dat heel veel mensen ervan dromen om wethouder te worden. Zij worden het echter nooit. Ik besloot het gesprek met Hilde te voeren. 'Nee zeggen' kon altijd nog. Het werd dus 'ja'!"

En dan ben je ineens wethouder

"Ik legde de eed af en werd benoemd door de gemeenteraad. Van de één op de andere dag was ik wethouder. Ik moest aan de bak! Dit alles speelde begin 2014. Inmiddels dus tweeënhalf jaar geleden. In het begin werd ik overspoeld met allerlei informatie. Het was wennen! Ik had nog nooit in een ambtelijke organisatie gewerkt. Gelukkig had en heb ik nog steeds superloyale medewerkers om me heen. Zij hielpen me enorm op weg. Ook de cultuur is totaal anders dan het adviesbureau waarvoor ik werkte. Daar is één baas. De lijnen zijn erg kort. Bij de gemeente zijn verschillende afdelingen met eigen inzichten en verantwoordelijkheden. Veel afstemming is nodig ter voorbereiding op besluitvorming." Ik ben benieuwd welke ervaringen Geert in de afgelopen jaren opgedaan heeft. Welke situaties hebben, zowel positief als minder positief, bijvoorbeeld indruk op hem gemaakt? "Een situatie die me best geraakt heeft, is het abrupte vertrek van collega-wethouder Sybren Gerlofsma. Als collega's waren we een halfjaar op weg, toen de Socialistische Partij de stekker uit de coalitie trok. Niet alleen vond ik het vervelend om afscheid te nemen, voor hem was dit natuurlijk een persoonlijk drama. Hij had zijn baan opgezegd om wethouder te worden. Voor mij gold deze ervaring als een harde kennismaking met het politieke bedrijf. Een inhoudelijk punt waar ik daarentegen erg blij mee ben, is de bouw van de parkeergarage bij de Buitenhaven. Er zijn hier heel scherpe debatten over gevoerd. En nu wordt er gebouwd. Al die jaren zijn kleine stapjes gezet die uiteindelijk zullen leiden naar een tastbaar product. Kenmerkend voor de lokale politiek. Mooi vind ik dat!"

Ambities?
"Mijn droom is - ongeacht politieke ambities - om het verschil te kunnen maken in de samenleving. Waarbij tevens mijn grootste uitdaging is om balans te vinden tussen mijn baan en mijn gezin. Het wethouderschap vergt - ook privé - veel tijd. Ondanks persoonlijke ambities is mijn gezin de basis. Niet alleen als vader en echtgenoot, maar ook als wethouder vind ik het fenomeen 'gezin' erg belangrijk. Vanuit die rol (onder andere wethouder Jeugdzaken) zie ik helaas dat er veel kinderen zijn met problemen thuis en hulp nodig hebben. Een goede basis is essentieel voor opgroeiende kinderen. Liefde en geborgenheid. Veiligheid. Daar gaat het om. Ongeacht of dit geboden wordt door een hetero- of homostel. De cijfers liegen er niet om als het gaat om gezinnen dat uit elkaar valt. In een enkel geval is het beter voor de kinderen. Maar kinderen zijn juist in zo'n situatie uitermate kwetsbaar! Kunnen de gang van zaken nog niet in het juiste perspectief plaatsen."

Toekomstdromen?
"Ik denk niet te ver vooruit als het om een eventueel volgende uitdaging gaat. Ik leef nu. Heb me gecommitteerd aan Kampen en aan het CDA van Kampen. Ik werk hier met ontzettend veel plezier. Mijn fascinatie voor politiek is er. Ongeacht op welk niveau. Natuurlijk vraag ik me wel eens af hoe een leidende functie in de landelijke politiek zou zijn. Dat kan denk ik erg mooi, maar ook eenzaam zijn. Als 'Den Haag' ooit op mijn pad komt, is het vroeg genoeg om daarin een keuze te maken. Op dit moment is mijn huidige baan erg fijn. Ik wil een bijdrage leveren aan het goede in de samenleving. Dat kan in Kampen."

Droom voor Kampen?
"Kijk eens naar onze binnenstad! Die telt ongelooflijk veel monumenten. Ook zijn we omgeven door prachtige buitengebieden. Mijn droom voor Kampen is dat we - ongeacht toerist of inwoner van Kampen - over plusminus vijf jaar als vanzelf de weg weten te vinden naar al het moois wat onze stad te bieden heeft. Er werken en leven hier veel creatieve mensen en ondernemers. Laat deze elkaar opzoeken en samenwerken om de schoonheid van Kampen te promoten. Probeer inkomsten te genereren uit toerisme. Besteed een deel hiervan aan het onderhoud van onze culturele schatten, zodat ook volgende generaties hiervan kunnen genieten en hun brood mee kunnen verdienen. De gemeente faciliteert en investeert in initiatieven om Kampen meer in beeld te brengen. Een voorbeeld hiervan is dat 'Kampen Tourist Info' recent is geplaatst in de Stadskazerne. Een centraal punt waar iedere bezoeker alle toeristische informatie over Kampen vindt. Daarnaast gaan we als gemeente aan de slag om de basisinformatie over de highlights of geschiedenis van Kampen in meerdere talen aan te bieden. En vanzelfsprekend proberen we zoveel mogelijk bezoekers naar Kampen te halen tijdens evenementen zoals de internationale Hanzedagen. Mede hierdoor ingegeven werken we op dit moment aan een nieuw evenementenbeleid. Hiervoor geldt een belangrijk criterium: zet Kampen op de kaart!"

Diane Hund - Bewustwording en duurzaamheid

Een verhalenwinkel. Zo zou je de duurzame kledingwinkel 'Fair and Share' van Diane Hund ook kunnen noemen. Ingebrachte kleding wordt opnieuw verkocht. "Vooral voor de inbrenger is het soms leuk om te horen hoe en aan wie een bepaald kledingstuk is verkocht. Aan veel stukken in de winkel hangt een verhaal!", aldus de trotse eigenaar.

"Leeftijd speelt overigens geen rol in mijn winkel", vervolgt Diane: "de verscheidenheid in publiek maakt iedere dag weer bijzonder. Het gesprek met en tussen de klanten is bepalend voor de goede sfeer. De atmosfeer is goed. Ik merk dat er een bepaalde vorm van vrijheid heerst die ervoor zorgt dat je volledig op je gemak kunt winkelen."


Duurzaam
De identiteit van Diane's winkel kenmerkt zich door eerlijk- en duurzaamheid. "Dit heb ik vanuit mijn opvoeding al meegekregen. Vroeger was mijn moeder aangesloten bij de Plattelandsvrouwen. Ik mocht een keer met haar mee. Juist die avond hield Erica Terpstra een betoog over duurzaamheid. Het zette me aan het denken. Wat betekent duurzaam? Hoe belangrijk is het voor de toekomst? Ik kom zelf van het platteland. Ben geboren en getogen in Groningen. Ik realiseerde me toen al en nu nog steeds dat we zuinig moeten zijn op onze omgeving. En daarmee doel ik niet alleen op ons landschap, maar ook op elkaar, de samenleving. De manier waarop we met elkaar omgaan. 'Delen' past wat mij betreft dan ook prima in het rijtje van duurzaam."

Bewustwording.
"Toen ik een jaar of 16 was, shopte ik al tweedehands. Daardoor droeg ik bijna iedere dag iets anders. Kleedde me bijvoorbeeld een tijdje net zoals George Michael. Met kruis in het oor en al! Toch was en ben ik niet in een hokje te stoppen. Nu richt ik me qua kleding sterk op 'duurzaam'. Tegenwoordig ruil ik af en toe kleding met vriendinnen. Elk half jaar is er bij iemand een kledingruil-party. Inclusief een hapje en drankje. Over eten gesproken... ik let op alles wat ik eet. Ik koop bijvoorbeeld biologisch vlees, groente en fruit op de markt. Bewustwording! Daar draait bij mij alles om!"

Verspilling niet nodig
"Het doorgeven of illustreren van bewustwording is mijn droom. In onze westerse wereld zijn we rijk. Laten we ons hier bewust van zijn. Op afstand is het lastig om iets te betekenen voor landen waar pure armoede heerst. Ondanks dat het een druppel op de gloeiende plaat is, zijn er manieren om het te doen. Ik kan de wereld niet redden, maar probeer via de inzameling en verkoop van kleding iets te bereiken. Mijn hobby is mijn werk geworden. Via mijn winkel geef ik met veel plezier gevolg aan mijn droom. Sterker nog: mijn winkel is mijn droom! Bewustwording en duurzaamheid zijn de sleutelwoorden voor Fair and Share. De winkel illustreert dat duurzaamheid kan. Laten we zuinig zijn op alle spullen die we hebben. Verspilling is echt niet nodig. Koop niet te snel iets nieuws. Gun een product, eventueel na een reparatie, een tweede leven. Met klanten voer ik graag het gesprek over deze thema's. Contact is belangrijk. Vaak is weinig nodig om tot een praatje te komen. Wat mij betreft mag dit unieke concept uitgebreid worden, zelfs uitgroeien tot een franchise-onderneming! Hoewel het ultieme geluk in mijn gezin zit, besteed ik veel aandacht aan het concept en aan de winkel. En... als ik nóg een droom(pje) mag noemen: ik zoek nog - bij voorkeur groen - retrobehang!"

Meer samenwerking ondernemers

"Wat ik zou willen is dat we meer samenwerken. Dus dat we op coöperatief niveau het winkelend publiek iets aan kunnen bieden. Er zijn zoveel lokale ondernemers die prachtige en eerlijke producten verkopen. Het is jammer om elkaar hierin niet of te weinig te promoten. We hebben als plaatselijke ondernemers binnen de gemeente Kampen veel zelf in huis. Als we elkaars producten aanprijzen en verkopen, bevordert dat ieders omzet.  Natuurlijk heeft lokale samenwerking ook met bewustwording te maken. Je weet wat de herkomst is van lokale producten. Bijvoorbeeld waar de appels en aardbeien vandaan komen."

Fernando Monni - Een standbeeld op de Nieuwe Markt

In een stralende zon fiets ik richting Marena voor een interview met eigenaar Fernando. Word ik op de brug overvallen door een hoosbui. De wisselvallige zomer lijkt me niet bevorderlijk voor de ijsomzet. 'Helaas waar!', bevestigt Fernando tijdens ons gesprek: 'geen ander product is zo gekoppeld aan mooi weer als ijs. Net als 'feest' trouwens. Maar ook bij slecht weer blijft de behoefte aan ijs gelukkig bestaan. Vandaag moet ik weer veel maken. Morgen Kamper UI(t)-dag. En dat is een feestje, toch?'

Van Sardinië naar Alkmaar
We nemen plaats aan één van de tafeltjes van de frisse ijssalon. Zonlicht straalt voorzichtig naar binnen en zet daarmee de vitrine met tal van kleurrijke ijssoorten in de spotlight. Fernando, geboren en getogen in Pula (Sardinië) praat vrijwel onafgebroken. Geeft mij de tijd om rustig een heerlijke Italiaanse cappuccino op te drinken en de man tegenover mij te observeren. Een pittige, kordate en goedlachse man die ruim 40 jaar geleden voor het eerst voet op Nederlandse bodem zette. 'Op mijn 18e besloot ik, samen met een vriend, het geluk in Londen te zoeken. Op weg naar Engeland bezochten we eerst een gezamenlijke kennis in Alkmaar. Hij was daar actief in de horeca. Met het oog op het startende toerisme in Sardinië, leek het ons een goed idee om bij die kennis enige ervaring op te doen om bij terugkomst in Italië makkelijker werk te kunnen vinden. In de paar maanden dat ik er verbleef, werd ik verliefd op Nederland. Ik had totaal geen moeite om tussen de Nederlanders te komen. Werd welkom geheten. Het was een periode waarin veel jongeren reisden om ervaring op te doen. Ik ben een vrij type. Pas me snel aan.'

Heen en weer
'Op een gegeven ogenblik was ons geld op. Dus genoodzaakt weer naar Sardinië te gaan. Nederland bleef echter trekken. Een aantal jaren heen-en-weer-gereis tussen Nederland en Italië volgt. Mijn geld verdiende ik onder andere bij verschillende bedrijven in diverse steden, waaronder - hoe verschrikkelijk - een zuurkoolfabriek! Maar ja, ik had geld nodig! Ik vond het veel te leuk om in Nederland te leven! Inmiddels had ik vrienden gemaakt, waaronder ook Italianen. Wij waren in Oudkarspel één van de weinige jonge buitenlanders. 'Hee Italiano!', werd er vaak geroepen. Maar was in die jaren regelmatig in Sardinië. Belangrijkste reden daarvoor was dat ik mijn moeder niet alleen wilde laten. Ik was namelijk de enige man in ons gezin. Mijn vader overleed op mijn 12e.'

Ontheemd

'Een keer toen ik weer in Sardinië was, voelde ik me ietwat ontheemd. Tussen die twee culturen in raakte ik een schemergebied. In die tijd werd in Sardinië erg gekeken naar en beoordeeld op titels, met andere woorden: Wiens zoon ben je? Eén met aanzien? In dat geval mocht je voor in de rij gaan staan. Er werd niet naar de mens gekeken, maar enkel naar status. Ik merkte dat mijn ergernis meer en meer toenam. In Nederland was dat anders. Daar mocht je zelf iemand zijn. Althans zo ervoer ik het. En ik miste mijn vrienden. Door onrust gedreven opnieuw naar Nederland. Dit keer kwam ik in Kampen terecht. Ik was inmiddels 25 en had diverse baantjes als metaalbewerker, schilder en barman. Op een gegeven ogenblik hoorde ik dat IJssalon 'Marena' personeel zocht. Eigenaar Pino wilde mij graag hebben. Ik sprak tenslotte Italiaans! Er was 1 probleem: mijn verblijfsvergunning was verlopen. Pino verzekerde mij echter alle papieren in orde te zullen maken. Ik werkte 1 seizoen voor Marena. Dat was mijn eerste kennismaking met de ijssalon, toen nog gevestigd in de Karpersteeg. Daarna kreeg ik in Zwolle een baan in de horeca. In het uitgaansleven ontmoette ik mijn vrouw, Marianne. Ik had inmiddels een eigen flat en vond rust. Ik raakte gesetteld. Nederland was en is gewoon de plek waar ik me goed voel. In alle facetten. Ik verwachtte niet dat ik me in Sardinië nog zou kunnen aanpassen. Mijn aversie tegen statusverschillen bleef opspelen. Ik kan namelijk absoluut niet tegen machtsvertoon en onrecht. Ik maakte een keuze en vestigde me definitief in Nederland.'

Marena
"Soms komen dingen samen. Dat geldt ook voor kansen. Mijn toenmalige baas bood me aan om zijn tweede restaurant over te nemen. Tegelijkertijd liep ik Pino weer tegen het lijf. Hij vroeg mij waarom ik geen ijssalon opende. Hij had bewezen dat ijs verkoopt. Ik aarzelde. Was veel te lang niet actief in die branche geweest. Samen zijn we vervolgens om de tafel gaan zitten en daar ontstond het idee om een nieuwe locatie voor me te zoeken. Dat werd Emmeloord. Een prachtplek! Eén waar Pino eigenlijk direct verliefd op werd. Weer om de tafel. Ruilen? Hij in Emmeloord en opnieuw starten? Hij had tenslotte al jaren ervaring. En ik de bestaande ijssalon in Kampen overnemen? Zo geschiedde. Op mijn 35e. In de kracht van mijn leven. Wat vond ik het spannend! Marianne stond volledig achter de keus. Een roerige periode brak aan. Vooral de eerste jaren. Ik werkte ontzettend hard om mijn schulden af te betalen. Daarnaast was er de zorg en verantwoordelijkheid voor onze twee opgroeiende dochters, Sarah en Giulia. Een zware, maar ook erg gelukkige tijd. Ik ontdekte dat ik erg veel voldoening haal uit het zelfstandig ondernemerschap. Na jaren van zwerven kwam ik via Marena thuis. De combinatie Nederland-Italië klopt op deze manier. Alle respect voor de manier waarop men in Nederland leeft. Toch kan en wil ik Italië niet helemaal loslaten. Op deze manier hoeft dat gelukkig ook niet.'

Dromen?
'Ik ben geen dromer. Meer iemand van de feiten. Van het 'doen'. Impulsief, dat wel. Ik ga naar het moment en handel dan. Ik ben een tevreden mens. Dromen? Dat ik 100 word? Liever 80 en gezond! Wensen dat ik de Lotto win? Terwijl ik al zoveel heb. Ik wil leven. In het 'NU'. Ik mik niet op een specifiek iets. Laat me liever verrassen. Ik laat me meevoeren in de stroom van de levensrivier en voel me daarbij 100 procent mens. Dus zowel kwetsbaar als sterk. Het leven is juist mooi door al die verrassingen. En daar ga ik voor! Want wat er komt, weet niemand. Ik ben nu gelukkig en hoop vooral dat dát zo blijft.'

Een plein voor iedereen
'Ik zou in Kampen graag een groot plein willen waar iedereen welkom is. Een plein dat rust uitstraalt en waar tegelijkertijd levendigheid is. Een plein waar iedereen zich thuis voelt. Als één geheel. Dus geen groepjes. Een gemêleerd gezelschap, dus niet alleen 18-jarigen of bejaarden. Iedereen neemt deel aan de groep op het plein. Het plein is een metafoor voor het begrip 'samenleving'. Want dat moeten we. Meer samenleven. Met elkaar in gesprek. Samenzijn. Oog hebben voor elkaar. Ook als gemeente en stad. Dat lukt niet alleen op De Plantage, want die wordt grotendeels gedreven door commercie. Maar bijvoorbeeld wel op de Nieuwe Markt. Het mooiste plein van Kampen. Omgeven door de mooiste gebouwen - als de Stadsgehoorzaal - van Kampen. Als eerste zou ik daar acuut een parkeerverbod invoeren. Wegwezen met die auto's! Zet er bankjes neer. Stel mensen in de gelegenheid om er - in alle rust - te kunnen zitten zonder consumptieverplichting. Stel de monumentale muziekkoepel beschikbaar om er als vanouds muziek in te laten spelen. Vrolijk het plein nog meer op door kleurrijke bloembakken te plaatsen. En natuurlijk mogen standbeelden van beroemde Kampenaren niet ontbreken!'

'O wacht... ja, maar natuurlijk! Nu weet ik het!" Ik kijk in een paar pretogen, waarna Fernando's bulderende lach volgt: "Dát is mijn droom: een standbeeld van mijzelf tussen al die andere beroemde Kampenaren!'

Marianne van den Herik - Beroemd worden met theatergroep

Een kwartier voor onze ontmoeting wordt Kampen verrast met een forse regenbui. Zowel Marianne van den Herik als ik ontspringen de regendans niet. We treffen elkaar, ietwat verregend, in De Eenhoorn voor een heerlijke koffie. En uiteraard voor een gesprek waarin Marianne vertelt over haar ambities en dromen...

Die hebben te maken met theater. Een liefhebberij ontstaan in de periode dat Marianne in Delft woonde: "Kort na mijn ontslag als verpleegkundige vierde het ziekenhuis het 'Oude en Nieuwe Gasthuis' in Delft haar 700-jarig bestaan. De personeelsvereniging wilde een cadeau in de vorm van een theatervoorstelling aanbieden. Hiervoor werd een regisseur aangetrokken. Alleen moest er nog wel een script geschreven worden! Hoewel inmiddels ex-collega, werd er beroep op mijn schrijfkunsten gedaan. Men vroeg mij of ik een bijdrage wilde leveren aan het schrijven van de voorstelling. Dit heb ik gedaan. Met als enige voorwaarde dat ik zelf ook een rol zou krijgen!"

Bestemming bereikt

"9 jaar geleden verhuisde ik, samen met mijn man Hans, vanuit Amersfoort naar Kampen. Gedreven door onze gezamenlijke behoefte aan rust reden we op zoek naar ons toekomstige huis een dagje rond in de omgeving van Assen. Deze oriëntatie in de - overigens prachtige - provincie Drenthe leverde helaas niet het gewenste resultaat op en enigszins teleurgesteld reden we aan het eind van de dag weer huiswaarts. We passeerden daarbij Kampen en keken elkaar aan met een blik van 'waarom niet'?, waarna Hans bij thuiskomst direct Funda opstartte om te kijken of deze stad mogelijk iets voor ons zou zijn. We raakten direct enthousiast en stuitten op een geweldige woning. Waar wij nu dus al ruim 9 jaar de trotse eigenaren van zijn! Het duurde wel even voordat ik enigszins ingeburgerd was. Ik vind Kampenaren in het algemeen erg prettige mensen. Een eerste kennismaking verloopt dan ook eigenlijk altijd goed. Toch hebben zij - mogelijk omdat zij al over een grote vrienden- en familiekring in hun nabijheid beschikken - minder behoefte aan extra kennissen. Zij zijn al 'klaar'. Ik startte hier nog maar net en had behoefte aan nieuwe gezichten. De eerste echte contacten ontstonden pas door mijn deelname aan de jury van de verkiezing 'Kamper Stadsdichter' in 2012. William Hartman vroeg mij om hierin plaats te nemen. Daar ontmoette ik onder andere Simone van Heerde, eveneens jurylid."

Schrijfster

"William benaderde me, omdat Uitgeverij 'Kok/Ten Have' in 2009 de dichtbundel 'Onzichtbaar in beeld' met mijn gedichten uitgegeven had. Mijn 'drive' om te schrijven is er altijd geweest. Verzen, poëzie en romans; het schrijven maakt me nog steeds gelukkig. In 1992 besloot ik mezelf serieus te nemen en dacht: als mij een gedicht maken goed lukt, ga ik door en zo niet: dan hang in mijn pen aan de wilgen. Het bewuste gedicht leidde zowaar tot een bundel. Ik won diverse prijzen met afzonderlijke gedichten en kreeg voor 'Onzichtbaar in beeld' zelfs een mooie recensie van Biblion. Na dit succes werd het eigenlijk stil. En bleef het stil. Het schrijven kreeg geen vervolg. Of toch wel? Vindt mijn bundel een andere weg? Die naar mijn droom?

Poëzie op het podium
"Poëzie vind ik muziek door metrum (cadans), herhaling en in mijn geval rijm", vertelt Marianne verder over haar liefde voor het schrijversvak. "De gedichten in de bundel zijn foto's in taal, genomen met de pen, de camera. In een bonte stoet trekken winnaars en verliezers, tobbers en gelukzoekers aan het publiek voorbij. Via de bundel bereik ik het lezerspubliek. Mijn publiek wil ik uitbreiden naar het podium. Naar luisterpubliek. Dat is eigenlijk mijn droom. Om in combinatie met muziek en zang het verhaal te vertellen. Het één voegt toe aan het ander. Versterkt elkaar. Brengt diepgang in het totaal. Het ritme, muziek in combinatie met de inhoud. Muziek vertelt een verhaal. Dat doet poëzie ook. Het totaal mag samenkomen op één podium. Dat is mijn droom! Ik zou zo graag een mooie locatie in Kampen vinden om dit samen met onze theatergroep 'Woord en Muziek', bestaande uit Jenny van der Steeg, Lian van der Steeg, Tiny Schaapman (allen zang) en Diddy van der Stouwe (pianist) nóg meer in de praktijk te brengen. En wie weet ook buiten Kampen! Mag ik trouwens nog een droom uitspreken? Dan zou ik graag een pr-manager willen voor onze theatergroep! We zoeken namelijk iemand die ons op de kaart zet!"

Word wakker Kampen!
"De droom die ik voor Kampen heb, ligt in het verlengde van mijn eigen droom. Er is zoveel talent en potentieel in deze stad. Geef dat als gemeente een podium. Steun de kunstenaars en geef ze een plek, creëer kansen en mogelijkheden voor al het talent wat de stad rijk is. Benut ook de locaties die er zijn. Denk aan het tal van prachtige kerken. Organiseer daar bijvoorbeeld één keer per jaar een orgeldag. Word wakker stad!"

Jordy Agues - Zoon Jayden beroemd als BMX'er!

"Trainen, trainen en nog eens trainen! Natuurlijk moet ik inspanning leveren om op topniveau te kunnen BMX-en. En vooral dingen - als uitgaan - 'laten'. BMX-en is wel het liefst wat ik doe, dus heb ik het er allemaal graag voor over!", aldus de enthousiaste 30-jarige wereldkampioen BMX. En als je dan de meest begeerde titel veroverd hebt, valt er dan eigenlijk nog wel wat te dromen? "Genoeg! Hoewel ik eerlijk moet bekennen dat ik mijn droom nu al leef!"

Geboren en getogen in Brunnepe ontdekt Jordy op zijn 8e via een vriendje de BMX: "Mijn vader had liever dat ik op voetbal ging, maar ik was niet meer weg te slaan van de baan. Ik presteerde wel, maar niet bovenmatig. Toch viel op dat ik talent had. Voormalig prof Robert ten Wilde nam mij onder zijn hoede. Hij trainde en begeleidde mij op de juiste manier. Dus veel kracht- en sprinttrainingen en iedere dag één of meerdere keren op de baan rijden. Vanaf mijn 16e heb ik me serieus op het BMX-en gestort. Met moeite heb ik de mavo en mbo afgerond. Mijn vrienden gingen in die tijd stappen. Ik niet; er moest iedere dag getraind worden en er was elk weekend wel een wedstrijd. Mijn ouders hebben me van jongs af aan gestimuleerd en zijn zelf ook van de sport gaan houden. Mijn moeder is onder andere regelmatig jurylid bij wedstrijden en mijn vader is actief als trackmanager.

Mijn eerste internationale wedstrijd reed ik op mijn 15e. Dat was in Zwitserland. Daarna volgden er meer buiten de grenzen van Nederland. In Frankrijk haalde ik mijn eerste Europese titel. Dat was in 2012. Recent pakte ik deze titel weer, maar dan in Verona. Maar ik rijd ook buiten de grenzen van Europa. Bijvoorbeeld in Nieuw-Zeeland en afgelopen mei werd ik in Colombia wereldkampioen. Een mijlpaal, gezien de hectische en emotionele periode die hier aan vooraf ging."

Heftig 2016
"2016 startte heftig door het plotselinge overlijden van mijn schoonvader. Hij was, naast zijn enorme betrokkenheid bij het BMX-en, boekhouder van mijn bedrijf 'Installatietechniek Agues'. Bizar. Ineens was hij er niet meer. Wat het ook zo wrang maakt, is dat hij om te beginnen al niet bij de geboorte van mijn zoontje kon zijn. Ook moest hij in verband met een ziekenhuisopname de eerste verjaardag van Jayden missen. Letterlijk zei hij toen: 'Het moet raar lopen, wil ik de tweede verjaardag van mijn kleinzoon mislopen!' Dus wel. Niet te bevatten. Ik was in die periode dat hij overleed volop aan het trainen voor het WK. Maar kon het een aantal weken niet opbrengen om op de fiets te klimmen. Was stuk van verdriet. Vervolgens krijg ik de dag na Valentijnsdag een aanval. Eén waarvan de artsen vermoedden dat het om een epileptische aanval ging. Een aanslag op mijn fysieke gestel. Ik kon opnieuw even niets meer. Trainingen lagen vervolgens weer stil. Een maand later toch op de fiets gestapt. Ik herpakte gelukkig al snel het gewenste conditionele niveau. De trainingen verliepen goed. Als gevolg van de aanval moest ik allerlei medische testen ondergaan, waaronder een 'EEG scan'. De artsen hielden het op een eenmalige aanval. Al met al een spannende periode. Colombia was namelijk al geboekt. Hieraan voorafgaand nam ik in april deel aan een aantal wedstrijden en daaruit bleek dat ik nog niet fit was. Toch verliepen de laatste weken voor het WK goed. Zo goed zelfs dat ik met de felbegeerde titel 'in the pocket' vanuit Colombia weer huiswaarts vloog. En daar - in meerdere opzichten met mijn hoofd in de wolken - werd ik in mijn slaap opnieuw getroffen door een aanval. Met bloed op de tong werd ik in het vliegtuig wakker. In de week erna gebeurde het nog tweemaal. De laatste keer werd ik wakker in het ziekenhuis. Tijdens mijn laatste controle in het ziekenhuis werd door de artsen bevestigd dat het om epileptische aanvallen gaat. Inmiddels slik ik ter voorkoming van deze aanvallen de juiste medicijnen. Hierdoor ben ik in staat om gewoon mijn 'dagelijkse ding te doen'."

BMX in de lift
"BMX-en krijgt steeds meer aanzien in Nederland. Zit - zeg maar rustig - 'in de lift' en is inmiddels een Olympische sport. Ik merk door mijn prestaties dat het ook een interessante sport voor sponsoren begint te worden. Al met al heeft BMX-en meer aanzien dan een aantal jaren geleden. Ik merk het ook in Kampen. Eind september word ik door de gemeente gehuldigd voor mijn prestatie tijdens het Europees kampioenschap. Bij de Kamper Wieler Club stijgt het aantal aanmeldingen. Steeds meer kinderen worden lid om te kunnen BMX-en. En kijk eens naar het parcours, naar de prachtige baan. Sinds een jaar opgeleverd Geweldig toch?"

Jordy's droom
"Ik heb al veel bereikt. Niet alleen op sportief gebied. Ook heb ik een prachtgezin en een eigen bedrijf. Mijn eenmansbedrijf heb ik inmiddels drie jaar en is een zegen in combinatie met het BMX-en. Ik plan mijn klussen zelf waarbij ik rekening houd met de tijd die ik nodig heb om te trainen. Je hoort mij dus niet klagen! Sterker nog, ik heb weinig wensen. Om in het verlengde van mijn favoriete bezigheid te blijven, hoop - of noem het droom - ik echter wel dat Jayden in dezelfde voetsporen treedt. Zijn moeder daarentegen hoopt - net als mijn ouders vroeger - dat hij voetballer wordt. Een BMX'er is regelmatig op reis en loopt veel risico op blessures. Vorig jaar kreeg mijn zoon zijn eerste 'BMX'. Helaas moet je voor het 'NK Loopfietsen' 3 jaar zijn! Nog even wachten dus. Voor mezelf rest er niet veel te wensen. Ben ik al een heel bevoorrecht mens. Ik heb een geweldig leven en maak genoeg mee. Ik kom overal. Volgend jaar mag ik voor de wereldkampioenschappen naar Amerika, het land van de BMX. Mits mijn gezondheid goed blijft. De perikelen van de eerste helft van dit jaar doen me beseffen hoe belangrijk gezondheid is. Ik zal er in ieder geval alles aan doen om te zorgen dat ik dan fit ben!"

En voor Kampen?
"Persoonlijk zou ik wat meer levendigheid willen in de stad. En dan vooral op het sportieve vlak. Zorg ervoor dat de jeugd gestimuleerd wordt en blijft om een sport te beoefenen. Mijn gedachten gaan dan uit naar sport in het algemeen en vanzelfsprekend BMX-en in het bijzonder. Zorg ervoor dat de diversiteit van het aanbod van sportverenigingen meer in beeld wordt gebracht. Voetbalclubs krijgen via de media al veel aandacht. Deze mag best verdeeld worden over de wat meer onbekende sporten, zodat de jeugd ook op het bestaan hiervan in de gemeente Kampen wordt geattendeerd. Ik nodig dan ook iedereen uit om eens een kijkje te nemen op de BMX-baan om te ervaren of deze sport iets voor jou is!"